-->

ผู้เขียน หัวข้อ: ในวันที่ฟ้าฝน ลมหนาว และคืนเปล่าเปลี่ยว เป็นใจให้ "เหงา"  (อ่าน 1308 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

icefc

  • บุคคลทั่วไป


เคยใหม...ที่บางทีก็รู้สึกเหงาอย่างช่วยไม่ได้

เคยใหม...ที่รู้สักว่าการได้คิดถึงใครบางคนช่างเป็นเวลาที่หวานไหวเหลือเกิน

เคยใหม...ที่อยู่ดีดีก็อยากปลดปล่อยน้ำตาให้พรั่งพรูรินสาย

ถ้าคุณเคย...คงปฏิเสธได้อยากว่าคุณกำลังเผชิญกับความเหงา

บ่อยครั้งที่ฉันต้องถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเพราะเหตุใด

เพราะ...ค่ำคื่นที่สงัดเงียบกระนั้นหรือ

เพราะ...ลมหนาวที่พัดกรูเกรียวจนยอดหญ้าระทวยไหวใช่หรือไม่

เพราะ...สายฝนในค่ำคืนเปล่าเปลี่ยวที่เทสายกระหน่ำมิดได้หยุดยั้งอย่างนั้นใช่ใหม

หรือเพราะ...การจากไปของเธอ



อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/jan2020/story/view.php?id=228063#ixzz1DSOqgwRW

paphun

  • บุคคลทั่วไป

จากตรงนี้ที่เคยเห็นว่ามีเธออยู่ทุกวัน

จากที่ฉันไม่เคยเหงา  ชีวิตก็พลันเปลี่ยนไป
เมื่อคนที่เคยรักกัน  วันนี้อยู่แสนไกล

มีบางอย่างหายไปจากความคุ้นเคย

........................
ผ่านถนนที่เราสองเคยจูงมือเกี่ยวก้อยเดิน

ไม่บังเอิญถ้าจะเหงาเวลาที่หยุดเหลียวมอง
อยากบอกเธอคิดถึงจัง อยากให้รู้ใจทุกห้อง

มันเรียกร้องเธอให้กลับมา
........................

ด้วยความคิดถึง  ด้วยใจที่ยังรัก
ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ทะเลก็ดูเหงา  ภูเขาก็เดียวดาย
อยู่ไหนก็เหงาได้  ถ้าไม่มีเธอสักคน

 ........................
อยากจะคิดว่าเธอนั้นเพิ่งได้ลาจากไปไม่นาน

ทำไมฉันถึงต้องเหงาเสียจนมากมายก่ายกอง
อยากบอกเธอคิดถึงจัง อยากให้รู้ใจทุกห้อง

มันร้องเรียกเธอให้กลับมา

Makettingmanager

  • บุคคลทั่วไป

อ่านแล้วกลับย้อนมาคิดถึงตัวเองโอ้แม่เจ้า....นี้หว่า