Jane Toppan เทวดาแห่งความตาย
เรื่องราวของเจน ท็อปพินได้เป็นตำนานสยองขวัญมากว่าหลายศตวรรษของประเทศอเมริกา เธอเป็นฆาตกรต่อเนื่อง
สังหารคนมากถึง 31 ชีวิต ในตลอดช่วงชีวิตของเธอ เธอได้เป็นฆาตกรสังหารคนจำนวนมากด้วยการใช้อาชีพนางพยาบาลหรือหมอยาเป็นเครื่องบังหน้า
เธอเป็นนางพยาบาลที่ดูแลรักษาคนป่วย พร้อมกับมอบความตายให้แก่ผู้ป่วยคนนี้อย่างช้าๆ เธอบอกว่า ที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะเธอมักมีอารมณ์ทางเพศ
เมื่อเห็นสีหน้าผู้ป่วย ทนทุกข์ทรมาน ซึ่งแตกต่างจากฆาตกรต่อเนื่องที่เป็นผู้หญิง เพราะนักฆ่าผู้หญิงส่วนใหญ่ มักมีแรงจูงใจเรื่องเงินและไม่ตื่นเต้นทางเพศ
และเป็นฆาตกรต่อเนื่องหญิงไม่กี่คนที่ใช้วิทยาการแพทย์มาใช้ประโยชน์ในการฆาตกรรมต่อเนื่อง เธอได้ทดลองกับผู้ป่วยของเธอโดยใช้แผนภูมิปลอม หลอกให้ยาแก่ผู้ป่วยโดยบอกว่าเป็นยารักษาโรค ทั้งที่ความจริงมันเป็นยาเบื่อและยาพิษ
แบบตายอย่างช้าๆ ด้วยเหตุนี้เธอเลยไม่ถูกจับ จนหลายคนขนานนามเธอว่า เทวดาแห่งความตาย จากรายงานของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นว่าผู้ตก
เป็นเหยื่อส่วนมากเป็นคนที่มีรายได้ดีและเลือกเธอมาเป็นพยาบาลมาดูแลรักษาผู้ป่วยเพราะเธอมีความน่าเชื่อถือและมีความรู้เรื่องการแพทย์
ที่หาได้ยากในเวลานั้น
และเรื่องราวของเจน ท็อปพิน ราวกับตำนานสยองขวัญในหัวข้อ คนบ้าย่อมไม่มีความผิด แม้ว่าสุดท้ายเจนได้สารภาพว่าเธอได้ฆ่าเหยื่อไป 31 ราย
โดยเธอเล่าถึงจูงใจว่า เกิดจาก ความตื่นเต้นทางเพศเวลาผู้ป่วยใกล้ตายกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่กระนั้นจากการวินิจฉัย ของแพทย์พบว่าเธอเป็นบ้า
เลยไม่ได้ถูกนำตัวขึ้นศาล เธอถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลบ้า หลังจากนั้นไม่รู้ว่าปั่นปลายชีวิตของเธอนั้นเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าเธอเสียชีวิตในปี 1938
(รวมอายุ 84 ปี)ด้วยโรคชราโดยไม่ได้รับผลกรรมที่ก่อขึ้นเลย
เจน ท็อปพิน
เจน ท็อปพิน (1857-1938) เดิมชื่อ โฮโนล่า เคลลี่ เกิดในบอสตัน มลรัฐแมสซาซูเซต เป็นฆาตกรต่อเนื่องหญิงที่เธอสารภาพว่าเธอได้สังหารคน
ไป 31 ชีวิต โดยช่วงปี 1885-1901 โดยเธอได้ยกคำพูดที่เธอใฝ่ฝันว่า ฉันจะต้องฆ่าคนให้มากกว่านี้ มากกว่าผู้ชาย หรือผู้หญิงคนอื่นๆช่วงชีวิตของเจนนั้นเต็มไปด้วยความเสื่อมโทรมเพราะเธออยู่ในสลัมที่ยากจน พ่อแม่ของเธอเป็นชาวอพยพชาวไอริช พ่อเป็นคนเมาแล้วชอบอาละวาด
ว่ากันว่าเขาเป็นบ้า มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาเย็บปิดเปลือกตาตัวเองในขณะทำงานเป็นช่างตัดเย็บจนไล่ออก ส่วนแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กจากสาเหตุ
การบริโภค หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิตพ่อก็ได้พาเธอ(ตอนนั้นอายุ 6 ปี)กับพี่สาว(อายุ 8 ปี)ไปฝากเลี้ยงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหญิงในบอสตัน
ที่รับเลี้ยงเด็กที่มีฐานะยากจนที่ก่อตั้งในปี 1799 และหลังจากพวกเธอถูกเลี้ยงดู เจนก็ไม่เห็นพ่อของเธออีกเลย ต่อมาเธอในปี 1864 ก็ถูกเลี้ยง
โดยครอบครัวใหม่โดยแอน ท็อปพิน โดยเลี้ยงดูเขนในฐานะคนใช้ในบ้าน ทำให้เธอได้ใช้นามสกุลท็อปพิน แม้ว่าจะไม่ใช่เป็นแบบทางการ แต่เจนยินดี
ที่จะใช้นามสกุลของผู้พระคุณ ทำให้เรารู้จักเธอในฐานะเจน ท็อปพินในที่สุด
เจนเป็นเด็กที่มีจินตนาการสูง แต่ค่อนข้างชอบโกหก และชอบโทษคนอื่น และเธอมีความริษยาอย่างรุนแรงโดยเฉพาะกับพี่สาวของเธอ หากแต่ในช่วง
เวลานั้นเจนก็ได้รับข่าวของพี่สาว โดยพี่สาวของเธอยังคงอยู่สถานรับเด็กกำพร้า ได้รับการศึกษา จนกระทั้งในปี 1868 เธอก็ได้ข้าราชการในนิวยอร์กเลี้ยงดู
ต่อมาเธอหันไปค้าประเวณีและตายอย่างอนาถาในสภาพน่าสงสาร หลังการตายของพี่สาว ทำให้เจนมีความคิดรังเกียจการมีเพศสัมพันธ์ เกลียดความรัก
แม้ความฝันของเธอคือต้องการแต่งงานกับคนรวยมีเงินก็ตาม แต่จากรายงานไม่พบว่าเธอคบกับเพศตรงข้ามแต่อย่างใด
กรณีของเจนนั้นค่อนข้างเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่แตกต่างจากแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ที่ฆ่าคนด้วยการชำแหละท้องอย่างโหดเหี้ยม หรือกรณีของหมอเอช เอช โฮล์ม
ที่ฆ่าคนในปราสาทแห่งความตายในชิคาโก เพราะเจนนั้นฆ่าคนแบบไม่เปื้อนเลือดและมีระเบียบแบบแผนมากกว่า คือใช้ยาเสพติดประเทศมอร์ฟีนหรือยาหลอกฉีด
ใส่ผู้ป่วยที่ใกล้ตาย ทำให้การฆาตกรรมของเธอหลายฝ่ายจับไม่ได้ นอกจากนี้อาชญากรรมของเธอฆ่าไม่ได้หวังผลประโยชน์ เพราะเธอต้องการเห็นสีหน้า
ของผู้ป่วยขาดใจตายเท่านั้น โดยหลังจากการถูกจับกุมเธอได้กล่าวว่าเธอรู้สึกตื่นเต้นทางเพศหากเห็นผู้ป่วยใกล้ตายกลับมามีชีวิตอีกครั้งและจากนั้นก็ตายอีกครั้ง
ซึ่งแตกต่างจากฆาตกรต่อเนื่องหญิงที่ผ่านมาทั้งหมด เพราะส่วนใหญ่พวกเธอนั้นฆ่าคนเพื่อหวังในทรัพย์สมบัติหรือผลประโยชน์ และไม่ตื่นเต้นทางเพศ
ในขณะก่อการฆาตกรรมแต่อย่างใด
ในปี 1885 เจนได้เริ่มเข้าฝึกอบรมเป็นนางพยาบาลในโรงพยาบาลเคมบริดจ์ ระหว่างนั้นเธอได้รักษาผู้ป่วยของเธอในฐานะหนูทดลองมอร์ฟีนและยา
โดยหน้าที่ของเธอคือการจดบันทึกการเปลี่ยนแปลงปริมาณยาที่กำหนดแล้วสังเกตอาการของผู้ป่วยเมื่อได้รับยาผ่านระบบประสาท ในช่วงเวลานี้เองทำให้เธอ
ได้เรียนรู้วิธีการฆาตกรรมแบบสมบูรณ์แบบ โดยเธอพบว่าหากให้ปริมาณยาเกินกว่าที่กำหนดอาจทำให้ผู้ป่วยขาดใจตายอย่างหมดจด และจากนั้นมาเจน
ก็เริ่มกลายเป็นฆาตกรต่อเนื่องสังหารผู้ป่วยที่เธอดูแล โดยเธอจะทำการฆาตกรรมดังกล่าวหากเผลอปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังกับผู้ป่วยเจนได้จัดการผสมยาเสพติดให้กับผู้ป่วยที่เธอเลือกเป็นเหยื่อ หลังจากนั้นเธอจะอยู่ใกล้ชิดกับผู้ป่วยจนกว่าจะพวกเขาจะตาย ไม่มีใครสงสัยเธอเลยในเวลานั้น
เพราะว่าไม่มีใครเชื่อว่าเธอเป็นฆษตกรเลือดเย็น เนื่องจากท่าทีของเธอปฏิบัติตัวต่อผุ้ป่วยด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจนสร้างความน่าเชื่อถือต่อคนรอบข้าง
อีกทั้งเธอยังได้ทำงานต่อในโรงพยาบาลแมสซาซูเซตในปี 1889 ในช่วงนั้นเธออ้างว่ามีผู้ตกเป็นเหยื่อเธอหลายราย หลังจากนั้นเธอก็เริ่มอาชีพเป็น
นางพยาบาลส่วนตัวและเริ่มมีพฤติกรรมโจรกรรม
เจนเริ่มสนุกสนานในการฆาตกรรมต่อเนื่อง และเธอเริ่มนำยาพิษมาใช้ฆาตกรรมต่อเนื่องอย่างจริงจัง ในปี 1895 โดยฆ่าเจ้าของบ้านของเธอ
ในปี 1899 เธอฆ่าน้องสาวบุญธรรมของเธอฟอสเตอร์ ลิซาเบธด้วยยาเบื่อในปี 1901 เจนได้ย้ายเข้ามาดูแลอัลเดน เดวิส และลูกสาวสองคนมันนี่และเจเนเวียฟ
หลังจากการตายของภรรยาของเขา(ซึ่งเธอเป็นหนึ่งในเหยื่อของเจน) ไม่กี่วันต่อมาลูกสาวคนหล็กมันนี่เกิดอาการป่วยอย่างรุนแรงและหนึ่งสัปดาห์ต่อมา
เธอก็เสียชีวิตโดยมีเจนดูแลรักษาอย่างใกล้ชิด จากนั้นเธอก็ย้ายกลับไปบ้านเกิดของเธอและเริ่มติดพันสามีของน้องสาวของเธอ เธอทำทำวิถีทางเพื่อให้
เขาสนใจเธอ ไปจนถึงขั้นวางยาพิษตนเองเพื่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจ หากแต่เล่ห์เหลี่ยมดังกล่าวใช้ไม่ได้ผล ส่งผลเธอถูกไล่ออกจากบ้าน
หลังจากนั้นเจนลอยนวลได้สองเดือนจนกระทั้งถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 1901 ในคดีฆ่ามันนี่ลูกสาวของเดวิสจากการตรวจพิษวิทยา
ที่เดวิสสงสัยการตายของลูกสาวอย่างมีเงื่อนงำ เมื่อมีการสอบสวน จนกระทั้งในปี 1902 เธอก็สารภาพว่าเธอสังหารคนมากกว่า 30 คนหรืออาจมากกว่า 100 ราย
แต่สิ่งน่าตกตะลึงก็คือเธอไม่สึกสำนึกผิดหรือแสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เลย เธอยังเล่าเรื่องความพึ่งพอใจทางเพศหลังฆ่าเหยื่ออย่างน่าตาเฉย แต่ผลสุดท้าย
จากผลของการตัดสินศาลในวันที่ 23 มิถุนายน ได้พิพากษาว่าเธอเป็นบ้า จึงส่งเจนไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวทแทน โดยในหนังสือพิมพ์ได้พาดหัวข่าวว่า
เจนสามารถทำให้คณะลูกคุณเชื่อได้ว่าเธอเป็นบ้า
เจนได้ถูกส่งตัวไปยังสถาบันทางจิตเวช ปั่นปลายสุดท้ายของเจนได้กลายเป็นโรคประสาทเพ้อเจ้อและบ้า เธอกลัวการแก้แค้นโดยหาว่าเจ้าหน้าที่
พยายามวางยาเธอ ในบทความนิวยอร์กไทน์ได้เกล่าวว่าสภาพเจนในนั้นนั้นว่า บ้าคุณธรรม สุและเธอเสียชีวิตในปี 1938(รวมอายุ 84 ปี)
ด้วยโรคชราโดยไม่ได้รับผลกรรมที่ก่อขึ้นเลย
เรื่องราวของเจน ท็อปพินได้ถูกนำไปดัดแปลงในนิยายเรื่อง The Bad Seedcredit :: cammy@ dek-d.com
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก