เหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้นในรถไฟขบวนหนึ่ง
ขณะที่วิลเลี่ยมเดินหาที่นั่งของตัวเองอยู่นั้น
ก็เห็นว่าที่นั่งของเค้าอยู่ติดกับผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวดีคนหนึ่งแต่ว่าที่นั่งตัวนั้นไม่ได้ว่างเสียแล้ว เพราะมีหมาน้อยหลับอยู่บนเบาะที่นั่ง
"เออ..มาดาม ขอโทษน่ะครับ ที่นั่งของผมตรงนี้ครับ" วิลเลี่ยมเอ่ย
"อะไรกั๊น!" เธอขึ้นเสียงใส่ "ไม่เห็นหรือไงย่ะว่าลูกฉันนอนหลับอยู่"
วิลเลี่ยมตะลึงงันไปพักหนึ่งไม่รู้จะทำยังไง
ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย ก็เลยคิดว่าจะเดินไปรอบรถไฟซักรอบหนึ่ง
เผื่อเจ้าหมามันจะตื่นแล้ว เธอจะได้ไม่อ้างแบบเดิมอีก
เขาเดินวนไปวนมาจนเหนื่อย ในที่สุดรถไฟก็มาหยุดที่สถานีถัดไป
แล้วเผอิญเจ้าหมาน้อยก็ตื่นพอดี เขาจึงเดินไปหาหญิงคนนั้นอีกที
"คุณป้าครับ ผมนั่งได้หรือยังครับ ผมเหนื่อย
แล้วก็เมื่อยมากแล้วครับ" วิลเลี่ยมบอกอย่างสุภาพ
"ช่างไร้มารยาท" หญิงคนนั้นกรีดร้อง
"เธอว่าอะไรน่ะ เรียกฉันว่าป้าเหรอ"
เธอหลับตาเหมือนจะคิดคำด่า ในที่สุดเธอก็บอกว่า
"เธอเนี่ยตัวเหม็น เหงื่ยเยอะ แถมยังไร้มารยาท หยิ่งจองหองเสียจริง
พ่อแม่ไม่สั่งสอนเธอ"
วิลเลี่ยมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แต่ก็ไม่ว่าอะไร
เขาค่อยๆก้มตัวไปหยิบกรงนั้นขึ้นมาจากที่นั่งของเขา
มองหน้าเจ้าหมาน้อยแล้วบอกว่า "ขอโทษน่ะ"
แล้วเขาก็จับมันโยนออกไปนอกหน้าต่างรถไฟทันที
วิลเลี่ยมนั่งลงตรงที่นั่งของเขา แล้วไม่มองหน้าหญิงคนนั้นอีกเลย
ปล่อยให้เธอกรีดร้อง และสั่งให้ผู้โดยสารคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆกันช่วยเธอ
จัดการอะไรสักอย่างหนึ่งกับเขา
ทันใดนั้นก็มีชายสูงอายุคนหนึ่ง ลุกขึ้นชี้หน้าเขา
แล้วบอกว่า "แกนะแก แกทำอย่างนั้นได้ยังไง ไอ้คนไม่รู้จักคิด
ทำอะไร ทำไมถึงไม่คิดถึงผลที่ตามมาบ้าง ทำอะไรก็ผิดไปหมด"
ชายชราชี้ไปที่หญิงคนนั้นแล้วพูดต่อว่า
"ทำไมแกถึงไม่โยนยายแก่นี่ลงไปจากรถไฟแทนเจ้าหมาตัวนั้น"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก