เรื่องที่เล่านี้เกิดขึ้นจริงและเกิดกับกลุ่มเราเอง : วันนั้นเป็นวันเกิดของเพื่อนรุ่นพี่ชื่อพี่กุ้งพวกเราจึงไปฉลองกันที่บ้าน พี่เค้า ไปกันเยอะมากแต่เราไปหลังสุดเพราะต้องไปรับเพื่อนอีก2คน คือทรายและบุ๋ม เรื่องเกิดตอนที่ไปรับไอ้บุ๋ม บ้านไอ้บุ๋มอยู่หลังวัดและทางบ้านบุ๋มจะระเบียบจัดมากเวลาจะเที่ยวจะต้องหนี เที่ยว*มันไม่ดีไม่ต้องเรียนแบบน่ะจ๊ะ*ซึ่งเรากะทรายจะต้องรอ มันหน้าวัดหรือมุมวัดใต้ต้นไม้ใหญ่มืดก็มืดวังเวงวิเวกมาก วันนั้นเวลาประมาณ 5 ทุ่มเกือบเที่ยงคืน เรารอที่เดิมมุมวัดใต้ต้นไม้ใหญ่และพอดีว่าพ่อบุ๋มพึ่งเสียได้ประมาณ 1 เดือนกว่า ประมาณ 5 นาที เรากะทรายได้ยินเสียงเหมือนกิ่งไม้ร่วงดัง ตุ๊บ 2-3 รอบ เราก็เริ่มขนลุกจึงชวนทรายไปรอหน้าวัดดีกว่า กำลังจะเปิดกุญแจสายตาก็ทะลึ่งเหลือบไปมองต้นไม้โอ๊ย...อยากจะตายตามพ่อไอ้ บุ๋มไปจิงๆ พ่อมันยืนจ้องตาขาวโพลนไม่เห็นตาดำเลย เรานั่งสั่นไอ้ทรายก็นั่งก้มหน้าไม่ยอมมองพูดแต่ออกรถสิ ออกรถสิ ไอ้มือเราก็ใส่เกียร์ผิดๆถูกๆ พอตั้งสติได้กำลังเหยียบคันเร่ง ไอ้บุ๋มกลับวิ่งออกมาพอดี โอ๊ยต้องรอมันขึ้นรถ พอเธอเดินมาถึงยังไม่รู้ตัวอีกต้องลากขึ้นรถแล้วบอกให้มอง แค่นั้นแหละมันถึงกับกระโดดมากอดไอ้ทรายไม่ยอมปล่อย พูดว่าพ่อจ๋ากลัวแล้วและก็ร้องไห้อย่างเดียว เราไม่รู้จะทำไง เลยขับรถออกจากตรงนั้นก่อน จนมาถึงบ้านพี่กุ้ง พอมาเจอเพื่อนก็เริ่มดริ้งค์ ๆๆๆ แล้วก็เริ่มมึนพอมึนก็ลืมกันหมด สนุกอย่างเดียว ( เด็กเวรจริงๆ ) พอถึง ตี3 ต้องกลับกันแล้วเราก็ไปส่งบุ๋มกับไอ้ทรายเหมือนเดิม ส่งบุ๋มก่อนส่งที่เดิมด้วย แต่ตอนนั้นมึน ลืมกันหมด ส่งบุ๋มก็ไม่มีรัยหลังจากนั้นก็ส่งทราย แล้วกลับบ้าน พอเช้าเป็นวันพุทธ ไปโรงเรียนตามปรกติ แต่ไม่เจอบุ๋มถามทรายก็ไม่รู้ เลิกเรียนเรากะทรายจึงไปบ้านมัน พอไปถึงก็โดนยายมันด่ายับเลย ยายมันบอกว่ามันโดนพ่อนอนขวางทางเข้าบ้าน ขวางทุกทาง เข้าบ้านไม่ได้จนต้องตะโกนเรียกยาย เค้าตกใจตื่นกันทั้งบ้าน เห็นไอ้บุ๋มนั่งยองยอง ก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้บอกกล้วแล้วๆ พอรุ่งเช้ามันก็นอนซมเป็นไข้เลย ตอนยายพูดขนหัวเรากะทรายลุกเกลียวเลย ตั้งแต่วันนั้นมาเวลาจะไปไหนก็จะขอยายหรือแม่มันก่อนตอนนี้ก็เลยไม่มีอะไร แล้ว พ่อเค้าคงเป็นห่วงและโกรธที่ทำแบบนี้แหละ ขนาดเรื่องมันผ่านไปแล้วเรายังขนลุกอยู่เลย โอยไม่นึกเเล้วไม่ไหว ไปล่ะน่ะ
เครดิต - nana-jang