เจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ เกย์อำมหิต
วันนั้นเป็นวันจันทร์ที่ 22 ก.ค. ปี 1991 วันเริ่มต้นการทำงานที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย ตำรวจสายตรวจสองนาย
แห่งเมืองมิลวอกี ขับรถลาดตะเวนรอบ ๆ มหาวิทยาลัยมาร์เควตต์ พื้นที่ละแวกนั้นขึ้นชื่อว่าเป็นเขตอาญากรรม
สูงที่สุดแห่งหนึ่ง วันนั้นอากาศร้อนอบอ้าว ความร้อนสูงมาก จนแทบทนไม่ไหว แถมกลิ่นจากกองขยะและของเสีย
อบอวลไปหมด ราว ๆ เที่ยงคืนตำรวจสองนายยังคงนั่งตะเวนอยู่ในรถ พลันก็มองเห็นชายผิวดำคนหนึ่งวิ่งกระหืบ
กระหอบที่ข้อมือมีกุญแจมือห้อยต่องแต่งไปมา"เฮ้ย หยุด นี่ตำรวจ ทำผิดแล้วหนีมาเรอะ ?"
"ปะ เปล่า ครับ ผมชื่อ การ์ซี่ เอ็ดเวิร์ด คือผมเป็นอย่างนี้เพราะมีไอ้บ้าคนหนึ่งจับผมใส่กุญแจไว้ในอพาร์ตเมนต์ของมัน"เรื่องราวของเอ็ดเวิร์ดค่อยพรั่นพูออกมา...มันส่อเค้ากระเดือดไปทางรักร่วมเพศ
"อย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า"
"ไปดูซักนิดก็แล้วกัน จะได้ไปจุดอื่นต่อ"
"ไปเลยครับคุณตำรวจ ออกซ์ฟอร์ดพาร์ดเมนต์นี้เอง ห้อง 213"และตำรวจสองนายก็ได้เห็นภาพที่ลืมไม่ลงตลอดชั่วชีวิต
ก๊อก ก๊อก.......
"ช่วยเปิดประตูด้วย นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ"
ผู้เปิดประตู เป็นชายผมบลอน์อายุราว 30 ต้น ๆ แต่งกายสะอาดเรียบร้อย
"อ้าวสวัสดีครับ. คุณตำรวจ"
ชายผู้นั้นดูดี มาดนิ่ง พูดจาเป็นเรื่องเป็นราว
"เราเจอเพื่อนคุณ ไม่ทราบว่าคุณ"
"อ๋อ........ผม เจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ ครับ เข้าไปข้างในก่อนสิครับ"สองสายตรวจก้าวเขาไปในห้องสายตากวาดไปรอบ ๆ อย่างที่ถูกฝึกมา ห้องนั้นสาดเรียบร้อย จนไม่อยากเชื่อว่าเป็นห้องชายโสด
แต่เมื่อก้าวลึก ๆ เข้าไปด้านใน กลิ่นเหม็นเน่าประหลาดผสมปนเปเตะเข้าจมูก พลันหนึ่งในสองได้เห็นกับรูปโพลารอยด์
หลายใบที่หล่นบนพื้นห้องถึงกับซ็อค ชั่วขณะ มันเป็นภาพร่างคนถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ และภาพกะโหลกแช่อยู่ในตู้เย็น
เงียบไปอึดใจหนึ่ง แต่สำหรับตำรวจสายตรวจผู้เห็นภาพวิปริต มันช่างนานแสนนาน หลังจากรวบรวมสติอย่างเต็มกำลัง
สายตรวจตะโหกนบอกเพื่อนคู่หูละล่ำละลัก"เฮ้ยจับ จับ...............จับมันใส่กุญแจมือเดี่ยวนี้เร็วเข้า"ชายผมบลอน์ผู้สงบเสงี่ยมสะบัดมือเต็มแรงหนีกุญแจมือที่กำลังสับลงมา เขาสู้สุดชีวิต แต่ไม่นานก็จนมุมเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจ
ถูกฝึกมาชำนาญกว่า จากนั้นตำรวจนายหนึ่งก็รี่เข้าไปกระชากบานตู้เย็นออก แล้วเขาก็ร้องออกมาสุดเสียงต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เขาปิดตู้เย็นเต็มแรงพลางตะโกนลั่น
"เฮ้ยมันมีแต่หัวคนเต็มตู้เลยว่ะ เรียกกำลังสมทบด่วน"ไม่กี่อึดใจอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ก็คลาคล่ำไปด้วยรถต่าง ๆ ทั้งไฟสัญญาณไซเรน บนหลังคาตำรวจตัดกับสีฟ้าวาววับ
บนหลังคารถพยาบาล
"ดิฉัน แอน ชวาร์ทซ์ ผู้สื่อข่าว รายงานสดจากออกซ์ฟอร์ด อพาร์ตเมนต์ ห้อง 213 มิลวอกี ขอย่ำว่าดิฉันมาถึงที่นี้เป็นคนแรก
ขณะที่เจ้าหน้าที่ยังไม่กั้นเป็นพื้นที่เขตห้ามเข้า จากที่ได้เดินไปยังห้องหมายเลข 213 ดิฉันพบว่าภายในห้องเล็ก ๆ
สะอาดเรียบร้อยมาก ตั้งแต่พื้นเตียงนอนเลยที่เดียว แม้แต่ตู้ปลาก็ใสสะอาดตัดกับกลิ่นเหม็นเน่าที่ตลบอบอวลไปหมด
ที่มาของกลิ่นนี้ พบว่าเป็นตู้เย็นที่ใส่ศีรษะมนุษย์ไว้ถึง 3 หัว ผลึกไว้ในถุงพลาสติกอย่างแน่นหนา เจ้าของห้องพยายาม
ดับกลิ่นนี้ด้วยการใส่โซดาปิ้งขนมปังเอาไว้หลาย ๆ กล่องด้วยกัน นอกจากนี้เมื่อเปิดฝาดูในหม้อทำกับข้าวก็พบมือ
และอวัยวะเพศชายที่ถูกสับเป็นชิ้น ๆ และเริ่มเน่าเปลือยแล้วด้วย"
"ภายในห้องน้ำมีกะโหลกศีรษะ 2 หัววางไว้บนชั้น มีเหยือกแก้วใส่อวัยวะเพศชายดองไว้ด้วยฟอร์มาลดีไฮด์
มีภาพโพลารอยด์จำนวนมากในท่วงท่าต่าง ๆ ของเหยื่อที่เสียชีวิต มีทั้งภาพหัวคนตัดสด ๆ วางอยู่ในอ่างล้างจาน
ภาพลำตัวที่ถูกตัดตั้งแต่คอลงไปถึงต้นขา รูปกระดูกเชิงกราน บางภาพเป็นรูปเหยื่อที่พันธนาการเอาไว้ก่อนเสียชีวิต
ดิฉันได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจบางคนพูดว่า นี้เป็นคืนนรกแตกโดยแท้"เกริ่นไปซะตั้งนาน และนี้เป็นหัวข้อข่าวของ เจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ เกย์กินคน ที่เป็นคดีที่โด่งดัง เป็นฆาตกร
ที่นักจิตวิทยาอาญาให้ความสนใจเป็นอย่างมากในการเลี้ยงดูบุตร และสาเหตุของความผิดปกติของการกินคน
เพราะจากการสืบประวัติแทบไม่มีจุดบกพร่องให้เห็นเลยว่าทำไมถึงกลายเป็นฆาตกรไปได้ มันน่าสนใจจริง ๆ เด็กน่ารัก
เจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ เกิดเมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม 190 ที่เมืองมิลวอกี้ เป็นบุตรของนายไลออนเนลและนางจอยซ์ ดาห์เมอร์
ตอนยังเล็ก ๆ กล่าวได้ว่าเขาเป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่ง เมื่อตอนอายุได้ 4 ขวบ ครอบครัวมีสาเหตุต้องย้ายไปที่อื่น
เพราะพ่อเขาได้รับตำแหน่งใหม่ที่มหาวิทยลัยแห่งหนึ่งในรัฐโอไฮโอ ที่นี้เองหนูน้อยเริ่มสังเกตเห็นพ่อของเขามักจะ
สต๊าฟสัตว์เก็บไว้ดูเล่นเสมอ ๆ
ปี 1966 แม่ของเขาตั้งท้องลูกคนที่สอง ส่วนดาห์เมอร์นั้นอายุได้ 6 ขวบ ช่วงนี้เองที่เริ่มเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น
กับหนูน้อยดาห์เมอร์ที่ร่าเริง แจ่มใสอยู่เสมอ กลับค่อย ๆ กลายเป็นเด็กเงียบขรึม ใจลอย และเก็บตัวเมื่อดาห์เมอร์อายุ 15 ปี ก็เริ่มพิเรนด้วยการสะสมอวัยวะสัตว์ที่ตายแล้ว โดยเก็บไว้ในถึงขยะพลาสติก เมื่อเข้าชั้นมัธยม
ดาห์เมอร์ก็พอมีกิจกรรมที่จะสังสรรค์กับคนอื่น ๆ บ้าง เช่นเล่นเทนนิส และเข้าชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียน เพื่อนร่วมชั้น
สังเกตว่าเขามักปลีกตัวอยู่คนเดียวเสมอและมีท่าทางติดเหล้า บางครั้งก็แอบมากรึ๊บในห้องเรียนด้วย
เมื่ออายุ 18 พ่อแม่ของเขาอย่าขาดกัน นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาอ้างว้างสับสนและโดดเดี่ยวมากขึ้น
อาจกล่าวได้ว่านี้เป็นจุดหักเหครั้งสำคัญก็ว่าได้
ฆ่าเพราะเหงา
มิถุนายน 1975 ขณะที่ดาห์เมอร์ขับรถอยู่ ดาห์เมอร์ได้รับคนโบกรถกลางทางชื่อ สตีเวน ฮิคส์ เขาพามาที่บ้าน ในขณะที่
ไม่มีใครอยู่พวกเขาดื่มเบียร์และมีเซ็กซ์กันนั้นมันทำให้ดาห์เมอร์ได้รับความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อน และผันทำตัวเป็นเกย์
ในเวลาต่อมา แต่เมื่อฮัคส์ขอตัวกลับดาห์เมอร์เหมือนกำลังถูกทอดทิ้งกันอีกครั้งเหมือนกับพ่อแม่ทำกับเขามาแล้ว เขาคว้าดับเบล
ยกน้ำหนักตีที่หัวของสตีเวนจนเสียชีวิต จากนั้นก็หั่นศพเป็นท่อน ๆ ใส่ในถุงขยะและเอาไปฝังในป่าข้างหลังบ้าน
นี้เป็นครั้งแรกที่ดาห์เมอร์ตัดสินใจเป็นเกย์และเป็นฆาตกรฆ่าคนครั้งแรกด้วย
สิ้นปีเดียวกัน ดาห์เมอร์ได้สมัครเป็นทหารและไปประจำกับเยอรมัน แต่ไม่กี่ปีต่อมาเขาก็ถูกกองทัพปลดออกด้วยข้อหาติดสุราเรื้อรัง
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาระบายความโกรธโดยรีบขุดศพของฮิคส์ขึ้นมา แล้วใช้ค้อนทุบให้แหลกและโยนทิ้งในป่าราวกับขยะ
เดือนตุลาคม 1981 เขาถูกจับฐานเมาสุราอาละวาด พ่อของเขาจึงส่งตัวให้ไปอยู่กับยายที่รัฐวิสคอนซิน
เดือนกันยายน 1986 ดาห์เมอร์ถูกจับในข้อหาโชว์ของลับและสำเร็จความใคร่ด้วยมืออวดเด็กชาย 2 คน
เขาโดนทัณฑ์อยู่หนึ่งปีก็พ้นโทษ
เดือนกันยายน 1987 ดาห์เมอร์รู้จัก พนักงานโรงแรมแห่งหนึ่งชื่อ สตีเวน โทอูมิ ที่บาร์เกย์แห่งหนึ่ง หลังจากทั้งคู่ดื่มกันหนัก
ก็พากันไปหาความสำราญที่ห้องพักของโทอูมิ จากคำรับสารภาพของดาห์เมอร์ภายหลังว่าเขาจำไม่ได้ว่าฆ่าโทอูมิอย่างไร
รู้แต่ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาโทอูมิก็สิ้นลมแล้ว เขากลัวความผิด จึงนำร่างนั้นใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ จากนั้นนำไปยังบ้านของยาย
ที่เขาอาศัยอยู่ และเริ่มกระทำชำเราทางเพศกับศพ เมื่อเสร็จสมก็หั่นออกเป็นชิ้น ๆ และโยนใส่ถังขยะยังไม่ถึง 3 เดือน ดาห์เมอร์ก็สอดส่ายหาเหยื่ออยู่หน้าบาร์เกย์ จนกระทั้งเห็นเด็กชายอายุ 14 ปี ชื่อ เจมี่ ด็อกซ์เตเตอร์ ดาห์เมอร์
หลอกล่อว่าจ่ายเงินให้ถ้ายอมไปกับเขาเพื่อให้เขาถ่ายรูปลามกเก็บไว้ น่าสงสารเด็กน้อยเจมี่ที่ต่อมาถูกวางยาและถูกหั่นศพ
หน้าร้อนในปีต่อมา ดาห์เมอร์สามารถทำการพิศวาสฆาตกรรมได้อย่างน้อย 4 ราย แต่เจ้าตัวไม่ทราบว่าเป็นใครบ้างและสภาพศพ
แทบจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่น่าแปลกที่ยายของเขาไม่ระแคะระคายอะไรเลย
เหยื่อรอด
25 กันยายน 1988 ดาห์เมอร์ย้ายเข้ามาอยู่พาร์ตเมนต์ บนถนนสายที่ 25 เหนือ ในเมืองมิลวอกี้ เมื่อย้ายมาอยู่มาได้ไม่นาน
เขาก็ได้เจอเด็กชายไกรสร สินธสมพนธ์ ชาวลาวอายุ 13 ปี ดาห์เมอร์ใช้เงินล่อไกรสรมาถ่ายรูปโป๊ จากนั้นก็วางยาและลวนลามเขา
แต่ก่อนที่จะมีอะไรกันต่อไป ไกรสรเกิดไหวตัวทัน หนีรอดออกมาได้ ผู้ปกครองเขารีบพาตัวส่งโรงพยาบาล และแจ้งตำรวจ
ดาห์เมอร์ถูกตำรวจจับกุมตัวถึงที่ทำงานเขาในโรงงานช็อกโกแลต แต่ไม่นานก็ประกันตัว ขณะที่ตรวจสอบสภาพจิตก่อนที่ศาลจะตัดสิน
อัยการและพ่อเขาวอนขอให้คำตัดสินอยู่ในความดูแลของแพทย์ และดาห์เมอร์ได้แสดงความต้องการอย่างจริงใจว่าต้องการักษาโรคจิต
ให้หาย โดยรับทัณฑ์บนและรักษาตัวอยู่ในสถานบำบัด 1 ปี
เมื่อพ้นโทษทัณฑ์บน ดาห์เมอร์ได้พักกลับยายอีกครั้ง และไม่นานเขาก็ได้เจอเหยื่อรายใหม่อีก แอนโธนี่ เซียร์ เกย์ผิวดำอายุ 24 ปี
การลงมือไม่ต่างครั้งก่อน ๆ มากนัก เพียงแต่ครั้งนี้เขาตัดหัวของเหยื่อมาต้มในหม้อจนหนังหัวหลุดออก และนำมาทาสีให้เป็นสีเทา
จากนั้นก็ตั้งไว้ดูเล่นในห้อง บางครั้งครึ้มอกครึ้มใจก็สำเร็จความใคร่กับหัวกะโหลกนั้นด้วย
รังนรกแตก
14 พฤษภาคม 1990 ดาห์เมอร์ย้ายกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เดิมอีกครั้ง และมหกรรมสยองได้บังเกิดอีกครั้ง ตั้งแต่เดือนพฤษภาคม
ถึงมิถุนายน 1991 เขาสังหารเหยื่ออาทิตยละราย เหยื่อที่อายุน้อยที่สุดคือ คุณารักษ์ สินธสมพนธ์ น้องชายของไกรสรที่เคยหนีรอด
มาแล้วนั้นเอง แต่คุณารักษ์ไม่โชคดีเหมือนไกรสร แต่ก็เกือบรอด ตอนที่ถูกวางยา เขาหนีออกมาได้ ผู้เห็นเหตุการณ์ณ์โทรแจ้งตำรวจ
ให้มาช่วย เมื่อตำรวจ 3 นายมาถึงดาห์เมอร์อ้างว่าคุณารักษ์เป็นแฟนเขาไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแค่ดื่มเหล้าและงอนนิดหน่อย
ตำรวจเมื่อได้ฟังก็กลับไปคงไม่ต้องบอกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกลับเหยื่อที่น่าสงสารคนนี้ ภายหลังจากคลี่คลายคดีแล้ว มีการสั่งพักราชการตำรวจ 3 นายดังกล่าว
โทษฐานละเลยต่อหน้าที่ เพราะเพียงแค่พวกเขาเดินเข้าห้องดาห์เมอร์ก็พบศพเหยื่อคนเก่าและรูปถ่ายศพมากมายกองเรี่ยราดอยู่
หรือเพียงแค่สืบประวัติกับคอมพิวเตอร์ก็รู้ข้อหากระทำอนาจารต่อเด็กในอดีตเรื่องของคุณรักษ์ทำให้เกิดการแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเข้าข้างตำรวจโดยกล่าวว่าตำรวจทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว
ส่วนอีกฝ่ายโจมตีว่าตำรวจมักเชื่อผิวขาวมากว่าคนผิวสีคนเอเชีย
ดาห์เมอร์ยังคงออกล่าและสังหารเหยื่อต่อไป ร่างของเหยื่อจะถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ ราดด้วยน้ำกรดและน้ำยาเคมี เนื้อถูกย่อยสลาย
ส่งกลิ่นร้ายกาจเช่นเดียวกับกระดูกที่ถูกกัดจนเป็นสีดำ จากนั้นก็เก็บมาดูเล่น ยังมีกะโหลกที่ถูกทาสีเทาและองคชาตที่ดองเก็บไว้
ในโหดช่วยเพิ่มสุนทรีย์ยิ่งขึ้น และเพื่อความสะใจ เขาก็เริ่มกินศพด้วย จนกระทั้งยุติกับเหยื่อรายสุดท้าย เทรซี่ เอ็ดเวิร์ดส์
ในคืนวันที่ 22 กรกฎาคม 1991 ดังกล่าวคำตัดสิน
หลังถูกจับกุม ดาห์เมอร์ได้ขึ้นศาล และพิจารณาคดี มีการหาสาเหตุกันว่าอะไรดลใจให้ดาห์เมอร์ก่อเหตุฆาตกรรมน่ากลัวนี้ได้
ตำรวจสอบสวนรายหนึ่งกล่าวว่าดาห์เมอร์ฆ่าเหยื่อเพราะไม่ต้องการให้เหยื่อไปจากเขาแต่อัยการไม่เห็นด้วย
เพราะเห็นว่าดาห์เมอร์แตกต่างจากฆาตกรต่อเนื่องคนอื่น ๆ เขากลายเป็นคนกินคนไปแล้ว ในวันตัดสินคดีวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 1992 ผู้พิพากษาตัดสินว่าดาห์เมอร์ผิดจริงจากจำนวนเหยื่อ 15 ราย
(เชื่อกันว่าตัวเลขเหยื่อจริง ๆ สูงกว่านี้) หลังจากนั้น 2 วัน บรรดาญาติของเหยื่อตางรอกันประหารชีวิตดาห์เมอร์
แต่กฎหมายของรัฐวิสคอนซินไม่มีการลงโทษประหารชีวิต ดาห์เมอร์ถูกตัดสินจำคุกเป็นเวลา 957 ปีดาห์เมอร์กล่าวภายหลังว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ทำเรื่องน่ากลัวเหล่านั้นได้ จิตแพทย์กล่าวว่า
เขาอาจเป็นคน 3 บุคลิก อันเกิดจากความรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่มั่นคงในวัยเด็กจุดจบ
25 พฤศจิกายน 1994 เวลา 9.11 น.นักโทษชายเจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำความสะอาดห้องน้ำใกล้กับโรงยิมออกกำลังกาย เมื่อเงยหน้า
แว่บหนึ่งเขาก็เห็นแท่งเหล็กที่ถอดจากเครื่องออกกำลังกายพุ่งเข้ามาหา มันทิ่มเข้าไปในกะโหลกศีรษะเต็มแรง
ด้วยน้ำมือของนักโทษคู่อริ....เจฟฟรีย์ ดาห์เมอร์ ตายคาที่
สิ้นสุดกันที่เกย์โหด...ข้อมูลจากต่วนตูนพิเศษ 334 เดือนธันวาคม 2545
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก