อันนี้จริง ๆ เลยนะเนี่ย เคยอ่านเจอบทความนี่แล้ว และคิดว่าวันนึงถ้าแม่เรามีธรรมะในใจได้ ก็คงจะดีมาก ครอบครัวคงจะมีความสุขมาก เพราะว่าท่านชอบเปรียบเทียบกับฝากความหวังไว้กับคนในครอบครัวมากเกินไป จิตใจเลยไม่เคยเป็นสุขเลยสักวัน
ท่านไม่ยอมเข้าใจธรรมะ ไม่คิดว่าดีหรือมีประโยชน์ เพราะมัวเข้าใจแต่ว่า ศาสนาพุทธคือเรื่องเกี่ยวกับปฏิหารย์ นรก สวรรค์ กรรม การถอดจิตวิณญาณ การกราบไหว้พระพุทธรูป (สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เปลือกหรืออาจจะกุศโลบาย คนรุ่นก่อน) จึงไม่เห็นคุณค่า กับแก่นของเมล็ดที่แท้จริง
แต่ในวันนึงที่น้องคนเล็กเสียไป แม่ทำใจไม่ได้ เหมือนจะขาดใจตาย สิ่งเดียวที่พอทำได้ก็คือ
การสอนธรรมะให้แม่ พยายามอธิบาย ให้กำลังใจ ซื้อหนังสือธรรมะ มาวาง ๆ ๆ แล้วก็ กอง ๆ ๆ ไว้ทั่วบ้าน ต้องทำให้แม่มีธรรมะทางใจให้ได้ ให้รู้จักคำว่าสายกลาง ตอนนี้แม่ ไม่ยึดมั่นถื่อมั่น ไม่อย่อนไม่ตึง ระลึกถึงสติอยู่เสมอได้แล้ว
ท่านเปลี่ยนไปเลย ตอนอายุได้เมื่ออายุ 57 หลังจากศึกษาธรรมะมา 2 ปี ผมถือว่าโชคดีที่สุดในชีวิต เพราะตอนเด็กผมไม่เคยคิดว่าครอบครัวจะสงบร่มเย็น แต่ตอนนี้ก็เป็นไปแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก