คือไม่อยากเขียนอะไรยาว ขอสั้นๆ สื่ออะไรบางอย่างหน่อย
เมื่อวานได้ไปอยู่ในเหตุการณ์ฝรั่งชาวออสซี่นามนาธาน วัย 26 ปี ดิ่งพสุธาจากป้ายโฆษณาด้วยเหตุผลขี้เกียจหายใจ (เกือบโดนรถตรูแนะ จอดไว้ตรงนั้นพอดี เลือกที่โดดเหนือรถช้านทำไม)
ตำรวจเจรจากันอยู่นาน ท้ายสุดก็ไม่เป็นผล.............
ช่วงนั้นข่าวยังไม่ออก ไม่มีข้อมูลอะไรเลย ผมไม่รู้ว่าเค้าเครียดอะไรมากมายถึงต้องตัดใจขนาดนั้น มันจะมีปัญหาอะไรยิ่งใหญ่ถึงกับต้องดับลมหายใจตัวเองบ้าง กว่าเราจะโตมาได้ขนาดนี้ รู้แค่ก่อนโดดเขาตะโกนว่า " I will go to see my family"
อื่ม ก็พอเข้าใจอยู่.... แต่ ครอบครัวของนายที่อยู่โลกโน้น อยากเจอหน้านายเหรอ ครอบครัวเขาต้องอยากให้เขามีชีวิตอยู่เพื่อดิ้นรนสู้ต่อไปแน่ๆ
ถัดเหตุการณ์นั้น ผมก็กลับไปที่ทำงาน เห็นคนงานชาวไทใหญ่ที่ชีวิตรันทดมาก ผมเคยคุยกับบางคนว่า เมียและลูกสาวเขาโดนพม่าจับไปสามสี่ปีแล้ว ไม่ได้ข่าวอีกเลย บางคนครอบครัวโดนพม่าฆ่ายกครัว บางคนเป็นทหารเก่า โดนระเบิดแทบเสียชีวิต แล้วมาฟื้นที่สวนดอก....... นิ้วหายไปทั้งยวง บางคนตาบอด แต่คนเหล่านี้ก็ยังสู้ต่อไป มาทำงานก่อสร้างในไทยเพื่อเลี้ยงชีพที่แทบมองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง เขายังอยู่ได้ ถัดจากนั้น มีพ่อค้าขายของ แขนขาดข้างนึง แต่ก็ยังสู้ชีวิตอยู่....
หรือบางทีคนอยากอยู่กลับตาย คนที่อยู่อย่างเราๆ ทำไมต้องรนหาที่......
ชีวิตมีค่า ไม่ว่าปัญหาอะไรก็ไม่มีค่าพอกับลมหายใจเราหรอก
ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่อยู่ในเหตุการณ์คนดับลมหายใจตัวเอง............. คนที่แล้วก็เป็นเพื่อนสนิท พ่อแม่พี่น้องเค้าร้องไห้กันเป็นสายเลือด...... ถ้าเพื่อนผมรู้ว่าครอบครัวเขาจะเสียใจขนาดนี้ เขาอาจจะไม่ทำ!
ไปอยู่ในเหตุการณ์มา เลยสะเทือนใจนิดหน่อย.......