กระโถนข้างธรรมาสน์

[Nobody]

Tweet

คำนำ

                  กระโถน เป็นภาชนะที่ใช้สำหรับใส่ของที่เขาทิ้งแล้ว เพื่อจะได้ไม่สกปรกเลอะเทอะเกลื่อนกลาด กระโถนจึงเป็นที่ใส่ของสารพัด กลายเป็นที่รังเกียจของคนทั่วไป
            แต่ในความเป็นจริงนั้น กระโถนเป็นสิ่งที่เราควรจะเลียนแบบ ควรจะทำตามให้ได้ กระโถนรองรับทั้งของที่สะอาดและไม่สะอาด โดยไม่เลือกที่รักมักที่ชัง เราสามารถทำใจให้เป็นแบบกระโถนได้ เราจะมีความสุขมาก
            อย่าไปรังเกียจกระโถนความสกปรกทุกอย่างเป็นตัวเราสร้างขึ้นทั้งนั้น กระโถนช่วยรองรับและแสดงให้เห็นความจริงว่า ตัวเราเองนั้นแท้จริงสกปรกขนาดไหน? โดยลำพังแล้วกระโถนนั้นสะอาดอยู่เสมอ
            สารพัดข้าวของในกระโถนนั้น ถ้าเราลองคุ้ยหาดูอาจจะพบของดีซ่อนอยู่ได้ไม่ยาก กระโถนบ้านเศรษฐีนั้นอาจมีเศษแก้วแหวนเงินทองทิ้งอยู่ คนยากคนจนสามารถนำมาประทังชีวิตของตนให้อยู่รอดได้
            ?กระโถนข้างธรรมาสน์? โดยเฉพาะธรรมาสน์ของ หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ นั้น มีธรรมะเล็ก ๆ น้อย ๆ ตกอยู่มากใครยอมเสียเวลาคุ้ยหา อาจจะได้รับประโยชน์ที่คาดไม่ถึง
             หากมีความดีในหนังสือนี้อยู่บ้าง อาตมาขอน้อมถวายบูชาคุณของ หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ แห่งวัดท่าซุง จ.อุทัยธานี ผู้็เป็นครูบาอาจารย์ที่อาตมาเคารพรักเหนืออื่นใด ถ้ามีข้อความใดล่วงเกินต่อผู้หนึ่งผู้ใด อาตมาขอกราบขอขมากรรมนั้นมาในโอกาสนี้ด้วย
 

จากใจจริง
พระเล็ก  สุธมฺมปญฺโญ
๑ มกราคม ๒๕๔๗

 

เล่าสู่กันฟัง

               สิบปีเศษที่ผ่านมา ณ ?บ้านอนุสาวรีฯ? แห่งนี้ ได้มีผู้คนมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามาซักถามปัญหาการปฏิบัติธรรม, การรับฟังธรรมข้อคิดต่าง ๆ ตลอดจนได้รับรู้รับฟังเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับปฏิปทาพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ ขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ กับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
            หลายท่านไม่มีโอกาสรับฟังนาน ๆ หลายท่านไม่มีโอกาสบันทึกจดจำ และหลายท่านคงคิดเหมือนกันว่า เสียดายความรู้ต่าง ๆ เหล่านี้ ที่ผ่านการปฏิบัติผ่านการสั่งสมประสบการณ์และผ่านความทรงจำจากพระเล็กสุุธมฺมปญฺโญ
            นี่จึงเป็นที่มาของหนังสือ ?กระโถนข้างธรรมาสน์? ที่ปรากฏสู่สายตาท่านทั้งหลายขณะนี้ ที่ ?เรา? คณะผู้จัดทำ คณะเล็ก ๆ ได้รวมตัวกันขึ้น เพือ่เก็บรวมสิ่งตกหล่นเหล่านี้ และถ่ายทอดเป็นตัวอักษร สู่สายตาท่านทั้งหลาย
            ?เรา? ทำหน้าที่เพียงแค่การเก็บรวมสิ่งตกหล่นเหล่านี้และสื่อสาร ไปสู่ท่านทั้งหลายเท่านั้น ส่วนประโยชน์อันจะพึงได้ มากน้อยแค่ไหน? คงเป็นเรื่องที่แต่ละท่านจะค้นหาและเก็บเอาไปกันเอง
            หากผลแห่งการกระทำ ที่ ?เรา? คณะผู้จัดทำ ได้กระทำผ่านสมมติแห่งโลกที่เรียกว่า ?หนังสือกระโถนข้างธรรมาสน์? นี้ ....จะมีผลแห่งความดีอยู่บ้าง... ก็มิได้หวังการขอบคุณหรือการชื่นชมจากใคร แต่ประการใด หวังแต่เพียงเป็นส่วนหนึ่งในการทดแทนและบูชาพระคุณอันยิ่งใหญ่ ของคุณพระรัตนตรัย ครูบาอาจารย์ และผู้มีพระคุณทุกท่าน โดยเฉพาะหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ พ่อ....ผู้เป็นที่รักเคารพยิ่งของลูกทุกคน ที่ทำให้เราได้มีโอกาสสัมผัสอรรถรสแห่งธรรมในชาตินี้ ซึ่งสิ่งที่เราทำขึ้นนี้คงเป็นเพียงเศษเสี้ยวธุลีของความยากลำบาก ความเสียสละ และความเมตตาที่ทุกพระองค์ทุกท่าน มีต่อเราทั้งหลาย
            และที่สุดขอกราบขอบพระคุณในความเมตตาทุกประการที่ พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ มีต่อพวกเรา และให้เราได้มีโอกาสทำงานชิ้นนี้   
 

คณะผู้จัดทำ

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.2.html

สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
วันเสาร์ห้าที่ ๓๐ ธันวาคม ๒๕๔๓

               เมื่อกี้นี้ตั้งใจบอกกับพวกเราว่า เอ้า เรื่องสำคัญล่ะนะ ไอ้เรื่องที่พวกเราอยากจะฟังก็คือว่าปีหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง (หัวเราะ) นั่งยืดคอรอไม่ยอมเข้าเรื่องซักทีจะ ๓ ชั่วโมงอยู่แล้ว ... ปีหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ปีหน้า ..มีการเลือกตั้งวันที่ ๖ มกราคม ๒๕๔๔ ใช่มั๊ย? (หัวเราะ) พอวันที่ ๗ มกราคม เป็นต้นไปก็วุ่นวายบรรลัยโลกเลย มันยุ่ง .. ใคร ๆ ก็อยากจะมีอำนาจ
            พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ชัดเลยว่า การเสวยอำนาจอย่างหนึ่ง การรับประทานอาหารอย่างหนึ่ง การนอนอย่างหนึ่งการเสพกามอย่างหนึ่ง ทั้ง ๔ อย่างนี้ไม่มีใครเบื่อ ยกเว้นผู้ที่บารมีถึง ปัญญาถึง เท่านั้น ไม่อย่างนั้นคำว่า ?เบื่อ? จะไม่มี
             ดังนั้น พอหลังวันที่ ๖ มกราคมเป็นต้นไปก็ยุ่งบรรลัยเลย ฝ่ายจะเป็นรัฐบาล กูฟ้องมึง มึงฟ้องกู ใครจะโดนแขวน ใครจะโดนใบแดง ยุ่ีงไปหมด อย่าไปวุ่นวายตามเขาทำมาหากินของเราไปตามปกติ นึกซะว่าเสียงตัวอะไรมันกัดกันอยู่ข้าง ๆ หูก็แล้วกัน ฟัง ไม่ได้ก็อุดหูซะ พอเดือนมีนาคม...เหตุการณ์ต่าง ๆ เริ่มดีขึ้นมาช่วงหนึ่ง เอ้า...มีดีเหมือนกันไม่ใช่ไม่ดี อีคราวนี้บ้านเรามันแปลก มันดีแป๊บเดียวน่ะ คือ...ทางล้นเกล้ารัชกาลที่ ๖ ท่านบอกว่า แม้นหวังตั้งสงบ จงเตรียมรบให้พร้อมสรรพ์ ศัตรูกล้ามาประจัญ อาจจะสู้ริปูขยั้น
            คนไทยเรานี่เตรียมพร้อมทุกวาระจริง ๆ ไม่มีศึกไม่มีศัตรูมันก็ซ้อมกัดกันเองอยู่เสมอ พอถึงเวลามีศัตรูเมื่อไหร่ค่อยร่วมมือกันเป็นอย่างงั้นมาตลอด เพราะฉะนั้นมันดีก็ดีแป๊บเดียว อ้าว...เหี่ยวไปอีกแล้ว จะไปดีอีกทีก็โน่นน่ะ มิถุนา ก็ไม่นานใช่มั๊ย ก็มีดีอยู่บ้าง พอหลังมิถุนาไปแล้วอีคราวนี้เกิดอะไรขึ้น มันมองไม่ชัด หลังมิถุนาไปแล้วเหตุการณ์บ้านเมืองของเรามันเหมือนมองอยู่ใต้น้ำ คนมองใต้น้ำเห็นชัดมั๊ย ? ไม่ค่อยชัดมันพร่า ๆ มัว ๆ บอกไม่ถูก เพราะฉะนั้นใครมีกิจการมีอะไร นี่ชิงจังหวะช่วงจังหวะให้ดีนะ ไอ้ช่วงไหนที่อาตมาบอกว่าดีน่ะให้รีบทำซะ แล้วก็อย่าย่ามใจ ถ้าหากว่าเราย่ามใจเราประมาทอย่างที่อาตมาเตือนไว้ตั้งแต่แรก ...มันจะพลาด ทุ่มเทมากจะลำบาก ต้องรู้จักหลีก รู้จักหลบ รู้จักถอยเมื่อถึงจังหวะเวลา ไม่ใช่สู้ตะบันไป
            หลวงปู่หล้า วัดภูจ้อก้อ ท่านเมตตาสอนว่า จงหัดเป็นนักหลบ อย่าเป็นนักรบอยู่ร่ำไป สถานการณ์ไหนรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็ถอย ถ้าไม่รู้จักถอยน่ะ เขาเรียกว่า ?โง่? คราวนี้มาว่ากันต่อสถานการณ์ประเทศชาตินี่มันเหมือนมองใต้น้ำใช่มั๊ย มองอย่างไรมันก็เหมือนไม่ค่อยจะชัดเจน แต่ยังดีว่าเมืองไทยของเราอันดับแรก บารมีขององค์ในหลวงของเรา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระโพธิสัตว์ใหญ่พระองค์นี้บารมีท่านมากล้นเหลือเกิน สามารถประคับประคองแล้วก็พยุงสถานการณ์ของประเทศชาติของเราให้ทรงตัวอยู่ได้ อันดับที่สอง สมเด็จพระมหากษัตราธิราชเจ้าของเราทั้งปวงที่เป็นพรหม เป็นเทวดา เป็นพระอยู่ข้างบน ท่านมีหน้าที่อีกอย่างหนึ่งเรียกว่า พระสยามเทวาธิราช พระสยามเทวาธิราชไม่ได้จำเพาะเจาะจงใคร
            บรรดาพระมหากษัตราธิราชเจ้าทั้งปวงในอดีตของเรา ย่อมรัก ย่อมห่วงใยในผืนแผ่นดินไทยนี้ เมื่อท่านไปเสวยสุขอยู่ข้างบนแล้วก็ปฏิบัติหน้าที่ของพระสยามเทวาธิราชด้วย ท่านก็จะช่วยประคับประคองสถานการณ์ประเทศชาติของเราอย่างสุดความสามารถ อันดับที่สาม หลวงปู่หลวงพ่อที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ เมื่อถึงวาระ ถึงเวลาที่ชะตามันคับขันมาก หลายองค์ที่รู้วาระของตน เลือกเวลาทิ้งขันธ์ในตอนนั้นเพื่อขจัดปัดเป่าเหตุการณ์ไม่ดีต่าง ๆ จากร้ายให้กลายเป็นดี จากหนักให้กลายเป็นเบา ดังนั้นพวกเราอย่าได้กังวล เดี๋ยว...พรุ่งนี้เวลาเที่ยงคืนตั้งใจรับพรจากในหลวง ในหลวงแนะนำอย่างไรทำอย่างนั้น
             ในปัจจุบันนี้อาตมาอยากจะพูดว่า ต่อให้พระปฏิบัติถึง ๆ ความคล่องตัวในทิพจักขุญาณยังสู้ในหลวงเราได้ยาก กินพระราชาองค์นี้ยาก ผู้ที่ได้ทิพจักขุญาณตั้งแต่ ๗ ขวบ และใช้มาตลอดโดยไม่เคยทอดทิ้ง อีตอนนี้ ๗๓ ขึ้น ๗๔ แล้วน่ะ ใช้มา ๖๐ กว่าเกือบ ๗๐ ปี แล้วคล่องตัวขนาดไหน ปฏิบัติตามที่พระองค์ท่านบอกนะ ไม่ใช่หน้าที่ของตนก็อย่าไปขวางคนอื่นเขา ไปนั่งบนโต๊ะรีดผ้าเขารีดไม่ได้ เขาจะเอาเตารีดโขกหัวเอา ใช่ไหม? พระปฏิบัติดีอยู่ที่ไหนในหลวงท่านรู้หมด คนทำดีทำชั่วที่ไหนในหลวงท่านรู้หมด แต่ว่า ...ท่านรู้แบบพระ ถ้าไม่จำเป็น ไม่ใช่หน้าที่ ท่านไม่พูด จะมีพระราชดำรัสออกมาแต่ละทีถ้าคนมีปัญญาฟังแล้วสะดุ้ง อย่ากัดกันให้มากนัก.. กัดกันนี่ยังไม่หยาบนะจ๊ะ ถ้าทะเลากันน่ะหยาบกว่า ภาษาไทยแท้กัดกันไม่หยาบ ทำอะไรมีใครรอดพระเนตรพระกรรณไปได้บ้างล่ะ?
            พระดีมีที่ไหนพระองค์ท่านก็ดั้นด้นไปหา หลวงปู่ครับ หลวงพ่อครับ ช่วยรับภาระในพระศาสนา ช่วยสงเคราะห์ต่อประชาชนทั้งหมดด้วยนะครับกระผมขอฝากเอาไว้ ไอ้วัดไหนที่ดังอย่างเดียวแต่ไม่ดีจริงน่ะ ในหลวงไม่เคยเสด็จหรอก สังเกตดูเถอะ วัดดัง ๆ แถว ๆ ปทุมธานี ท่านก็ไม่เคยไป วัดดัง ๆ แถว ๆ สุราษฎร์ธานีท่านก็ไม่เคยไป ไอ้วัดดัง ๆ แถว ๆ นนทบุรีท่านก็ไม่เคยไป เคยเห็นมั๊ย? ทูลเชิญยังไม่เสด็จเลย ไอ้ที่ไหนที่ไม่ดีจริงท่านไม่ไปหรอก ในขณะเดียวกันหลวงปู่ หลวงพ่อแก่ ๆ อยู่กลางป่ากลางเขาในหลวงกราบถึงตักเลย
             ดังนั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือว่ากรรมฐานที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงสอนเรามา คือ ตัวมโนมยิทธิ นะ อันนี้สถานการณ์ประเทศชาติจบไปนะ เอาแค่นั้นพอ อาตมาเองก็ไม่สามารถที่จะฝืนกฏของกรรมบอกอะไรชัดเจนมากไปกว่านี้ได้ ได้แต่บอกโยมว่าให้ทำตามในหลวงแล้วกัน ยึดในหลวงเป็นหลัก ท่านบอกว่าให้ประหยัดนะ ให้รู้จักใช้ เศรษฐกิจพอเีพียง ซื้อในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น ก่อนจะทำอะไรตรึกตรองให้ดี เราก็ทำตามที่พระองค์ท่านตรัสมา พ่อใหญ่ของคนทั้งประเทศ ๖๐ กว่าล้านบอกแล้ว.. ลูก ๆ ถ้าทำตามพ่อก็สบายใจ ไม่มีใครที่จะมีครอบครัวใหญ่กว่าพระองค์ท่านอีกแล้ว พ่อคนเดียวลูก ๖๐ กว่าล้านน่ะ เป็นเราเลี้ยงไหวมั๊ย? ๖ คนก็ตายแล้ว คราวนี้ลูก ๆ ถ้าไม่รัก ไม่สามัคคี ไม่เชื่อพ่อ พ่อก็คงหนักใจมาก มันมีวิธีเดียวที่จะให้พ่ออยู่กับเรานาน ๆ ก็คือ ปฏิบัติตาม เคารพรักและปฏิบัติตามที่พระองค์ท่านมีพระดำรัสตรัสสอนมา บอกอย่างไรทำอย่างนั้น พระองค์ท่านได้ทิพจักขุญาณตั้งแต่ ๗ ขวบ พระองค์ท่านไม่เคยทอดทิ้ง ซักซ้อมใช้งานมาตลอด
            พระเดชพระคุณหลวงพ่อของเราสอนมโนมยิทธิมานานเหลือเกินถ้านับเวลาก็ตั้งแต่ปี ๒๕๐๘ เป็นต้นมา คนที่ได้มโนมยิทธินับเป็นแสน ๆ มีใครบ้างที่ซักซ้อมอยู่ทุกวันโดยไม่ทอดทิ้ง...หายาก..่ใช่มั๊ย? อาวุธแม้เกียจคร้าน การขัด เกิดสนิมจับถนัด หนักตื้อ ถึงเวลาชักไม่ออกติดแหง็กอยู่แค่ฝักนั่นแหละ ต้องซ้อมบ่อย ๆ โดยเฉพาะหลวงพ่อท่านสอนเราให้รู้เพื่อละ ไม่ใช่รู้แล้วยึด 
             ปัจจุบันนี้อาตมาเวทนาโยมเหลือเกิน หลายต่อหลายคน รู้แล้วนำไปใช้ผิด ๆ ไปดูการระลึกชาติ ไปดูย้อนอดีต แล้วก็ไปภาคภูมิใจคนนั้นเป็นพี่เรา คนนั้นเป็นน้องเรา นั่นผัวเรา เมียเรา ลูกเรา พ่อเรา แม่เรา แล้วก็กอดกันตายพร้อมกับเรา อือม์...ดูก็ดูอย่างมีปัญญาสิ ดูแบบที่เรียกว่าใช้ปัญญาประกอบ แต่ละชาติที่เราเกิดมาชาติไหนไม่ทุกข์บ้าง ลำบากยากเข็ญมาจนขนาดนี้ไม่เข็ดใช่มั๊ย? ยังไปฟื้นความสัมพันธ์ใหม่ ไปกอดคอตายรวมกันทั้งพรวนอีกใช่มั๊ย?
            ยังลงสู่อบายภูมิไม่เพียงพอใช่มั๊ย? อาตมาที่ไม่ยอมสอนเพราะสงสารโยม อยากจะบอกว่ามโนมยิทธิจริง ๆ ง่ายมาก คิดเป็นก็ใช้ได้แล้ว แต่ถ้าอาตมาสอนไปอาจจะพาโยมทั้งหลายติดเพิ่มขึ้นอีกเยอะ สงสารก็เลยไม่สอน นั่งอยู่ตรงนี้แค่ว่าใครติดขัดตรงไหนมาสอบถามอาตมาจะชี้แจงให้ หลวงพ่อท่านให้เรารู้เพื่อละ ตัวการเข้าสู่มรรคผลนิพพานจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องได้อภิญญา ไม่จำเป็นต้องได้วิชชาสอง ไม่จำเป็นต้องได้สมาบัติแปด หากแต่ท่านบอกว่าให้เคารพพระพุทธเจ้าจริง ๆ เคารพพระธรรมจริง ๆ เคารพพระสงฆ์จริง ๆ ตั้งใจรักษาศีลให้บริสุทธิ์ คิดว่าตายเมื่อไหร่่จะไปนิพพาน มีข้อไหนล่ะที่บอกว่าต้องได้ 
             การปฏิบัตินะ อภิญญา แปลว่า รู้ยิ่ง อภิ-ยิ่งกว่า อัญญา คือ ความรู้ ไม่มีอะไรรู้ยิ่งกว่าการ ตัดกิเลส อดีต...มีชาติไหนที่เราไม่ทุกข์บ้าง ปัจจุบันนี้เราทุกข์อยู่ อนาคตถ้าเกิดอีกก็ทุกข์อีก เพราะฉะนั้น อดีตังสญาณ ปัจจุบันนังสญาณ อนาคตังสญาณ มันไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ ปุพเพนิวาสนานุสสติญาณ ทุกชาติที่เกิดมารวยที่สุดก็รวยมาแล้ว จนที่สุดก็จนมาแล้ว มีอำนาจที่สุดก็มีมาแล้ว ด้อยวาสนาที่สุดก็เป็นมาแล้ว มีชาติไหนที่พาให้เราพ้นทุกข์ได้? จุตูปปาตญาณ คนและสัตว์ก่อนเกิดมาจากไหน ตายแล้วจะไปไหน ถ้าเราทำดีเราได้ดีแน่นอนถ้าเราทำชั่วเราได้ชั่วแน่นอนไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ เจโตปริยญาณ รู้ใจคนอื่น ไอ้นั่นแหละตัวระยำเลย สำหรับคนใช้ผิด ดูมันต้องดูใจตัวเอง แก้ต้องแก้ที่ตัวเอง ไม่ใช่ไปเที่ยวดูคนอื่น ตำหนิ คนอื่น
             บางคนมานั่งตรงหน้าเนี่ย อธิษฐานมาตั้งแต่บ้านแล้ว เออ...ถ้าหลวงพี่แน่จริงให้บอกสิว่าผมคิดอะไร ไม่ถีบให้ก็บุญแล้วนะน่ะ อยากจะบอกกับเขาให้ชัด ๆ ว่าใจของกูยังดูไม่ไหวเลย กูจะเสียเวลาไปดูใจมึงทำไม (หัวเราะ) คราวนี้ชัดมั๊ย? ปกติไม่ค่อยพูด นะ แต่บทจะพูดแล้วไม่ค่อยยั้ง สำคัญที่สุดก็คือดูใจตัวเอง ใจของเรามีความชั่วมั๊ย ถ้ามีไล่มันออกไประมัดระวังไว้อย่าให้มันเข้ามาอีก ใจของเรามีความดีอยู่มั๊ย? ถ้าไม่มีสร้างมันขึ้นมา ถ้ามีอยู่แล้วทำให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป นี่คือตัวเจโตปริยญาณที่สำคัญที่สุด แต่ละวันดูสีดูจิตของตัวเองมันผ่องใสมั๊ย ถ้าไม่ผ่องใสเร่งทำความดีขับจิตให้ผ่องใสที่สุดเ่ท่าที่จะพึงทำได้ แล้วก็รักษามันไว้อย่าให้มันขุ่นมัวอีก
            นี่คือ เจโตปริยญาณที่แท้จริง ไม่ใช่เที่ยวไปดูคนอื่นไปรู้คนอื่น บางคนมาถึงก็ แหม...หลวงพี่พูดเหมือนตาเห็นเลย อาจารย์พูดเหมือนตาเห็นเลย หลวงพ่อพูดเหมือนตาเห็นเลย ไม่อยากจะเห็นหรอก แต่บางทีถ้าไม่ทำอย่างนั้นมันก็ไม่เชื่อ พอเห็นเสร็จก็เลิกดู ไม่รู้จะดูต่อไปทำไมมันไม่มีประโยชน์เลย เพราะว่าทั้งหมดก็ทุกข์ เขาก็ทุกข์ เราก็ทุกข์ ดูความทุกข์ของตัวเองก็ดูไม่ไหวแล้ว ดูใจของตัวเองก็ระวังไม่ไหวยังไปดูเขาอีก ใช้ให้ถูกนะ ยถากัมมุตาญาณ รู้กรรมของคนและสัตว์ ถ้าเราเชื่อที่พระพุทธเจ้าสอนว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ ตกลงญาณ ๘ ต้องใช้มั๊ย? ...เออ ไม่ต้อง อภิญญา อภิ-ยิ่งกว่า , อัญญา-ความรู้ ไม่มีอะไรรู้เกินกว่าการตัดสินกิเลส อย่างต่ำ ๆ ให้รู้ว่าพระโสดาบันมีคุณสมบัติอย่างไรแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำในคุณสมบัตินั้นไป นั่นแหละถึงจะเป็นลูกที่ดี ถึงจะเป็นลูกที่แท้จริงของหลวงพ่อ ถึงจะพูดได้อย่างเต็มคำว่าเราเป็นศิษย์วัดท่าซุง เราเป็นศิษย์หลวงพ่อฤาษีลิงดำ 
             แล้วบุคคลที่ได้ล่ะ บุคคลที่ปฏิบัติได้ แต่ระวังให้ใช้กำลังใจเกาะพระนิพพานไว้ ถ้าเราดูใจตัวเองเป็น สังเกตใจตัวเองเป็นจะรู้ว่า ราคะ-อารมรณ์ระหว่างเพศก็ดี โทสะ-อารมรณ์โกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาท ก็ดี โลภะ-อารมณ์ความโลภอยากได้ใคร่มีก็ดี โมหะ-อารมณ์ความหลงก็ดี มันเป็นคุณสมบัติของร่างกายนี้ ถ้าหากว่าจิตใจของเราไม่ไปปรุงไปแต่งกับมันด้วย มันก็ไม่สามารถทำอันตรายเราได้
             ในเมื่อเราได้มโนมยิทธิ เราได้อภิญญา เกิดราคะขึ้นมา ใช้อารมณ์ของมโนมายิทธิใช้อารมรณ์ของอภิญญาพุ่งจิตขึ้นไปกราบพระบนนิพพาน หน้าด้านเข้าไว้ กำลังของสมาธิของเราเข้มแข็งพอ ถ้ารู้ระวังตัวอยู่มันมาเราเผ่นพรวดหนีไปเลย ไปอยู่ข้างบนโน่น โกรธขึ้นมาหนีไปอยู่ข้างบน โลภขึ้นมาหนีไปอยู่ข้างบน หลงขึ้นมาหนีไปอยู่ข้างบน ไปอยู่ต่อหน้าพระพุทธเจ้า ร่างกายเมื่อไม่มีจิตใจคอยปรุงแต่งอยู่ มันก็เหมือนกินอาหารไม่ได้ใส่เกลือไม่ได้ใส่น้ำปลาไม่ได้ใส่น้ำส้มไม่ได้ใส่น้ำตาล มันไม่มีรสไม่มีชาติมันจืดชืดไม่เป็นท่า มันเซ็งมัน ไม่มีใครไปปรุงแต่งให้อารมณ์จิตมันตั้งอยู่เดี๋ยวเดียวความชั่วเหล่านั้นมันก็สลายไป เพราะว่าความชั่วเหล่านั้นเป็นสมบัติของร่างกายไม่ใช่สมบัติของใจ
             การที่เราไปเกาะพระนิพพานเกาะองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่บนวิมานของเรา นั่นแหละ คือการใช้มโนมยิทธิที่ถูกต้องอย่างที่หลวงพ่อต้องการ เพราะว่ามันจะไม่พลาดไปไหน อย่างไร ๆ เราก็อยู่ตรงนั้นแล้ว มันเป็นการตัดกิเลสที่อัตโนมัติที่สุด เราอยู่ตรงนั้นให้ชินกับอารมณ์ละเอียด อารมณ์สงบ อารมณ์เยือกเย็นของพระนิพพานอันนั้น พอจิตใจมันชินรับอารมณ์นั้นมาเต็มที่แล้วประคับประคองให้ดี ส่วนใหญ่ลุกปั๊บเลิกเลย ต้องรู้็จักรักษาประคับประคองระมัดระวังสภาพจิตใจของเราให้ทรงตัวอยู่ในอารมณ์นั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้ได้ครึ่งชั่วโมง ให้ได้หนึ่งชั่วโมง สามชั่วโมง ครึ่งวัน วันหนึ่ง สามวัน อาทิตย์หนึ่ง สิบวัน ครึ่งเดือน เดือนหนึ่ง ปีหนึ่ง ...ว่าไปเลย ยิ่งนานเท่าไรกิเลสยิ่งกินใจเราได้น้อยลง ๆ
            ถ้ารู้ระมัดระวังรักษาอารมณ์ใจอย่างนี้เอาไว้ได้ กดกิเลสเอาไว้อย่างนี้ตลอดเวลา ก็เหมือนกับหินที่ทับหญ้า ทับไปนาน ๆ หญ้ามันตายหมด นี่คือตัวมโนมยิทธิที่หลวงพ่อต้องการให้พวกเราปฏิบัติที่หลวงพ่อเคี่ยวเข็ญ สั่งสอนเรามากี่ปีต่อกี่ปี การใช้ที่ถูกต้องใช้กันอย่างนี้ เ่ท่าที่อาตมาดูมาส่วนใหญ่ใช้ผิดหมด ในเมื่อใช้ผิด มันก็จะมีแต่โทษมากกว่าประโยชน์ทั้งนั้น แทนที่จะรู้เพื่อละก็รู้เพื่อหลง เพื่อยึดเพื่อติด แล้วสิ่งต่าง ๆ ที่เรารู้เป็นการรู้ในปัจุบัน อนาคตสิ่งเหล่านั้นก็เปลี่ยนแปลงตามไปตามปัจจัยเฉพาะหน้า ดังนั้น คำทำนายหลาย ๆ อย่างเมื่อถึงวาระ ถึงเวลา เมื่อมีปัจจัยเฉพาะหน้ามาให้เปลี่ยนแปลง อย่างเช่น บอกว่าเมื่อเดือนมิถุนายนมันจะดี แต่ถ้าหากว่าทั้งหมดรามือเสียจากการทำดี ปล่อยให้ความชั่วเข้ามาครอบงำ จิตใจกำลังของความชั่วมีสูงกว่าถึงวาระถึงเวลามันก็ไม่ดีไปตามนั้นดังนั้น กระทั่งความเป็นทิพย์ ความรู้ เหล่านี้ มันก็ยังไม่เที่ยง
            เราจะไปยึดถือมั่นหมายเชื่อปักมันลงไปว่าจะเป็นดั่งนั้นดั่งนี้นั้นไม่ได้ เพียงแต่เอาเป็นแนวทางไว้คอยระมัดระวังเท่านั้น รู้ ต้องรู้อย่างคนมีสติ ใช้ต้องใช้อย่างคนมีปัญญา สติกับปัญญาเป็นของคู่กัน ถ้าสติเกินปัญญา จะเป็นคนไม่กล้าทำอะไรจด ๆ จ้อง ๆ ขี้กลัว ขี้ระวังจนเกินไป ถ้าปัญญาเกินสติก็จะบุ่มบ่าม โฉ่งฉ่างจนกระทั่งพลาดได้ง่าย สติกับปัญญาจะต้องไปพร้อม ๆ กัน ไปเท่า ๆ กันธรรมะจึงจะเจริญ พูดมากมั๊ย? นาน ๆ ด่าทีว่าจนคุ้ม ปีหนึ่ง ๆ อาตมาก็มีเวลาพูดได้อย่างนี้แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ใครเก็บอะไรไปได้ก็เก็บไป รวมเวลา ๒๕-๒๖ ปีที่ผ่านมาที่อาตมามอบกายถวายชีวิตอยู่รองพระบาทของพระเดชพระคุณหลวงพ่อมา ทั้งหมดที่เก็บมาได้ไม่เคยปิดบังใคร มีอะไรให้แค่หมด เพราะว่าพ่อก็ไม่เคยหวงวิชา
             อาตมาเองเมื่อทำมาถึงระดับนี้ สิ่งที่ตัวเองมีความสุขกายสุขใจอยู่ก็อยากให้ญาติโยมมีความสุขเช่นนั้นบ้าง สิ่งที่เราทำได้ ทำอะไรทำง่าย ๆ สำเร็จลงง่าย ๆ ก็อยากให้ทุกท่านได้อย่างนั้นบ้าง ก็พยายามเคี่ยวเข็ญกัน แต่เพียงแต่ว่าอาตมามีเวลาเคี่ยวเข็ญพวกเราน้อยมาก เนื่องจากว่าภาระต่าง ๆ มันมากเหลือเกิน บวชมาแค่ ๑๐ กว่าพรรษามีแต่คนมาขอความเช่วยเหลือ มีแต่คนมาขอพึ่งพิง ทั้งพระ ทั้งฆราวาส ทั้งเอกชน ทั้งหน่วยราชการ ทั้งในและต่างประเทศ แต่อาตมาเองมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง มีพระเดชพระคุณหลวงปู่ หลวงพ่อ เป็นที่พึ่ง มีญาติโยมทั้งหลายเป็นผู้สนับสนุน
             ดังนั้น สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จึงสามารถสำเร็จลุล่วงลงไปได้ในทุกเรื่อง จนกระทั่งเขาถามว่าทำไมถึงทำอะไรง่าย ๆ ทำอะไรไม่เคยลำบากกับใคร อยากจะบอกว่าถ้าบารมีเต็ม บารมี คือ กำลังใจ ถ้าบารมีเต็มบุคคลจะทำอะไรได้ไม่มีคำว่ายาก อาตมาเองน่ะไม่เต็มหรอก แต่อาศัยพระท่านเป็นหลัก ขึ้นชื่อคำว่าพระแล้วคำว่าไม่เต็มนั้นไม่มี มีแต่ล้นจนเผื่อแผ่ถึงอาตมาและญาติโยมทั้งหลาย

[cmman573]

Tweet

มิน่าผมไม่ค่อย มีสติ กับปัญญานี่เอง บางทีเห็นสิ่งเร้าไรเข้ามาก้อจาไขว้เขว้ นอกจากสองสิ่งนี้แล้วสงสัยต้องใช้สมาธิ เข้าช่วยได้

[Lostman133]

Tweet

สาธุ จริงๆ เลยท่าน

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.3.html

ดังนั้น ขอให้ทุกคนยึดคุณพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งให้มั่นคงเอาไว้ สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่หลวงพ่อมอบให้แก่เรามา โดยเฉพาะพระคาถาเงินล้าน ขอให้ทุกคนท่องบ่นภาวนาไว้เป็นประจำ ๆ จะสร้างความคล่องตัวให้แก่เราอย่างคิดไม่ถึง ใครจะว่างมงาย ใครจะว่าเหลวไหล อาตมายืนยันว่าไม่งมงาย ไม่เหลวไหล เพราะอาตมาใช้มาเอง มีใครบ้างที่สามารถสร้างวัด ๆ หนึ่งเสร็จได้ภายในปีเดียว โดยที่ ๒ มือเปล่า ๆ มีแต่คาถาบทเดียว จะไม่ให้ยืนยันอย่างนี้ก็ไม่ได้ แล้วขณะเดียวกัน ไปช่วยเขาที่อื่นไปช่วยเขาที่ไหนก็ตามขึ้นชื่อว่าการสะดุดหยุดยั้งผิดจังหวะไม่มี มีแต่ความสะดวกคล่องตัวอยู่เสมอ
             ดังนั้น ขอย้ำว่าถ้าเราใช้คาถาเป็น ส่วนใหญ่ทำไมใช้ไม่เป็นใช้ไม่ถูกกัน การใช้คาถาเป็นก็คือต้องวางกำลังใจให้เป็น การวางกำลังใจให้เป็นก็คือตั้งใจว่า คาถานี้คือสมบัติวิเศษที่พ่อให้มา หน้าที่เราคือรักษาไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะพึงดีได้ ด้วยการเป็นคนที่ขยันท่องบ่นเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา อย่างสม่ำเสมอและจริงจังทุกวัน เรื่องของความสม่ำเสมอจริงจังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดส่วนใหญ่มันทำ ๆ ทิ้ง ๆ กัน ในเมื่อเราตั้งใจทำถวายบูชาต่อท่านอย่างสม่ำเสมอและจริงจัง ผลพิเศษต่าง ๆ มันจะเกิดขึ้นเอง แต่ถ้าเราทำเพื่อจะหวังผลพิเศษนั้น ตัวอยากที่บังหน้ามันจะตัดไปเกือบหมด อยากได้ ไม่ใช่ความผิด แต่พออยากตั้งใจว่าต้องการอะไรแล้วลืมความอยากนั้นเสียแล้วตั้งหน้าตั้งตาภาวนาไป นี่คือการใช้คาถาที่ถูก การปฏิบัติทุกอย่างเหมือนกัน อยากมันถึงทำ แต่ตัวอยากตัวนี้เป็นฉันทะ หลวงพ่อเรียกว่าธรรมฉันทะ คือ ความพอใจในธรรม ไม่ใช่ตัวตัณหา ตัวตัณหาเป็นการอยากได้ใคร่มีในลักษณะที่เรียกว่าถ้าไม่ได้มาผิดศีลผิดธรรมก็ยังเอา ตัวอยาก มีอยู่ในทุกธรรมะ แต่ว่าตัวอยากนี้เป็นตัวธรรมฉันทะคือพอใจในการปฏิบัติ ขณะเดียวกันการปฏิบัติทุกอย่างอารมณ์อุเบกขาสำคัญที่สุด
             การปฏิบัติไม่ว่าจะทาน ศีล ภาวนา ถ้าขาดตัวอุเบกขาการปฏิบัตินั้น ๆ เข้าไม่ถึงจุดสุดท้าย การให้ทานถ้าไม่รู้จักอุเบกขาปล่อยวางก็นั่งกลุ้มใจ ขอทานมันขอสตางค์ก็ให้มันไป ให้แล้วก็แล้วกันเรารู้ว่าเขาต้องการก็ให้เขาไป เป็นการตัดความโลภของเราให้มันจบลงตรงนั้นนี่คือตัวอุเบกขา แต่ว่าให้แล้วก็ไปนั่งคิดต่อว่า เอ๊...มันจะหลอกเราหรือเปล่าหว่า มันเป็นแก๊งค์ขอทานประเภทที่เรียกว่าเดี๋ยวถึงเวลาก็เอาคนมาปล่อย ๆๆ ตามจุดแล้วก็ขอสตางค์เขาไปวัน ๆ หนึ่ง ถึงเวลามันกินดีอยู่ดีกว่าเราอีกหรือเปล่า
            ไอ้อย่างนี้ขาดอุเบกขา การรักษาศีลก็เช่นกัน ถ้าหากว่าขาดอุเบกขาขาดการปล่อยวางจริง ๆ การรักษาศีลมันก็รักษาไม่ได้ตลอด ไม่ฆ่าสัตว์ แต่อีคราวนี้ โกรธมันขึ้นมาก็อัดมันตุ้บเข้าให้ ไม่ตายหรอกแต่เจ็บ ดีไม่ดีก็สาหัสไปเลย ขาดอุเบกขา การภาวนายิ่งหนักเข้าไปใหญ่ถ้าขาดตัวอุเบกขาคือการปล่อยวางไม่รู้จักวาระของมันจะก้าวหน้าได้ยากมาก เราต้องทำใจว่าเรามีหน้าที่ภาวนา ผลพิเศษต่าง ๆ จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่เป็นเรื่องของเขา นี่คือการปล่อยในตัวอุเบกขา แต่ถ้าไปภาวนาตั้งใจอยากให้มันได้อยากให้มันเป็น มันจะไม่ได้มันจะไม่เป็น มันเหมือนกับเราปลูกต้นไม้เรามีหน้าที่รดน้ำพรวนดินจับหนอนจับแมลงใส่ปุ๋ยดูแลก็ทำมันไป เราไม่มีหน้าที่ไปบังคับเขาออกดอกออกผล ลองไปจับมันดึงยอดดูสิมันจะออกมั๊ย .. เฉาตายซะก่อน แต่ถ้าเรามีหน้าที่ทำของเราไปเรื่อยด้วยการปล่อยวางและเชื่อมั่นในคุณพระรัตนตรัย
            เมื่อถึงเวลาดอกผลมันจะเกิดของมันเอง ถึงวาระ ถึงฤดูกาลของมัน ๆ ก็ออกดอกออกผลให้ชื่นใจ อีตอนที่มันยังไม่ถึงวาระไม่ถึงเวลาอยากเท่าไหร่มันก็ไม่ได้อยากเท่าไหร่มันก็ไม่เป็น ตัวอยาก คือ การไม่รู้จักวางอุเบกขา ตัวรู้ว่าเรามีหน้าที่อย่างไรเราทำให้ดีที่สุด ผลของหน้าที่นั้นจะเป็นอย่างไรช่างมัน นั่นคือตัวอุเบกขา นะ เบรคให้เป็นเบรคขา เบรคแขน เบรคปากเอาไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นจะไปทะเลาะกับคนอื่นเขา ถ้าอุเบกขาเป็นทุกอย่างก็ดีหมด ไม่มีการกระทบกระทั่งกับใคร ทุกอย่างเป็นธรรมดาหมด ปกติของโลกมันเป็นอย่างนั้น ไม้ตายท่าสุดท้ายแล้ว อุเบกขา ถ้าเต็มที่มันจะเป็นสังขารุเปกขาญาณ รู้็จักปล่อยวางในการปรุงแต่ง การปรุงแต่งการนึกคิดเพิ่มเติมทุกอย่างไอ้ตัวฟุ้งซ่านขนาดหนักเลย ทุกอย่างถ้าหยุดการปรุงแต่งลงได้มันก็หยุดหมดมันก็ดับหมด ใครเคยตามดูความคิดตัวเองบ้าง หยุดความคิดตัวเองเป็นมั๊ย หยุดเป็นเมื่อไหร่ก็เย็นเมื่อนั้นแหละ จิตสังขารคือตัวปรุงแต่งของใจสำคัญมาก 
            เกิดมันก็ตรงเนี้ย แก่มันก็ตรงเนี้ย เจ็บมันก็ตรงเนี้ย ตายมันก็ตรงเนี้ย อนิจจังไม่เที่ยงก็เพราะมัน ทุกขังเป็นเพราะมัน อนัตตาก็เป็นเพราะมัน ก็เพราะจิตตัวปรุงแต่งนี้ตัวเดียว หยุดปรุงแต่งเมื่อไหร่พระท่านเรียกว่านิโรธ  คือ เข้าถึงความดับ ความร่มเย็น ความสงบอย่างแท้จริง การหยุดมันท่่านเรียกว่า มรรค  สาเหตุที่มันปรุงมันแต่งมันทำให้เกิดทุกข์ท่านเรียกว่า สมุทัย  ปรุงแต่งมันเมื่อไหร่มันก็เป็นทุกข์ อริยสัจ ๔ มันก็อยู่ตรงนี้นั่นแหละ อยู่ที่จิตตัวเดียว ไม่ได้อยู่ที่อื่นเลย 
             ดังนั้น ท่านถึงให้ัดูภายใน ดูที่ตัว แก้ที่ตัว ดูที่คนอื่นไม่สำเร็จ แก้ที่คนอื่นไม่สำเร็จ ทุกอย่างเป็นเรื่องของโลก เราไม่สามารถแก้ไขโลกได้ แต่เราแก้ไขตัวเราเองได้ ภาระทุกอย่างถ้าเราแบกโลกไว้มันหนักเหลือเกิน แต่ถ้าเราวางลงตัวเรามันมีภาระอยู่นิดเีดียวเท่านั้น ยิ่งฟังก็ยิ่งง่ายเนาะ ฟังง่ายใช่มั๊ย?
             เหลืออีกครึ่งชั่วโมง หรือ...มันพูดมากขนาดนี้เชียวหรือ...ว่าไปเรื่อยเปื่อยนะ ยิ่งอีตอนบรรยายให้ ชาวบ้านเขาฟังยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ วิทยากรต่าง ๆ จะพูดด้วยภาษาราชการ แต่ชาวบ้านฟังไม่รู้เรื่อง ไปถึงก็อุปโภคอยา่งนั้น บริโภคอย่างนี้ กะเหรี่ยงมันฟังรู้เรื่องไหมล่ะ เอออุปโภคบริโภค มันรู้แต่ ออหมี่ออที กินข้าวกินน้ำ อาตมาก็ต้องไปเป็นล่ามแปลไทยเป็นไทยให้เขาฟังอีกทีหนึ่ง ว่าไปว่ามาวิทยากรก็นิมนต์อาจารย์ว่าไปเรื่อย ๆ เลยครับ ตกลงบรรยาย ๖ ชั่วโมง พระว่าไป ๕ ชั่วโมงครึ่ง จริง ๆ ไม่ใช่เขาไม่เก่งนะ เขาเก่งแต่เขาลดระดับตัวเองลงมาไม่เป็น ต้องพูดภาษาชาวบ้านให้ชาวบ้านเขาฟัง นี่อาตมาก็พูดมากจนเกินไปเหมือนกัน ตกลงมีใครเก็บเอาไว้ได้บ้าง เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหมด นักปฏิบัติที่ดีเมื่อกี้บอกแล้วการจดบันทึกสำคัญมากเป็นการซ้อมอตีตังสญาณด้วย
            ขณะเดียวกันก็กันลืม หัวใจนักปราชญ์จำได้มั๊ย สุ จิ ปุ ลิ สุ มาจาก สุตะ แปลว่า ฟัง จิ ก็มาจากจิตตะ แปลว่าคิด ปุ ก็มาจากปุจฉา แปลว่าถาม ลิ ก็มาจากลิขิต เขียน ฟัง-คิด-ถาม-เขียน ไอ้เขียนนี่ท่านบอกไว้ว่ากันลืม สุตตะจงฟัง เขาอย่าขี้เกียจ จิตตะคิดให้ละเอียดที่สงสัย ปุจฉาหลงจงถามอย่าเกรงใจ ลิขิตเขียนไว้ได้จะดีเอย เก่งกันทุกคนจำได้หมดเลยไม่มีใครจดสักคนหนึ่ง อย่าเชียวนะไอ้ประเภทพึ่งเทคโนโลยีน่ะ เจ๊งมาเยอะต่อเยอะแล้ว
            อาตมาอยู่วัดท่าซุงถือสมุดบันทึกเข้าโบสถ์อยู่องค์เดียว ถึงเวลาก็จดยิก ๆ พี่น้องไอ้ ๔๐ กว่าคนไปพึ่งไอ้เครื่องบันทึกเสียงอยู่ ปรากฏว่าวันนั้นหลวงพ่อพูดเรื่องที่สำคัญที่สุด เครื่องบันทึกเสียงเจ๊ง อีคราวนี้มันทึ้งอาตมาซะเป็นชิ้น ๆ เลย จดอยู่คนเดียว สิ่งที่เราฟัง จะจำได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นกระทบใจของเรา ไอ้ตัวกระทบใจก็คือมันตรงกับใจของเรา ตรงกับการปฏิบัติของเราตอนนั้น แต่สิ่งที่เป็นประโยชน์มหาศาลสำหรับเราในอนาคตมันจะผ่านเลยไปเฉย ๆ
             เพราะฉะนั้นจดซะบ้างโดยเฉพาะนักปฏิบัติ หลวงพ่อท่านบอกว่านักปฏิบัติที่ดีกระดาษปากกกาห้ามห่างมือเด็ดขาด ยิ่งเวลากลางคืนที่พระท่านสงเคราะห์ อาตมาพลิกตัวมาได้ มืดก็มืดแล้วเขี่ยไว้ก่อนอ่านออกอ่านไม่ออกให้มันมีนัยเอาไว้ถึงเวลามันก็นึกได้เอง แต่ถ้าไม่จดรอให้เวลาผ่านไปพักเดียวเท่านั้นแหละ...ลืม มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อท่านมาตอนเช้ามืด บอกให้ทำอย่างนั้น ๆๆ สั่งมา ๓ ข้อ ไอ้เราโอ๊ย...สบาย ๓๐๐ ข้อยังจำได้เลย ๓ ข้อ แค่นี้หมูมาก ปรากฏว่าพออรุณขึ้น มัเนหลือแค่ข้อเดียว อีก ๒ ข้อ มันหายขาด ชนิดคิดหัวแทบแตกก็เค้นไม่ออก ถ้าจดไว้ก่อนมันมีเค้าอยู่เราก็จะนึกขึ้นมาได้
             ปกติแล้ววันเสาร์ห้า ตามสายครูบาอาจารย์ท่านกำหนดไว้ให้เป็นวันไหว้ครู แล้วมีพิธีพุทธาภิเษกวัตถุมงมลด้วย วันเสาร์ห้าคือวันเสาร์ขึ้นห้าค่ำ ถ้าได้เดือนห้าด้วยก็ดี ถ้าไม่ได้เดือนห้าเป็นเดือนอะไรก็ได้แต่ต้องเป็นข้างขึ้นเท่านั้น เพราะโบราณท่านเคล็ดคำว่า ?ขึ้น? ทำอะไรให้ทำขึ้น เขาถือเป็นวันดี วันแรง วันขลัง ตามสายครูบาอาจารย์ท่านให้ไหว้ครูวันเสาร์ห้า ถ้าวันเสาร์ห้ามีกิจจำเป็นจริง ๆ ไม่สามารถจะจัดงานไหว้ครูได้ ให้ไหว้ครูวันวิสาขบูชา ถ้าทั้งเสาร์ห้าและวิสาขบูชาไม่สามารถที่จะจัดงานไหว้ครูได้ด้วยเหตุ ขัดข้องประการใดก็ตาม ให้ใช้วันมาฆบูชาแทนได้ พ้นจาก ๓ วันนี้แล้วไม่ได้ ใครเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อจำ ๆ เอาไว้ด้วยจะได้เก็บเอาไปใช้ ส่วนใหญ่แล้วสิ่งที่หลวงพ่อบอกเขาฟัง แล้วก็ลืิม มีความสามารถสูงมากไม่ค่อยจะจำกัน
            สมัยที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อยังมีชีวิตอยู่วันเสาร์ห้าท่านก็จะจัดการพิธีพุทธาภิเษกแล้วก็มีการเป่ายันต์เกราะเพชรด้วย อันนั้นเป็นไปตามสายที่บูรพาจารย์ท่านให้สืบ ๆ กันมา จนกระมั่งมาถึงรุ่นลูก ๆ ท่านก็ครอบครูการเป่ายันต์เกราะเพชรให้ ๙ องค์ด้วยกัน แต่ว่าเขาลงชื่อไว้ในธัมมวิโมกข์ ๗ องค์เท่านั้น ไอ้ ๒ องค์ที่เป็นตัวต้นคิดโดนไล่ออกจากวัดไปแล้ว นั่งอยู่ตรงนี้องค์หนึ่ง (หัวเราะ)
             ..ตอนนั้นพระเดชพระคุณหลวงพ่อสั่งให้พระทั้งวัดทำขันบูชาครูเพื่อขึ้นครูการเป่ายันต์เกราะเพชร ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทางกรรมการสงฆ์คิดอย่างไร ตัวประธานกรรมการสงฆ์ท่านบอกว่า การเป่ายันต์เกราะเพชรถ้าหากว่าใครจะทำก็แปลว่าวัดรอยเท้าหลวงพ่อ แต่จริง ๆ แล้วหลวงพ่อท่านสั่งให้ขึ้นครูเอง อาตมาเองเป็นคนดื้อ เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาบอกไม่ให้ทำ อาตมาดื้อเป็นปกติอยู่แล้ว ไม่ชอบแหกคอก อยู่นอกคอกแล้วไม่ต้องไปแหก ก็เลยไปสั่งป้าสุ คุณโยมสุภาพร ปุษยะนาวิน บอกว่าป้าช่วยจัดขันห้าสำหรับบูชาครูเป่ายันต์เกราะเพชรให้ด้วย
             คราวนี้ก็พระน้องชายอยู่องค์หนึ่งคือท่านชาติชาย สุธัมมธนปาโล ท่านชาติชายแกเป็นป่าไม้ เป็นหัวหน้าสถานีวิจัยไผ่ผาตาด อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรีรายนี้เป็นรายที่ชอบท้าทายมาก อาตมาไปเทศน์ที่สถานีวิจัยลุ่มน้ำแม่กลอง เทศน์ไป ๆ ครบ ๓ ชั่วโมง ตอนแรกไม่ได้เจตนาเทศน์นานหรอก ๓๐ นาทีเขาก็ไม่ไหวกันแล้ว แต่ปรากฏว่าเรื่องมันสนุก เขาขอต่อไปเรื่อย ๆ คือ มันเป็นเรื่องของผี เรื่องของเทวดา เรื่องของพระ ของอะไรเหล่านี้ ชาวบ้านเขาสนุก ถ้าชาวบ้านสนุกนี่ระวังให้ดีอาตมาโดนขโมยบันไดมาแล้ว
            การขึ้นธรรมาสน์เทศน์มันจะมีบันไดประมาณ ๓-๔ ขั้น สนุกแล้วมันไม่ยอมให้พระลง.. ขโมยบันไดไปเลย.. มันให้เทศน์ไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมให้เลิก ก็ว่าไปเรื่อยพอ ๓ ชั่วโมงถามว่า ที่ว่ามานี่มีใครไม่เชื่อบ้าง? มันยกมืออยู่คนเดียวน่ะ คุณหัวหน้าชาติชายเขายกมืออยู่คนเดียว ก็ถามว่า ไม่เชื่อด้วยเหตุใด เขาก็บอกว่าถ้าจะให้เขาเชื่อเขาต้องรู้เห็นด้วยตัวเอง ก็เลยพาไปวัดท่าซุงไปฝึกมโนมยิทธิ พอฝึกได้อีคราวนี้สาหัสเลย มันติดเป็นตังเมเลย แบกเป้ใบหนึ่งตามต้อย ๆ อยู่ทุกวันทุกเดือน เป็นเวลา ๕ เดือนติด ๆ กัน เหม็นขี้หน้าเต็มที..
             คุณชาติชายเขาเห็นอาตมาทำหน้าเบื่อเขาเต็มทีเขาก็บอกว่า หลวงพี่ครับ .. ถ้าหลวงพี่รำคาญผมหลบไปแป๊บนึงก็ได้ มันหายไปกินข้าวหรือกินก๋วยเตี๋ยวก็ไม่รู้พักหนึ่งโผล่มาใหม่ คนเอาจริงเขาเป็นอย่างนั้นนะ ตามอยู่ ๕ เดือน ปรากฏว่ามันใกล้เข้าพรรษาพี่ท่านก็ไปอยู่วัด ไอ้เราก็นึกว่าเขาไปอยู่วัดเพื่อปฏิบัติตามปกติครบ ๗ วันก็ถามว่า เฮ้ย ทำไมไม่กลับ เขาบอกว่า ผมมาสมัครบวชครับ ก็ว่าของมันไปเรื่อย ไอ้เราก็ไม่ได้ว่าอะไรคนไม่ค่อยขี้สงสัย ครบ ๑๒๐ วันมันก็ยังอยู่ต่อ ถามว่า เฮ้ย คุณ ผิดระเบียบราชการนะ เขาบอกว่าผมทิ้งไปแล้วครับ ไม่ได้ลาออกนะ ทิ้งเฉย ๆ ถามว่า แล้วเรื่องเบี้ยหวัดบำเหน็จบำนาญอะไรล่ะ เขาว่าช่างมัน ให้มีความผิดให้เขาไล่ออกไปเลยสบายใจดี 
             คราวนี้พระน้องชายองค์นี้เห็นอาตมาไปเอาขันครูเพื่อเตรียมครอบครูเป่ายันต์เกราะเพชร..เอาด้วย ป้าสุ..มองหน้าพระสององค์แล้วถอนหายใจดังเฮือก บอกว่า หลวงพี่เจ้าขาคิดให้ดี ๆ นะเจ้าคะ สององค์รวมกันยังไม่ได้ ๑๐ พรรษาเลย คือตอนนั้นอาตมาได้ ๗ พรรษา ของท่านได้ ๒ พรรษา คราวนี้ก็ปรากฏว่าป้าสุก็ออกความเห็นว่า เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าหากมั่นใจว่าจะเอาจริง ๆ เดี๋ยวโยมจะทำพานไหว้ครูให้กับพระผู้ใหญ่ที่รับใช้หลวงพ่ออยู่รอบ ๆ บริเวณเป่ายันต์เกราะเพชรด้วย ถ้าพระผู้ใหญ่ืได้รับไปด้วยเขาก็ว่าไม่ได้ ตกลงป้าสุก็ทำพานไป
            ปรากฏว่ามีพระที่รับใช้หลวงพ่อตอนนั้นที่อยู่ที่บริเวณศาลา ๑๒ ไร่อยู่ ๗ องค์และรวมอาตมา ๒ องค์ก็เป็น ๙ แต่ปรากฏว่าหลังจากที่ทำพิธีครอบครูเสร็จอะไรเสร็จ เขาประกาศชื่อลงธัมมวิโมกข์เขาตัดไอ้ตัวหน้าออกไป ๒ ตัว สบายใจดี เราไม่มีชื่อต่อไปใครเขาก็มารบกวนเราไม่ได้ใช่มั๊ย เขาก็ไปกวนไอ้พวกที่มีชื่อ..สมน้ำหน้า

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.4.html

ถาม :    หลวงพี่ครับ..ในเมื่อหลวงพ่อเป็นคนสั่งทำไมต้องมีใครมาห้ามนู่น ห้ามนี่ด้วยล่ะครับ?
       ตอบ :  อ้าว.. ตำแหน่งท่านใหญ่กว่านี่ ท่านเห็นว่าสมควรท่านก็ห้าม หลังจากที่หลวงพ่อท่านครอบครูให้แป๊บเดียวท่านก็มรณภาพ ถ้างานนั้นอาตมาไม่ดิ้นรนก็เป็นอันว่าอดรับประทานทั้่งหมดนั่นแหละ ก็เป็นอันว่า..การเป่ายันต์เกราะเพชรอาตมารับรองได้ว่าจะไม่ขาดสูญลงไป เพราะว่ายังมีพระที่รับช่วงไปได้ถึง ๙ องค์ด้วยกัน แต่ว่า ๙ องค์นี้ ขณะนี้อยู่วัดไม่น่าจะเกิน ๔ องค์ สึกไปบ้าง เท่าที่ทราบแน่ ๆ สึกไป ๒ องค์ ก็คือ หลวงพี่บัญชา กับท่านน้อย ท่านน้อยนี่บวชพรรษาเดียวกับอาตมาบวชพร้อมกัน ๒ องค์ ที่ออกจากวัดมาก็มีตัวอาตมาเอง มีหลวงพี่ปลัดวิรัช โอภาโส มีหลวงตาวัชรชัย ปัจจุบันคือพระครูภาวนาพิลาศ วัดเขาวง แล้วก็ท่านชาติชายที่ออกมา ที่เหลือก็เหลืออยู่วัดนิดเดียวล่ะ ก็กล้ายืนยันว่า การเป่ายันต์เกราะเพชรจะไม่ขาดสายลงถ้าหากว่าวาระและเวลาสมควรเมื่อไหร่ อาตมาถ้าได้รับคำสั่งมาจะประกาศบอกญาติโยมอย่างเป็นทางการ นะ..
            สมัยที่สิ้นหลวงพ่อลงใหม่ ๆ มีการประชุมสงฆ์กัน ทางกรรมการสงฆ์ลงความเห็นว่า ห้ามเป่ายันต์เกราะเพชรเด็ดขาด ยกเว้น ใครจะได้วิชชาสามหรือสมาบัติแปดขึ้นไป อาตมาเองเป็นคนชอบทะลุกลางปล้อง บอกว่าวิชชาสามผมไม่รู้เพราะพระพุทธเจ้าไม่ได้ทำนายให้ผม แต่สมาบัติแปดผมว่าหมูฉิบหายเลย แน่ะ คนปากเสีย ชอบอวดเก่ง ก็..ไปงัดข้อเขา่อยู่เรื่อย ๆ ก็เลยออกมานอนอยู่ข้างนอกนี่สบายใจดี
            คราวนี้เรื่องการพุทธาภิเษกจำไว้ให้แม่น ๆ ว่า ไม่ใช่อาตมาทำหลวงพ่อท่านก็บอกว่าหลวงพ่อไม่ได้ทำ หลวงปู่ปานท่านก็บอกหลวงปู่ปานไม่ได้ทำ เมื่อถึงวาระถึงเวลา อาราธนาบารมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พรหม เทวดาให้ท่านสงเคราะห์แทน เพราะฉะนั้นวัตถุมงคลต่าง ๆ ที่ได้ทำไปที่เกิดอานุภาพขึ้นมาจนกระทั่งพวกเราอยากได้กันมาก ๆ นั้นเกิดจากบารมีพระท่านสงเคราะห์ อาตมาเองนั่งเฉย ๆ นั่งจนกว่าท่านจะบอกว่าพอ ตัวอย่างที่ผ่านมาก็ครั้งแรกที่ทำ ไม่ได้เจตนาจะทำ หลวงปู่ปานท่านบอก..ไอ้หนู ทำล็อคเก็ตรูปข้าสักห้าพันสิลูก บอก ไม่ค่อยมีตังค์ครับหลวงปู่ ท่านบอก ไม่เป็นไรข้าหาเงินให้เอง แล้วก็กราบเรียนท่านบอกว่า ถึงอย่างนั้นก็ดีผมพุทธาภิเษกไม่เป็น ท่านบอก ไม่เป็นไรตั้งเครื่องบวงสรวงไว้เดี๋ยวข้าทำเอง สบายดีมั๊ยแหม.. แทบโดดกอดเลยนะ รับปากมานี่สบายมาก คราวนี้..วันนั้นเป็นวันเสาร์ห้าทางวัดจัดฝึกมโนมยิทธิเต็มกำลัง บ่ายสามโมงอาตมายังช่วยงานอยู่ที่วัดเลย ช่วยจัดฝึกมโนมยิทธิเต็มกำลังช่วยสงเคราะห์ญาติโยมให้
            คราวนี้..หลวงปู่ท่านนัดเวลา ๑ ทุ่มตรง พอบ่ายสามเศษ ๆ อาตมาก็ซิ่งจากวัดตรงมา มาถึงที่นี่ (บ้านอนุสาวรีย์) ๖ โมง ๔๐ นาที สบายใจมาทัน ๑ ทุ่ม โผล่พรวดเข้ามาปรากฏว่าของทุกอย่างวางอยู่ทิศใครทิศมัน ไม่มีใครจัดกลัวผิด เครื่องบวงสรวงนี่เขาจะมีสีประจำทิศของเขาอยู่ จะมีทิศทางที่เฉพาะ ระบุเอาไว้ชัดเลยถ้าหากว่าผิดโดยเฉพาะไก่ ถ้าหากว่าไก่ผิดเทศไม่อยู่ทิศเหนือนี่เป็นเรื่องแน่ ๆ ท้าวเวสสุวรรณท่านไม่ยอม ก็เลยไม่มีใครกล้าจัด อาตมาก็ต้องวิ่งเหงื่อหยดจัดตั้งจนกระทั่งมันเข้าที่เสร็จเรียบร้อยดูนาฬิกา ๑ ทุ่ม ๑๐ นาทีจ๊ะ เลยเวลาไป ๑๐ นาที ..
            ตั้งใจจุดธูปเทียนบูชาพระน้อมจิตกราบพระปุ๊บหลวงปู่ปานท่านบอก เสร็จนานแล้วลูก ไปไหว้พระเถอะ ..ไม่รู้แอบทำให้ตอนไหน สบายดีมั๊ย ท่านบอกให้ไปไหว้พระเถอะ บอกเสร็จแล้วผมก็เลิกได้นะครับ ท่านบอกว่านั่งต่อไปเดี๋ยวคนเขาไม่เชื่อ ง่ายดีมั๊ย วัตถุมงคลรุ่นนั้นเป็นล๊อคเก็ตเล็ก ๆ จ๊ะ ด้านหนึ่งเป็นรูปหลวงปู่ปาน ด้านหนึ่งเป็นรูปหลวงพ่อ จะเป็นสีออกฟ้า ๆ หน่อยนึง ทางด้านสมุทรปราการ สมุทรสาคร เขาจะดังมาดังเพราะว่าลุงปาน นายปาน เมืืองมูล นั่น..ลูกศิษย์ก้นกุฏิของท่านชาติชายเขา เจอหน้ากันทีไร แหม..อาจารย์ มาก็ไม่บอก ไอ้ที่ไม่บอกของเขาน่ะ ..ไม่บอกหวย ลุงปานแกชอบหวยจริง ๆ ตอนที่อาตมาอยู่ที่บึงลับแลประมาณ ๒ เดือนเศษ 
            ลุงปานแกแบกข้าวแบกของเข้าไปอยู่เสมอไปสงเคราะห์ ก็เลยช่วยด้วยการว่าเขียนอะไรทิ้ง ๆ เอาไว้ข้างกองไฟให้ลุงเขาอยู่ แต่ลุงเขาโลภมาก เล่นหนัก ๆ ไอ้ตัวไหนเล่นน้อยก็ถูกตัวนั้นน่ะ แล้วก็ไปนั่งสั่นหัวว่า แหม..จะล้มเจ้ามือซะหน่อยล้มไม่สำเร็จ เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องบุญเก่าที่เราทำมา ถ้าหากว่าไม่ได้ทำเอาไว้หรือว่าทำเอาไว้น้อยแล้วต้องการมากรับรองว่าไม่ได้เสียเงินเปล่า ใครเคยเล่นหวยแล้วได้ต่อไปอย่าเล่นมากกว่านั้น ถ้าเล่นมากกว่านั้นคือเกินบุญเก่ามันจะไม่ได้ ลุงปานเขาก็ขอเหรียญ บอกว่าจะเอาไปให้ลูก มีลูกอยู่ ๔-๕ คน คนละแม่หมด ลุงปานแกมีเมียทีละคน รวม ๆ จนถึงปัจจุบันนี้มี ๙ คนแล้ว
            คือแกเป็นที่ชอบเดินป่าไม่ค่อยจะกลับบ้าน เมียเบื่อขี้หน้าเมื่อไหร่ก็หนี ถ้าหนีแกก็หาใหม่ เพราะฉะนั้นลูกลุงปาน ๔-๕ คนทั้งผู้หญิงผู้ชายคนละแม่หมดเลย ลุงปานก็ขอเหรียญบอกว่าจะเอาไว้ให้ลูก ๆ ติดตัวกันอันตราย ก็เอาล็อคเก็ตรุ่นนั้นให้ไป พอให้ไป..ลูกสาวทำงานในโรงงานทอผ้าที่อ้อมน้อย ไอ้รถรับพนักงานมันไปชนกับสิบล้อ ลูกสาวถูกหมกอยู่ใต้เลยเพราะมันชนน่ะแรงมาก แล้วตัวเองอยู่หน้า ๆ ก็กระเด็นไปติดทางด้านหน้าปุ๊บไอ้เพื่อนข้างหลังกระเด็นมาทับ ๆๆๆ กันขึ้นไป บาดเจ็บบ้าง ตายบ้าง แข้งขาหักบ้าง เขาคุ้ยไปคุ้ยมาเจอลูกสาวลุงปานนอนยิ้มอยู่ก้นนู่น ไม่เป็นอะไรเลย ทั้งเนื้อทั้งตัว ถามว่าเจ็บมั๊ยก็ไม่เจ็บ พอค้นดูทั้งเนื้อทั้งตัวมีล็อคเก็ตอันนั้นอยู่อันเดียว
            เพราะฉะนั้นตอนนั้นถ้าใครพกล็อคเก็ตรุ่นนั้นไปโดนปล้นแน่ นี่คือเรื่องของบารมีพระท่านสงเคราะห์ แล้วบางรายอย่างเช่นที่ได้ทำพระหลวงปู่ปานย้อนยุคไป ตอนแรกอาตมาก็คิดว่าพระที่ทำไปคงไม่ได้อย่า่งที่หลวงปู่ท่านทำเพราะว่าสามารถที่จะถอนพิษสัตว์ได้ ถ้าหากว่าโดนงู โดนพิษสัตว์กัดต่อย ให้เอาพระแช่น้ำตั้งใจอารธนาบารมีท่านสงเคราะห์ แล้วก็แปะหันศรีษะพระขึ้นด้านบน พระจะดูดติดกับแผลเพื่อที่จะดูดพิษออกมา ปรากฏว่ามีคนเอาไปใช้แล้วได้ผลจริง ๆ เป็นไปตามนั้นจริง ๆ อาตมาก็ดีใจว่าท่านสงเคราะห์ให้เหมือนอย่างที่สมัยหลวงปู่ปานท่านทำเหมือนกัน
            บางรายเมื่อไม่นานนี้เองล่ะ ไอ้เจ้าเอ้ ลูกศิษย์ตัวแสบของอาตมาเอง ไปถึงก็..อาจารย์ครับผมอยากได้ตะกรุดเม ไอ้ตะกรุดเมนี่พวกเรารู้จักกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ภาษาที่หลวงพ่อท่านใช้เรียกตะกรุดมหาสะท้อน ใครทำอะไรมาไม่ว่าจะดีจะเลวมันย้อนกลับไปเป็นร้อยเท่าพันทวีเลย ท่านบอกว่าให้ใช้แผ่นเงินแผ่นนากหรือว่า่แผ่นทองหนัก ๑ บาทมาทำ โดยเฉพาะพวกไสยศาสตร์ใครทำมา มันจะย้อนกลับหมด ไอ้เจ้านั่นได้ยินก็อยากได้มันไปแคะแผ่นเงินมาจากไหนก็ไม่รู้บานเลยกว่าจะเขียนเสร็จเจ็บนิ้วเป็นบ้า ปรากฏว่ามันได้ไปยังไม่ทันจะโดนอะไรหรอก ฟ้าผ่า ก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงฟ้าผ่าแต่เพื่อนเห็นว่าสายฟ้ามันฟาดลงมาแล้วมันแยกออกเป็น ๒ ซีก ไอ้ตัวมันเองมันไม่เป็นไรหรอกไอ้เพื่อนอยู่ตั้งไกล โน่นไฟดูดซะกระโดดเหยงเลย แล้วเขาก็มาถามว่า อาจารย์ครับมันกันได้ด้วยหรือ บอกว่า เอ็งรอดตายมาหรือเปล่าล่ะ ถ้ามันกันไม่ได้ มันก็ไม่น่าจะรอดตายใช่มั๊ย แต่ว่าตะกรุดมหาสะท้อนนี่อันตรายมาก 
            คือห้ามให้เด็ก แล้วก็ห้ามเข้าในสถานที่ ๆ ผู้หญิงหรือว่าสัตว์กำลังจะคลอด มันจะคลอดไม่ออกเพราะมันย้อนอย่างเดียว เมื่อวานนี้ผู้พันจรรย์นพโทรมาบอกว่าเมียคลอดเรียบร้อยแล้ว เจ็บท้องอยู่ข้ามวันเลย สงสัยว่าทำไมคลอดยากผิดปกติ อนุญาตให้หมอผ่าเสร็จเรียบร้อยแล้วเพิ่งรู้ว่าเมียพกตะกรุดอยู่ สั่งห้ามไปนานแล้ว เขาสารภาพว่า หลวงพ่อ..หนูลืมไปจริง ๆ เจ้าค่ะ ไอ้ผ่าออกไม่เป็นไร แต่คลอดธรรมชาติมันไม่ได้
            ส่วนที่อาตมาเพิ่งจะกลับมาจากฝั่งพม่าบรรดาทหารเขาขอวัตถุมงคลไว้บานเลย มันมีประสบการณ์เนื่องจากครูบาน้อย พระน้องชายองค์นี้ท่านเก่งมาก อยู่ทางด้านโน้นนี่พวกทหารอะไรมักจะมาขึ้นด้วย คราวนี้ท่านมาร่วมพิธีเสาร์ห้าที่นี่ก็นำวัตถุมงคลไปแจก ๆ เขา เขารับไปปรากฏว่ากลุ่มนั้นเป็นกลุ่มกะเหรี่ยงพุทธ กลุ่ม DKBA เป็นกลุ่มที่มาเข้ากับรัฐบาลพม่าเพราะว่าตอนนั้นกะเหรี่ยงคริสต์รังแกหนักมาก จะทำกิจกรรมทางศาสนาอะไรมันขวางหมด มันไม่ให้ทำแต่ตัวมันเองทำได้ คงเป็นความประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า..ว่างั้น ก็เลยมาเข้ากับรัฐบาล เวลาฝ่ายหนึ่งเข้ากับรัฐบาลอีกฝ่ายไม่ยอมเข้าก็เลยรบกันเอง
            คราวนี้ทางกะเหรี่ยงพุทธนี่จับเชลยศึกได้ ๑ คน ก็คือฝ่ายกะเหรี่ยงคริสต์นั่นแหละ ก็ลงมติว่าประหาร ไอ้เจ้านั่นไหน ๆ จะตายแล้วก็เลยสู้ พอมันเห็นเขาเผลอปุ๊บมันแย่งปืนเขาได้กระบอกแล้วเปิดแน่บ ทางด้านนี้ ๔-๕ คนก็ตามล่า ไอ้คุณหมู่หม่องเอหัวหน้าทีมตามไป ปรากฏว่ามันหนีไปซ่อนในขุมเหมืองไอ้ที่เขาขุด ๆ ทิ้งร้างแล้วมีต้นไม้ขึ้นน่ะ ทางด้านนี้ก็เดินเซ่อ ๆ ซ่า ๆ เข้าไปเพราะไม่รู้ไอ้พื้นดินเรียบ ๆ มันอยู่ ๆ มันจะมีหลุมเบ้อเร่ออยู่ ไอ้เจ้านั่นซ่อนอยู่ข้างในก็ยิงเอา ๆ ยิงเท่าไหร่ยิงไม่ออกจนกระทั่งฝ่ายนี้ได้ยินเสียงนกปืนสับก็เลยไปช่วยกันรัวซะพรุนไปเลย แล้วพอไปตรวจปืนมันดู..หนาวจ๊ะ กระสุนทุกนัดมีรอยสับหมดแล้วแต่ยิงไม่ออก
            คุณหม่องเอเขาบอกงานนั้นถ้ายิงออกพวกผมตายหลายศพแล้ว นั่นแหละ เขาก็เลยเดือดร้อนว่าครูบาน้อยเขาบอกว่าเป็นวัตถุมงคลที่เอามาจากที่นี่ อาตมาไปถึงก็เลยต้องติดหนี้พวกมันบานเลย มาขอเอาไว้ เดี๋ยวกลับไปต้องเอาไปให้ ไป ๆ มา ๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นผู้นำกะเหรี่ยงไปซะอีก แต่พวกเขานี่รู้สึกว่าจะเข้าถึงธรรมสูงมากโดยเฉพาะเรื่องของการปฏิบัติ ชนิดที่เรียกว่าจิตเขาละเอียดมาก พอจะเข้าเขตวัดนี่ถอดรองเท้าทิ้งเดินเท้าเปล่าเข้าไป เขาเคารพขนาดนั้นน่ะ ไอ้ของเรายืนอยู่ถนนฝุ่นหนาเป็นคืบมันก็กราบลงทั้งฝุ่นอย่างนั้นน่ะ ดู ๆ แล้วมันน่ายืดได้นะ ไปร่วมงานปีใหม่กะเหรี่ยงเขามา ตัวแม่ทัพของเขาก็ให้ความเคารพครูบาน้อยท่านมากเหมือนกัน ไอ้วันกลับ นายทหารระดับบิ๊ก ๆ เขาก็มาส่งกัน ไอ้รถเมล์ป่านนี้มันคงยังไม่หายมึนน่ะ อยู่ ๆ นายทหารระดับบิ๊กเขาก็ชักแถวมาส่งพระเด็ก ๆ ๒ องค์ อืือม์ เป็นไปได้เหมือนกันนะ
            คราวนี้อาตมาก็กล้ายืนยันว่าเรื่องของวัตถุมงคลต่าง ๆ ที่ทำไม่ใช่อาตมาทำเอง เป็นเรื่องของพระ เรื่องของครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์ ในเมื่อท่านสงเคราะห์ก็อย่าได้ประมาทเพราะเราไม่ได้ทำบุญมาสม่ำเสมอ มันมีวาระ มีเวลา ที่บุญของเรามันขาดช่วงลง ถ้าถึงวาระ ถึงเวลา อุปฆาตกรรมมันเข้ามาของดีแค่ไหนก็คุ้มไม่ได้ สมัยหลวงพ่อท่านยังไม่ได้บวช ท่านถูกยืมตัวจากกองทัพเรือไปช่วยทางตำรวจอยู่พักหนึ่ง มีไอ้เสืออยู่คนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเหนียวมาก ยิงอย่างไรก็ยิงไม่ออก ปรากฏว่าวันนั้นโดนยิงตาย หลวงพ่อท่านได้ข่าวท่านก็แปลกใจมากท่านก็รีบไปดู ไปถึงก็ถามว่าทำไมมันถึงยิงตายได้ ปรากฏว่านายตำรวจที่เป็นมือปราบเจ้าเสือคนนั้นบอกว่าคุณลองลากศพมันออกจากที่ซักศอกนึงแล้วลองยิงดูใหม่ แค่ลากศพมันพ้นพื้นตรงนั้นศอกเดียวยิงเท่าไหร่ก็ยิงไม่ออก ท่านบอกว่า ที่ตายมันอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่ได้ตรงนั้นก็ทำอะไรมันไม่ได้
            เพราะฉะนั้น ทั้งวาระ เวลา สถานที่ ทุกอย่างมาบรรจบกันต่อให้เป็นพระองค์เองก็ตายเหมือนกัน อย่าลืม อย่างเช่นท่านมหากาลนะ เป็นพระโสดาบันก็ตาย ลงไปล้างหน้า โจรมันไปปล้นเขาแล้วมันหนีมา มันเห็นพระท่าน เห็นชาวบ้าน มันหนีไม่รอด ตอนเช้ามืดนี่ ท่านมหากาล ท่านไปรักษาศีลอุโบสถของท่านที่วัด เช้ามืดก็ลงมาล้างหน้า เออ...กะว่าลาศีลเสร็จก็กลับบ้านล่ะ ปรากฏว่าลงไปล้างหน้า โจรมันหนีชาวบ้านมาเห็นท่าว่าจะหนีไม่พ้นมันก็ทิ้งของไว้แล้วมันก็เผ่นตัวเปล่าไป ชาวบ้านวิ่งมาถึงเห็นของอยู่ข้าง ๆ จำหน้าโจรไม่ได้เพราะว่ามันมืด ๆ เขาก็ไล่ทุบเอาตายเลย นั่นพระโสดาบันนะ ส่วนต้นตำรับของผู้มีฤทธิ์ คือ พระโมคคัลลาน์ ก็โดนทุบซะกระดูกป่นเป็นเม็ดข้าวสารเลย ขนาดนั้นถ้าวาระของกรรมเข้ามายังไม่สามารถหนีพ้นได้
            พวกเราก็ไม่ควรประมาท โดยเฉพาะธรรมะทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์พระพุทธเจ้าท่านสรุปลงตรง ?ไม่ประมาท? ตัวเดียวเท่านั้น ท่านบอกว่าความไม่ประมาทถ้าเปรียบกับรอยเท้าสัตว์ก็เป็นรอยเท้าช้าง..ใหญ่ที่สุด รอยเท้าของสัตว์ทั้งป่าเหยียบลงไปแล้วก็ไม่ใหญ่เกินนั้น ก่อนที่จะปรินิพพานท่านก็สั่งเอาไว้ว่า อามันตยาภิโว ภิกขเว ปฏิเวทะ ยาภิโว ภิกขเว วยะธัมมาสังขาราอับปมาเทนะสัมปาเทถะ บอกว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ขอเธอจงยังประโยชน์ของตนและประโยชน์ผู้อื่นให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด เทศน์มา ๔๕ ปี เหลืออยู่แค่นั้น พวกเราก็ประมาทไม่ได้ตัวของเราเองไม่ทราบว่ามันจะสิ้นชีวิตลงไปเมื่อไหร่ ชีวิตของเราอยู่ได้ด้วยลมหายใจเท่านั้น หายใจเข้าถ้าไม่หายใจออกมันก็ตายแล้ว หายใจออกถ้าไม่หายใจเข้ามันก็ตายแล้ว
           ต้องรู้ตัวไม่ประมาทอยู่เสมอ ถ้าหากว่าเราประมาทตายไปลงสู่อบายภูมิ เป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็เสียทีที่เกิดมา ถือว่าขาดทุนยับเยิน ถ้าเราไม่ประมาทอย่า่งน้อย ๆ ขึ้นไปเป็นเทวดาได้ ก็เป็นอันว่ายังได้กำไรอยู่ ถ้าสามารถเป็นพรหมหรือไปนิพพานเลยก็ยิ่งได้กำไรมากเข้าไปใหญ่
            ปัจจุบันนี้พวกเราทุกคนซึ่งส่วนใหญ่แล้วเคยได้พบหลวงพ่อมาในสมัยโน้น ที่ไม่เคยได้พบได้ยินแต่ชื่อเสียงเกียรติคุณของท่านแล้วเลื่อมใสปฏิบ้ัติตามคำสอนที่ได้รับจากหนังสือก็ดี จากเทปก็ดี ก็มีเป็นจำนวนมาก แต่ว่า อาตมาดู ๆ แล้วทุกคนตั้งอยู่ในความประมาทมากเกินไป เหมือยังกับว่าเราจะไม่ตาย การทำความดีของเราต้องทำให้ต่อเนื่อง โดยเฉพาะต่อเนื่องตามกันทุกลมหายใจเข้าออกยิ่งดี ถ้าเราไปประมาททำบ้างทิ้งบ้างเหมือนกับคนมีเวลามาก ถ้ามันตายเสียตอนนั้นถึงไม่ขาดทุนมันก็จะได้น้อยเกินไป ไม่ถึงจุดหมายที่เราหวัง
            เพราะฉะนั้นขอให้ทุกคนตั้งใจทำให้ดี พวกเราทุกคนปวารณาตนเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ ไปไหนก็บอกด้วยความภูมิใจว่าผมหรือดิฉันเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อวัดท่าซุง เป็นศิษย์หลวงพ่อฤาษีลิงดำ เราไปไหนก็ตามอย่าให้เสียชื่อพ่อของเรา อย่าให้เสียชื่อสำนักของเรา เป็นนักปฏิบัติต้องปฏิบัติให้จริง ๆ รักษาอารมณ์ของเราให้อยู่ในด้านดีให้ตลอด อาตมาระหว่างที่อยู่พม่าโดนทดสอบกำลังใจอยู่ตลอด นั่งยิ้มกับมัน เพราะมีสติรู้อยู่ว่า ข้อสอบนั้นมาถึงเราได้ทุกเวลา เราจะประมาทไม่ได้ มีทางเดียวคือต้องทำใจยอมรับมัน ก็นั่งแบบใจเย็นเลยล่ะ รถมันวิ่งไปได้ ๒๒ ไมล์เท่านั้น เป็นบ้านเราก็จับหักคอมันไปแล้ว รถวิ่งวันหนึ่งได้ ๒๒ ไมล์คบได้มั๊ยล่ะ มันได้แค่นั้นจริง ๆ ถนนดี ๆ ด้วย
           อาตมานั่งยิ้ม..สังหรณ์ใจตั้งแต่แรกแล้วมันเอาเราแน่ ตั้งท่ารับไว้แล้วก็เลยใจเย้น..เย็น นั่งมองหน้าพระอย่างเดียว ต้องเตรียมตัวรับอยู่เสมอข้อสอบมาอยู่ทุกเวลา รัก โลภ โกรธ หลง ๔ ตัว เ่ท่านั้นแต่ข้อสอบมาเป็นหมื่นเป็นแสนข้อไม่ซ้ำกัน ประมาทเมื่อไหร่มันสอยเราร่วง ถ้าหากว่าเราร่วงลงไปแล้วส่วนใหญ่พื้นฐานเราไม่มี ในเมื่อพื้นฐานไม่มีมันก็จะล้มนาน แบบที่เรียกว่าจิตตก หรือกำลังใจตก หรือว่าสมาธิตก คราวนี้ถ้าหากว่าพวกเราประมาทไม่ได้ทำความดีต่อเนื่องถึงเวลากำลังใจตกมันก็จะตกนานแล้วมันก็จะคืนยาก ถ้าเราปล่อยตัวปล่อยใจให้ตามกระแสโลกไปให้สังเกตดู กว่าจะตีคืนมาได้นี่ลำบากยากแค้นแสนสาหัส เหมือนกับคนว่ายทวนน้ำอยู่ เมื่อว่ายทวนน้ำไประยะหนึ่งหมดแรงปล่อยลอยตามน้ำไป เมื่อปล่อยลอยตามน้ำไปถ้าหากว่าเราพยายามว่ายน้ำใหม่ มันอย่างดีก็มาแ่ค่เดิม มันได้แต่งานไม่ได้ระยะทางเพิ่มขึ้นเลย
           เหมือนกับกำัลังใจของเรา กำลังใจของเราถ้าทำไปถึงระดับนั้นแล้วไม่พยายามที่จะต่้อให้ก้าวหน้ายิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้ามันถอยหลังลงมาเราทำอีกมันก็ได้อย่างดีแค่เดิม แล้วถ้าหากว่ารามือหมดแรงเมื่อไหร่มันก็จะลอยตามน้ำไปอีก คือลอยตามโลกตามกระแสกิเลสต่อไป ดังนั้นพวกเราจะประมาทไม่ได้ ถ้าหากว่าเราประมาทก็เป็นหนทางแห่งความตายพระพุทธเจ้าท่านบอกชัด ปะมาโทมัจจุโนปะทัง ความประมาทเป็นหนทางของความตาย อะปะมาโท อะมะตังปะทัง ความไม่ประมาทเป็นหนทางแห่งความไม่ตายนะ โดยเฉพาะความตายจากธรรมะเป็นความตายที่เจ็บปวดมาก เพราะว่าขาดทุนย่อยยับเลย เราเกิดมาเป็นมนุษย์ ต้นทุนของเรามีแล้ว คือศีลห้า แต่ว่าถ้าประมาทลงไปกลายเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ขาดทุนยับเยินถึงขนาดล้มละลายเลย
            ดังนั้นในการปฏิบัติแล้วเราจะประมาทไม่ได้ คนประมาทตายแล้วไม่จบเพราะไม่ได้ไปนิพพานถ้าคนทั่ว ๆ ไปตายแล้วจบ ตายแล้วไปพระนิพพาน คนทั่ว ๆ ไป ในที่นี้หมายถึงผู้ที่ไม่ประมาทตั้งใจปฏิบัติอยู่ในทาน ศีล ภาวนา เป็นปกตินะ

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.5.html

ที่ไปพม่ามาอาตมาไปตรวจงานการก่อสร้างวัดหนองบัวที่นั่น ตอนนี้สิ่งก่อสร้างก็ถือว่าก้าวหน้าไปในระดับที่น่าพอใจ พระเจดีย์เสร็จแล้ว พระนาคปรกเสร็จไปแล้วประมาณ ๙๐% อย่าคิดว่าพระนาคปรกองค์เล็ก ๆ นะ อาตมานั่งทำเล็ก ๆ แต่ให้ค่าแรงช่างมันฟุตละ ๑๐,๐๐๐ ช่างก็เลยตะบันไปซะ ๑๘ ฟุตจ๊ะ สรุปแล้วแค่ค่าแรงปั้นนาคตัวเดียวมันล่อไปแสนแปดแล้ว แล้วยังพระอีก ๖ ฟุต รวมความแล้วสองแสนสี่จมหายไปเลย ยังไม่ได้คิดค่าปูนค่าทรายค่าอะไรเลยนะ
             ส่วนขณะนี้กำลังทำกุฏิเจ้าอาวาสเพิ่มอยู่ ตอนนี้ต้องการเจ้าภาพกุฏิ ๓ หลัง ใครจะอาสายกมือได้ คิดไม่มากคิดหลังละแสนเดียวที่เหลืออาตมาจะหาเอง ไอ้ที่เอาถึง ๓ หลัง เพราะว่าเจ้าอาวาสวัดหนองบัวท่านต้องการหลังหนึ่ง อาตมาต้องการหลังหนึ่งอาจารย์ต้าต้องการหลังหนึ่ง ใครต้องการเป็นเจ้าภาพแจ้งความประสงค์ได้นะจะติดชื่อครอบครัวติดชื่อตัวเองติดอะไรอาตมาจะทำให้ รับรองว่าคุ้มค่ากับเงินทุกประการที่ได้ทำไป จะไม่ทำให้สวยเกินความเป็นพระ แต่ขณะเดียวกันเวลาใครไปก็จะไม่ให้ขายหน้าเขาว่าเจ้าของกุฏิขี้เหนียว เอาแค่พอสมควร
             ตอนนี้ที่วัดหนองบัวได้ช่วยท่านก่อสร้างไป ๑๑ เดือนเศษ ๆ ไม่ถึง ๑๒ เดือนดี ตอนนี้เงินถมอยู่ที่นั่น ๑๗ ล้านกว่าบาท เหตุที่มันแพงเพราะราคาของฝั่งพม่ามันแพงมาก ปูนซีเมนตราช้างฝั่งพม่าลูกหนึ่งราคา ๑๖๐ บาทไทย เมืองไทยประมาณร้อยเดียว กระเบื้องทางด้านโน้น ๔ ฟุตราคาประมาณ ๑๔๐ บาทไทย อยู่ฝั่งไทยนี่คงซื้อได้ประมาณ ๕ แผ่นกว่า ๆ ของทุกอย่างจะแพงหมดทั้ง ๆ ที่ไปจากไทย แล้วถามว่าทำไมไปทำไว้ที่นั่น..สงสารคนไทยที่นั่น..อยู่ที่โน่นตั้งแต่สมัยบุเรงนอง โดนเขากวาดใส่เกวียนไปหรือว่าเดินไปก็ไม่รู้ ตั้งแต่สมัยนั้นเป็นต้นมา 
             วัดวาอารามทรุดโทรมจนหมดสภาพขนาดปลวกกินปูนได้ ปูนสมัยโบราณเขาใช้เปลือกหอย ใช้น้ำอ้อย ใช้ปูนขาว ใช้ข้าวเหนียว ตำผสมกัน พอหมดอายุนี่อร่อยมาก ปลวกมันกินพรุนเลย ไปดูแล้วมันหมดสภาพจริง ๆ ก็เลยตั้งใจทำให้ใหม่ จริง ๆ แล้วไม่ได้คิดทำหรอกบังเอิญหลวงปู่ปานท่านไปด้วย หลวงปู่ปานท่านบอกว่า ถ้าคุณคิดว่ามีความสามารถ..จำไว้นะถ้าท่านพูดเพราะ ๆ เมื่อไหร่น่ะมีงานให้ทุกทีล่ะ ถ้าขึ้นเอ็งขึ้นข้านี่สบายใจ ถ้าคุณคิดว่ามีความสามารถก็ช่วยเขาหน่อย แหม อีแบบนี้บีบคอบังคับเลย
             เพราะหลวงพ่อสอนไว้ที่วัดท่าซุงเสมอ ๆ ท่านบอกว่าใครก็ตามอย่าพูดคำว่าไม่สามารถให้ผมได้ยิน ถ้าใครพูดคำว่าไม่สามารถให้ผมได้ยินผมจะไล่ออกจากวัดเลย พอหลวงปู่ท่านบอกว่าถ้าคุณมีความสามารถก็ช่วยเขาหน่อย แน่จริงบอกว่าไม่สามารถสิ (ก็ออกจากวัดมาแล้วนี่ครับ) ถึงออกมาแต่ว่าสิ่งที่หลวงพ่อสอนติดมาด้วยไม่ไ้ด้ทิ้งไว้ที่วัด ใส่กระเป๋ามาเพียบเลย ก็..ถึงได้ตั้งใจไปทำให้เขา ทำแค่เท่าที่คิดว่าทำได้น่ะ สงสารชาวบ้านแถวนั้น
             ทางฝั่งพม่าจริง ๆ แล้วเขาทุ่มเทให้กับศาสนามาก แต่มันเป็นการทุ่มเทแบบชนชาติใครชนชาติมัน พม่าช่วยวัดพม่ามอญช่วยวัดมอญ กะเหรี่ยงช่วยวัดกะเหรี่ยง มันก็เหลือคนไทยอยู่แถวนั้นไม่เท่าไหร่ ตอนแรกที่ไปอาตมาคิดว่าเขาเป็นคนลาว เพราะว่าภาษาไทยโบราณก็คือลาวดี ๆ นี่เองแหละ แต่ได้ยินเขานับเลขเขานับยี่สิบ บ่แม่นลาวแล้วลาวบ่มียี่สิบ ใช่ไหม ใครพูดลาวได้ ลาวเขาไม่พูดยี่สิบ เพราะงั้นถ้าหากว่ายี่สิบไม่ใช่ลาวแน่ ๆ อันนี้ก็คือว่าไอ้ที่ก่อสร้างอยู่ ตอนนี้ไปอัดขยายมาเตรียมจะติดให้พวกเราดู
             ส่วนท่านเอกภพ ท่านจะไปสร้างวัดทางบ้านเกิดคือ ที่เพชรบูรณ์ อาตมาบังเอิญมีที่มรดกอยู่ประมาณ ๓๐ ไร่ ก็เลยถวายท่านไป พระน้องชายท่านมีแต่มือเปล่า ๆ สะตุ้งสตางค์ซื้อยาให้ชาวบ้านกินหมดแล้ว เป็นหมอยาแต่เป็นหมอยาประเภทแจกเฉย ๆ คุณจะให้ตังค์ผมหรือไม่ให้ตังค์ผมไม่รับรู้ประเภทนั้นน่ะ มันก็เลย ขาดทุนย่อยยับทั้งปีหรือว่ากำไร? กำไรซินะ อาตมาก็กำไรตอนนี้ กำไรแต่ละปีตัวเลขติดแดงโร่เลย
             คราวนี้ท่านไปอยู่ที่นั่นใหม่ ๆ มันก็จำเป็นที่จะต้องมีที่อยู่ส่วนตัวก่อน ก็ได้เรียนท่านไปว่า ถ้าหากว่าสร้างกุฏิก็เหลือที่ให้ผมนอนบ้างนะ คราวนี้ก็เลยกลายเป็นว่าของท่านเองยังไม่มีที่อยู่ก็เลยต้องรบกวนพวกญาติโยมทั้งหลายให้ช่วยกันสงเคราะห์นิดหนึ่ง อย่างน้อย ๆ หาที่อยู่ให้พระเป็นวิหารทาน ทานสูงสุดในพระพุทธศาสนา ไม่ต้องเอาให้ถึงขนาดประเภททรงสเปนติดแอร์ทั้งหลังอะไรหรอกเอาแค่มุงจาก มุงแฝกพออยู่ได้ก็แล้วกัน
             วัดนี้ให้ชื่อว่าวัดอะไรดี เพชรบูรณ์ อยู่เมืองเพชรมันก็ต้องมีคำว่าเพชรสินะ (หลวงปู่ปานว่าให้ชื่ออะไรล่ะครับ) เอาชื่อว่า วัดเกราะเพชรสุธรรมาราม ง่ายดีมั๊ย อยู่เพชรบูรณ์ไง แล้วเกราะเพชรก็เป็นเรื่องของหลวงปู่ปาน เกราะเพชรสุธรรมาราม-อารามที่ดีในการปฏิบัติธรรม (จะเริ่มสร้างเมื่อไหร่ครับ) ลงมือไปแล้วเกลี่ยที่แล้ว อาตมาทำอะไรไม่ช้าหรอก ของหนองบัวนี่เสร็จไปประมาณ ๘๐% แล้ว บอกแล้วอาตมาทำอะไรไม่ช้าและไม่มีอะไรยาก
             ตัวอาตมาบอกท่าน (ครูบาน้อย-เจ้าอาวาสวัดหนองบัว) ไว้ว่าถ้าหากว่าไม่ไหวให้ขอความช่วยเหลือได้ ถ้าหากว่าโยมสงสารนะ ไอ้สร้างวัดน่ะยังไม่เป็นหนี้ ครูบาน้อยแกเป็นหนี้อยู่ ๕๐,๐๐๐ เป็นหนี้เพราะว่าโยมแม่ตายแล้วจัดงานศพให้โยมแม่ เพราะว่าทางด้านพี่น้องเห็นว่าท่านสร้างวัดมีเงินสร้างวัดไปตั้ง ๑๐ กว่าล้าน ไม่รู้หรอกว่าเอาเงินจากอาตมา ก็คิดว่าครูบาน้อยท่านเงินเยอะ ก็เลยบอกให้เป็นเจ้าต้น เข้าใจคำว่าเจ้าต้นไหม ภาษาไทยแท้ ๆ นะเนี่ย ไทยโบราณด้วย
             ชาวหนองบัวเขาพูดกัน คำว่าเจ้าต้นก็คือเป็นประธาน ครูบาน้อยก็บ้อท่าเพราะว่าทางด้านโน้นญาติโยมเขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเงินสงฆ์เป็นอย่างไร ก็คิดว่าเงินที่เขาถวายมาเพื่อสร้างวัดใช้สร้างอะไรก็ได้ใช้ทำอะไรก็ได้
             ในเมื่อเขาเข้าใจอย่างนั้น แต่ครูบาน้อยท่านทราบดีเพราะว่าท่านปฏิบัติตามแบบของหลวงพ่อมา ท่านเข้าใจซาบซึ้งว่าคำว่า ?หนี้สงฆ์? น่ะมันสาหัสสากรรจ์แค่ไหน ท่านก็เลยใช้วิธียืมเงินเขาเพื่อมาจัดงานศพแม่ ครูบาน้อยก็เลยเป็นหนี้อยู่ ๕๐,๐๐๐ ใครจะช่วยพระใช้หนี้ก็ถวายส่วนตัวให้ครูบาน้อยท่านไป มีเท่าไหร่ก็หมก ๆ ลงไปตรงนั้นแหละ ไม่ต้องเหลือถึงอาตมาก็ได้ ท่านจะได้มีเงินไปใช้หนี้เขา นั่งพูดอยู่ตั้งนานไม่ได้สักบาทให้แต่คนอื่นเขา (หัวเราะ)...
             ไม่เป็นไร ๆ นะ อย่างไรที่ไหนก็ตาม ถือว่าเป็นศากบุตรพุทธชิโนรสเหมือนกัน เป็นพระผู้ตั้งใจปฏิบัติ กาย วาจา ใจ อยู่ในกรอบของ ทาน ศีล ภาวนา เหมือนกัน เป็นผู้ที่เสียสละเพื่อส่วนรวมเหมือน ๆ กัน เหลือตัวแค่นี้แหละทำงานงก ๆ มันทั้งวันตอนนี้หุ่นกำลังอรชรอ้อนแอ้นมากน้ำหนักเหลืออยู่ ๔๐ กิโล ถ้วน ๆ เลยสาว ๆ หลายคนนี้อิจฉามาก ทำอย่างไรจะเอวบางได้อย่างครูบา ท่านบอกไม่ยากหรอกทำงานมันทั้งวันนั่นแหละ
             ครูบาน้อยท่านเป็นพระที่ประหยัดมาก ถ้าจะซื้ออะไรนี่อาตมาเองใช้เงินไม่ได้อย่างท่าน ท่านเองท่่านเกรงใจมากเพราะว่าเป็นเงินที่ทางพวกเราช่วยกันทำบุญไป ท่านใช้คุ้มทุกบาททุกสตางค์ ถ้าหากว่าไม่ได้พวกเราทุกคนก็แย่ ท่านใช้เงินประหยัดมากจนอาตมาคิดไม่ถึงน่ะ ไอ้ของราคา ๓ จั๊ต ๕ จั๊ต มันไม่กี่สตางค์ไทยท่านก็ไปนั่งต่อเขาอยู่นั่นแหละ สั่งเขาปั้นอิฐ ๔ แสนก้อน ๆ ละ ๓ จั๊ต นั่งนับมันทีละก้อน ๆ ไอ้ก้อนนี้สุกเกินไปปูนเกาะไม่ติด...คุณเอาคืนไป ไอ้ก้อนนี้ดิบเกินไปเผาไม่ได้ที่เดี๋ยวมันจะผุง่าย...เอาคืนไป แลกเอาไอ้ที่ดี ๆ มา
             จนกระทั่งมันรำคาญมันปั้นให้ฟรี ๆ อีก ๔ หมื่นก้อน อย่ามานับของมันเลยมันว่า เป็นไง...ใช้เงินได้อย่างนี้ไหมพวกเรา? เอาให้ได้อย่างท่านนะ เพราะว่าพระท่านใช้เงินสงฆ์ใช้อย่างประมาทไม่ได้ ต้องใช้อย่างรอบคอบและระมัดระวัง การกระทำทุกอย่างจะได้ระลึกอยู่เสมอว่าเราทำเพียงอยู่ได้เท่านั้น เพียงอาศัยได้เท่านั้นไม่ใช่ทำเพื่อบำรุงบำเรอความสุขของตนเอง พวกประเภทที่ถ้าไม่ใช่เจ็บไข้ได้ป่วยแล้วต้องมีที่นอนดี ๆ ติดแอร์ดี ๆ มีเครื่องเสียง มีเครื่องคอมพิวเตอร์ มีจานดาวเทียม มีวิีิดีโอ มีรถดี ๆ ท่านทั้งหลายเหล่านั้นเกินความเป็นพระไป 
             ถ้าหากว่าญาติโยมถวายมาด้วยความศรัทธา...ไม่เป็นไร แต่ถ้าไปเสาะหามาด้วยตัวเองความเป็นพระก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว ครูบาน้อยนี่พาหนะของท่านดีมากเลย ถ้าไม่เดิน ๒ เท้า ท่านก็ขี่เกวียน เอาไว้สักวันหนึ่งอาตมาจะถ่ายรูปต่อนที่ท่านขี่เกวียนมาให้ดู ทางหนองบัวเขาใช้เกวียน ใช้รถม้ากันเยอะ บ้านเรานี่นั่งเบ๊นซ์ใช่ไมั๊ย อยู่พม่าอาตมานั่งรถคุ้มจริง ๆ จ่ายค่ารถ ๗๐๐ จั๊ต เป็นเงิน ๑๒ บาท นั่งรถ ๙ ชั่วโมง รถมันวิ่งเหมือนกับม้าควบกระแทกทีหัวไปชนหลังคาที ถ้าหากว่าคนไม่เคยชินอาจจะตับทรุดเอาง่าย ๆ

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.6.html

อาตมาเองก็อะไรล่ะ จะเรียกว่าไม่สบายมากก็ไม่ได้เพราะว่าเป็นอยู่คนเดียว เป็นอยู่คนเดียวต้องเรียกว่าไม่สบายน้อย ถ้าไม่สบายมากมันต้องเป็นหลายคน ตอนแรกก็ระแวงอยู่ ปรากฏว่าหมอวุฒิลงความเห็นเหมือนกับที่อาตมาระแวงเลย เขาบอกว่าเป็นมะเร็ง แหม...โชคดีได้ยินแทบจะไชโย นาน ๆ จะได้โรคดี ๆ มาซักทีหนึ่งนะ ถ้าเป็นโรคอื่นมันตายช้า เป็นมะเร็วมันตายเร็ว
             ตอนแรก...สาเหตุของการป่วยมันมาจากการไปธุดงค์ในป่าแล้วไม่ทราบว่าไปติดเชื้อไวรัสมาจากไหน แล้วไวรัสตัวนี้มันทำให้เป็นหูด หูดมันขึ้นมาสิบกว่าเม็ด อาตมาเองก็เฉย ๆ บังเอิญว่าหมอไพบูลย์ ร้อยเอกนายแพทย์ไพบูลย์ นี่กลับจากติมอร์มาเป็นพันตรีไปแล้ว   
             น้องชายคนนี้เขาไปบวชกับอาตมาแล้วสึกไป พอเห็นว่าป่วยอย่างนั้นท่านก็เลยหายามาให้ทา ท่านบอกว่าทาบาง ๆ เช้า ? เย็น นะครับ ไอ้เราก็ทาไปเรื่อย ๆ ยาหมดหูดมันหายไปหมดเหลืออยู่เม็ดเดียว แล้วก็ไอ้เม็ดนี้เป็นตัวแม่มันมั๊ง มันไม่ยอมหาย มันก็ค่อย ๆ โตขึ้นมาใหม่ โตขึ้น ๆ จนรำคาญเต็มที ลูกสาว ๒ คน ลูกปลา-จริยา จำเริญรัตนไชย กับลูกกาญจน์-กิ่งกาญจน์ ภานุมาศ เขาเป็นเภสัชกรอยู่โรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนาที่กาญจนบุรี ก็หายาทาหูดมาให้ มีทั้งประเภทผสมเอง ทั้งประเภทซื้อเขามา ปรากฏว่ามันได้ผลแค่ครึ่งเดียว คือ ทาไป ๆ ข้างบนมันหลุดหมดข้างล่างมันไม่ยอมไปไหน มันดื้อ ในเมื่อมันดื้อก็ไปเจอคุณหมอประจำตัว พันเอกนายแพทย์นพพร กลั่นสุภา เป็นรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลค่ายสุรสีห์ ท่านก็เมตตาพาไปเจาะออกให้ ปรากฏว่าเจาะไปเจาะมา   
             หมอบอกว่ามันกินถึงประสาทขาแล้วครับ ข้างบนเห็นมันหน่อยเดียว ข้างล่างมันลึกและก็ใหญ่มาก ผมไม่กล้าทำต่อกลัวว่าจะเดินไม่ได้ เลยต้องปล่อยมัน ปรากฏว่าแผลมันไม่ยอมหาย ๒-๓ เดือนมันก็ไม่หายน้ำเหลืองมันไหลเยิ้มอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา แล้วมันปวดลึก ๆ อยู่ข้างใน อาตมาก็แปลกใจ เดา ๆ เองด้วยความรู้ว่ามันเป็นมะเร็ง ปรากฏว่าคุณหมอวุฒิเนี่ยนะ คุณหมอวุฒินี่ท่านเป็นหมอความ จบกฎหมายมาแต่ด้ันไปเรียนแพทย์แผนโบราณก็เลยเป็นหมอยาไปด้วย คุณหมอวุฒิลงความเห็นเหมือนกับอาตมาเลยว่า เป็นมะเร็ง ก็รับประทานยาหมอวุฒิด้วยและก็ของหมอต้าด้วย ท่านต้าเขาก็เป็นหมอยา เขาก็จัดยาไปให้ พออาตมาก็ทั้งกินทั้งอาบทั้งพอกตัวเลยล่ะ ก็...อาตมาก็ตามแบบครูบาอาจารย์ของท่านน่ะ รักษาหายก็หายไม่หายก็ช่างมันใช่ไหม เรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของเรา ก็ว่ากันไปเรื่อย
             บังเอิญว่าไปทางฝั่งพม่าไปตรวจงานมาเดือนหนึ่ง ครูบาน้อยท่านฉันเจ ฉันอาหารมังสวิรัต อาตมากลัวว่าชาวบ้านจะต้องลำบากทำอาหารเป็น ๒ ชุด ก็เลยฉันเจตามเขาไปด้วย ฉันไปฉันมาประมาณ ๓ อาทิตย์ ไอ้แผลที่มันดื้อไม่ยอมหายมันหายเอาเฉย ๆ อาตมามานั่งวิเคราะห์ดูว่ามันอาจจะเกิดจากฤทธิ์ยานะ ยาหลายหมอเหลือเกินที่ว่ามานี่ รวม ๆ กันเข้าไปตีเจ้ามะเร็งมันก็เซแซ่ด ๆๆ เต็มทีแล้วใช่ไหม เรายังดันให้มันอดซะอีก มันก็เลยเฉาตายไปเอง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจในอาการเพราะมันยังปวดลึก ๆ อยู่ข้างใน ก็ยังมีความดีใจอยู่หน่อย ๆ ว่ามันอาจจะกำเริบใหม่ ถ้ามันไม่ยอมกำเริบนี่นั่งร้องไห้เลย มันทำให้ตายช้าไปนิดหนึ่งก็เลยไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่เท่าที่ทราบมา มะเร็งมันชอบเนื้อสัตว์มาก ถ้าไปบำรุงมันโดยเฉพาะพวกเนื้อ พวกนม พวกเนย พวกไข่ล่ะก็ มันจะเจริญเติบโตดีมาก
             อาตมาบังเอิญไม่อยากรบกวนโยมมากเขาถวายอย่างไรก็ฉันอย่างนั้นก็เลยกลายเป็นฉันเจไปประมาณ ๓-๔ อาทิตย์ อยู่ ๆ มันเฉาตายไปเอง ไอ้เราก็ทำงานของเราเรื่อย ๆ ไป วันนั้นไปโกยดินที่ท่าน้ำ ไม่ใช่ดินสิ ทรายด้วย เพราะว่าทางด้านโน้นเขาขนทรายขึ้นมาทางเรือ ลำหนึ่ีงค่าขน ๑๖,๐๐๐ นะ ค่าเรือ ๑๖,๐๐๐ จากมะละแหม่งมาถึงหนองบัว ปรากฏว่าชาวบ้านเขาขนแล้วก็หกอยู่แถว ๆ นั้นน่ะเป็นตัน ๆ เลย อาตมาก็ไปขุดบันไดออกมา บันได้มี ๔๓ ขั้น โดนทรายถมหายไปเหลือ ๒๐ กว่าขั้น ขุดไปขุดมามันแช่น้ำอยู่ ไม่ทราบเหมือนกันว่าไอ้ตรงนั้นมันเป็นปากน้ำกร่อยน่ะ มันใกล้ทะเล อ่าวเมาะตะมะแค่ ๓๐ ไมล์ ไม่ทราบเหมือนกันว่าแช่น้ำทะเลเข้าไปด้วยหรืออย่างไร ในที่สุดแผลมันก็ตกสะเก็ดลอกไปเฉย ๆ เราไม่สนใจมัน ๆ ดันหายไปเอง
             อาตมามีลูกสาวอยู่ ๔-๕ คน ลูกคนนี้ตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว ไม่มีใครคิดว่าจะรอดหรอก มีแต่หนังหุ้มกระดูก ก็เลยพาไปวัดท่าซุง ไปฝึกกรรมฐานไปอะไรกัน ฝึกไปฝึกมาอีท่าไหนก็ไม่รู้หายเอาดื้อ ๆ ตอนนี้น้ำหนัก ๕๐ กว่า (หัวเราะ) ก็ไอ้ตัวเบานิดเีดียวอุ้มมือเดียวไปได้เลย คราวนี้อ้วนบึ้กเลย
             เรื่องของกรรมฐานทำให้จิตใจของเราสบายหายเครียด ถ้ามันหายเครียดได้สารพัดโรคมันก็หายไปด้วยเมื่อมาพูดถึงเรื่องของร่างกาย พระพุทธเจ้ากระทั่งหลวงพ่อของเราท่านสอนเอาไว้ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ขอให้ทุกคนใช้ปัญญาพิจารณาให้ดี ๆ ต้องทำใจใหู้ถูกต้อง เพราะว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เป็นดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นสมบัติที่เรายืมโลกมาใช้ก็จริง แต่อย่าลืมว่ารูปแบบของการเป็นลูกหนี้ เป็นผู้ยืมที่ดี คือ ถึงเวลาแล้วต้องส่งของคืนเขาในสภาพที่ดีที่สุดที่จะพึงทำได้ เพราะฉะนั้นร่างกายเรานี้ยืมโลกมาใช้
             ถึงเวลามันเป็นอะไรเราก็รักษามันให้ดี แต่ถ้าหากว่ารักษาหาย ก็แปลว่าหาย ถ้าไม่หายมันจะตายก็ช่างมัน ให้ทำใจอย่างนั้น ไม่ใช่ประเภทที่ว่า ไม่รักษงไม่รักษามันแล้ว หายก็หาย ไม่หายก็ช่างมัน ถ้าอย่างนั้นมันเกินไป มันแรงไป เดี๋ยวธรรมมันจะเสีย การปฏิบัติที่ดีหลวงพ่อท่านสอนเสมอว่า อย่าให้โลกช้ำแล้วก็อย่าให้ธรรมเสีย สุดโต่งไปข้างใดข้างหนึ่งถือเป็นอัตตกิลมมถานุโยค คือเกินพอดี แต่ขณะเดียวกันถ้าย่อหย่อนเกินไปก็เป็นกามสุขัลลิกานุโยค คือ ย่อหย่อนจนเกินพอดีติดสบายไปมากเกินไป พวกเราทุกคนรู้ธรรมะเป็นอย่างไรก็รู้ เพราะว่า ส่วนใหญ่ศึกษาจากหลวงพ่อมาแล้ว ขณะเดียวกันก็อาจจะปฏิบัติไปได้แล้วในระดับหนึ่ง ๆ
            แต่บางทีมันยังเ้ข้าไม่ถึงจุดจริง ก็ทำให้ลำบาก คือตีความผิด อย่าลืมว่าการปฏิบัติเราทำกำลังใจได้แค่ไหนมันก็จะได้อยู่แค่นั้น ถ้าตีความธรรมะที่สูงกว่านั้นขึ้นไปอาจจะผิดก็ได้ ถ้าหากได้สังเกตด้วยตัวเองจะเห็นว่าถ้าเราอ่านหนังสือของหลวงพ่อเมื่ออ่านไป ๆ มีความเข้าใจ ประทับใจ เมื่อย้อนกลับมาอ่านใหม่ เอ๊ะ ตรงนี้ก็ดีทำไมคราวที่แล้วเราผ่านไปเฉย ๆ ความจริงไม่ได้ผ่าน อ่านเจอเหมือนกัน แต่บังเอิญว่ากำลังใจมันยังไม่ถึงตรงนั้นมันก็ยังไม่เอ๊ะ ไม่อ๋อ แต่พอมาอ่านใหม่แล้ว เอ๊ะ ทำไมเราผ่านไปได้ ถ้ากำลังใจของเราถึงตรงไหนมันก็จะเข้าอย่างนั้น ที่เหนือไปกว่านั้นถ้าเราเดาก็อาจจะผิด มีน้อยรายที่จะโชคดีเดาแล้วถูก ดังนั้น ขอให้ทุกคนระมัดระวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำมันดี มันถูก แต่มันดีแค่นั้น มันถูกแค่นั้น
            ส่วนที่ดีกว่านั้นถูกกว่านั้นยังยังมีอยู่ เมื่อเราก้าวข้ามตรงจุดนี้ไป มองย้อนกลับไปดู เอ๊ะ ...ที่ผ่านมามันยังไม่ดีจริงนี่ แล้วก็อาจจะไปยึดมั่นถือมั่นอีกว่า ตรงจุดที่ตัวเองทำอยู่ในปัจจุบันนี้ก็ดีแล้วถูกแล้วอีก มันจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ
             เพราะฉะนั้นอย่าอยู่ในลักษณะที่เรียกว่า ยึดมั่นถือมั่นว่าสิ่งที่เราทำดีแล้ว ถูกแล้ว เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นเป็นทั้งสักกายทิฏฐิ คือ ความถือตัวถือตน และก็เป็นมานะ เป็นอติมานะ ความถือตัวพวกนี้จะเป็นธรรมะในส่วนละเอียด จะทำให้เราเข้าถึงธรรมได้ยาก บางคนถือตัวว่าเป็นพระ เป็นอุดมเพศ คือ เป็นผู้อยู่ในเพศอันสูงแล้ว ก็วางตัวอยู่เหนือกว่าชาวบ้าน วางตัวเป็นนายชาวบ้าน ถ้าในลักษณะนั้นก็ทำให้การเข้าถึงธรรมส่วนละเอียดมันสะดุดลง มันติดลงแค่นั้นหยุดลงแค่นั้น ไม่สามารถจะก้าวหน้าต่อไปได้
            พวกเราทุกคนที่ปฏิบัติก็เช่นกันถ้าหวังในความก้าวหน้าก็ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอ ๆ ว่า คำว่าดีจริง ยังไม่มีสำหรับเราจนกว่าจะตายแล้วเข้าพระนิพพาน เพราะว่าแม้แต่พระอรหันต์ท่าน ท่านก็ยังไม่เห็นว่าท่านดีจริงถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ เพราะว่ายังต้องอยู่กับร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์นี้ ต้องมีสติระลึกรู้อยู่เสมอว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นไปถึงตรงไหน ไปถึงจุดใดแล้ว ก็อย่าประมาททบทวนบ่อย ๆ ในสิ่งที่ตนปฏิบัตินั้น
             อาตมาขอย้ำอย่างที่เคยบอกกับทุก ๆ คนว่า ขณะที่ท่านปฏิบัติไปถึงจุดหนึ่งแล้วเกิดความฟุ้งซ่านอย่างหนัก มันชวนให้รัก โลภ โกรธ หลง ไปทุก ๆ ด้าน ขณะนั้นท่านใกล้ความดีมากที่สุด ขอยืนยันอย่างนี้ เพราะว่าเรื่องของกิเลสมารเขามีความฉลาดมาก ถ้าเราปฏิบัติไปใกล้ทางมากเท่าไหร่เขาจะยั่วให้เราโกรธ ยั่วให้เราหงุดหงิด เพื่อให้เราหลงจากทางที่เรากำลังทำเสีย ทำอย่างไรก็ได้ให้จิตใจของเราฟุ้งซ่านในทุกวิถีทาง
            เพื่อจะได้ผิดไปจากเป้าหมาย ดังนั้น ของให้ทุกคนทราบว่า ถ้าหากว่าท่านปฏิบัติไปดี ๆ ตลอดแล้วอยู่ ๆ เกิดความฟุ้งซ่านขนาดหนัก ไปรัก โลภ โกรธ หลง อารมณ์ราคะ โทสะ โมหะ เกิดขึ้นมาอย่างชนิดที่เรีกยว่าฟ้าถล่มดินทลายเหมือนน้ำจะทลายเขื่อนออกมาไม่สามารถจะต้านอยู่ได้แล้ว ตอนนั้นท่านใกล้ความดีมากที่สุด ให้ใช้ปัญญาที่พอจะเหลือบ้าง ต้องใช้คำว่า พอจะเหลือบ้าง
             เพราะว่าเวลานั้นเขาจะตีเราหนักมาก กำลังทั้งหมดเราก็ไปยันกับเขาอยู่ บางทีมันขาดสติ ขาดปัญญา มันมืดไปบ้างทำอะไรไม่ถูกให้ยึดพระพุทธเจ้าเป็นหลัก ใช้ปัญญาที่พอจะเหลือบ้างพิจารณาย้อนหลังไปว่าเราทำอย่างไร เราคิด เราพูด เราทำอย่างไรในช่วงก่อนหน้านี้ แล้วอารมณ์มันทรงตัวดีมาตลอด ให้คิด ให้พูด ให้ทำอย่างนั้น
            ต่อไปมันจะสามารถก้าวผ่านส่วนที่เราติดขัดอยู่ไปสู่ส่วนที่ละเอียดได้ ถ้าเราจะก้าวถึงจุดนี้เมื่อไหร่จำไว้เลยว่าเขาจะขวางเราสุดชีวิต ทำทุกวิถีทางให้เราย่อท้อ เพื่อที่จะไม่ปฏิบัติต่อในตรงนั้นแล้วก็จะเสียเวลาไป เหมือนกับคนขุดบ่อ ขุดไป ๆ อาจจะเหลือสักวาหนึ่งหรือครึ่งวาจะถึงน้ำอยู่แล้ว เขาก็จะขวางเราไม่ให้ขุดต่อถ้าเราท้อ เออ... ไอ้ตรงนี้มันไม่มีน้ำแล้วล่ะ ขุดลง ๆ อยู่ ๆ เจอหินดานก้อนมหึมาเลยขวางหน้าอยู่ ไม่รู้หรอกว่าอีกคืบเดียวมันจะถึงอยู่แล้ว ถ้าเจาะทะลุหิน ก็...ท้อใจ เปลี่ยนที่ขุดใหม่ แล้วลองคิดดูว่ามันจะเจอน้ำไหม เปลี่ยนที่ขุดใหม่ลงไป ลงไป เจอหินอีก เอ้า ย้ายที่อีก ๆ คือเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เปลี่ยนการปฏิบัติไปเรื่อยคิดว่าจุดนี้ไม่เหมาะสำหรับเราเสียแล้ว
             ถ้าเราเป็นคนที่เข้าใจดังนั้นเราก็จะเป็นคนที่ขุดบ่อไม่ได้น้ำ คือ ปฏิบัติแล้วไม่สามารถจะเข้าถึงธรรมที่ปรารถนาสักทีหนึ่งเราต้องรู้จักวิจัย รู้จักแยกแยะ ธรรมะส่วนต่าง ๆ ที่เข้ามาถึงเราเสมอ ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งดีและไม่ดีที่เข้ามา ถ้าเรารู้จักคิดรู้จักใช้ปัญญาพิจารณาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่ดีเลิศเหลือเกิน ไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลย ส่วนที่ทำให้เราทุกข์อย่างสาหัสสากรรจ์ นั่นเป็นการแสดงออกซึ่งอริยสัจ คือ ความจริงอันประเสริฐ ที่ซึ่งสมัยก่อนมีแต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์เดียวเท่านั้นที่มีปัญญารู้แจ้งเห็นจริงได้ คนอื่น ๆ ไม่สามารถจะรู้ถึง 
             เขาแสดงความจริงอันประเสริฐให้เราทราบว่าโลกนี้มันเต็มไปด้วยความทุกข์ ร่างกายนี้มันเต็มไปด้วยความทุกข์ เรายังปรารถนาในโลกนี้ไหม เรายังต้องการในร่างกายนี้ไหม ความจริงอันประเสริฐที่ต้องใช้ปัญญาอย่างสูงสุด ถึงจะเข้าถึงได้ ขณะนี้เขามาอยู่กับเราเองแล้ว ไม่ว่าจะใช้เงินซื้อหาสักเท่าใดก็ตามถ้าปัญญาไม่ถึงมันจะไม่สามารถรู้เห็นความจริงตรงส่วนนี้ได้ ทั้งๆ ที่มันอยู่กับเราตำตาอยู่ทุกวัน แต่ขณะนี้เขาแสดงความเป็นจริงให้เรารู้เห็นได้แล้วเงินทองเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้...สิ่งนี้มีคุณค่ามหาศาลเพียงไร เป็นความดีที่สูงล้ำเพียงใดสำหรับเรา
             ส่วนใดก็ตามที่เป็นความสุขเกิดขึ้นกับเรามันก็เกิดขึ้นไม่นาน ในที่สุดก็เสื่อมสลายไป เขาก็แสดงความเป็นจริงอันประเสริฐให้เรารู้ว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวงนั้นไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าสอนเอาไว้จริง ความสุขนี้ก็ไม่เที่ยง ในที่สุดมันก็ผ่านพ้นเราไป ถ้าเราไปยึดถือมั่นหมายห่วงหาอาวรณ์อยากมีอยากเป็นอยากได้มันก็จะทุกข์อีก เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายได้ ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน ในเมื่อเขาแสดงความจริงอันประเสริฐที่ไม่สามารถซื้อหาด้วยเงินทองสักเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้ เขาได้ตีแผ่แสดงความเป็นจริงต่อเราอยู่ตรงหน้าแล้ว สิ่งนี้ดีเลิศประเสริฐเพียงใด ต่อให้ครูบาอาจารย์ที่เลอเลิศขนาดไหนก็ตาม เคี่ยวเข็ญเราขนาดไหนก็ตาม ถ้าเราปัญญาไม่ถึงก็รู้ไม่ได้
             ในเมื่อสิ่งที่ไม่สามารถจะซื้อหาด้วยเงินที่ประมาณไม่ได้นี้มาอยู่ต่อหน้าเรา สิ่งนั้นมีคุณค่าขนาดไหน ถ้าทำถึงจุดนี้เมื่อไหร่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างเราจะไม่มีสิ่งที่ไม่ดี จะเหลือแต่สิ่งที่ดีล้วน ๆ เท่านั้น ดี-ชั่วล้วนแล้วแต่เป็นสมมติที่เรียกหาขึ้นมาทั้งสิ้น จริง ๆ แล้วทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไร ถ้าเราไปยึดเกาะเมื่อไหร่สิ่งนั้นถึงจะมี 
            ตรงจุดนี้ให้ทุกคนพิจารณาเอาไว้ ไม่ว่าตัวตนเรา-เขา ผู้หญิงผู้ชายบ้านเรือนโรงสิ่งของสรรพสัตว์ทั้งหลาย ล้วนแล้วแต่ไม่มีอะไร มันเป็นดิน เป็นน้ำ เป็นลม เป็นไฟ เสมอกันหมด เกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงแปรปรวนไปในท่ามกลาง และสลายตัวไปในที่สุด ทั้งหมดเป็นสิ่งธรรมดา คือ เป็นธรรมะทั้งสิ้น รอบข้างของเราสามารถเห็นได้ทุกวัน เห็นได้ทุกเวลา สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เกิดขึ้นกับเราอยู่ได้เสมอ ๆ ต้องใช้ปัญญาพิจารณาแยกแยะให้ออก หาเหตุให้เจอว่าส่วนของความสุขเกิดขึ้นอย่างไร แล้วทำเหตุนั้นความสุขก็จะเกิดขึ้นไปเรื่อย ๆ หาเหตุให้เจอว่าส่วนของความทุกข์เกิดขึ้นอย่างไร แล้วอย่าไปสร้างเหตุอันนั้นความทุกข์ก็ดับลง เขาเรียกว่า ธรรมวิจยะ คือการแยกแยะ 
             ค้นหาซึ่งต้นของธรรมะนั้น ถ้าเราสามารถแยกแยะวิเคราะห์วิจัยของตัวเองได้ ถ้าเราแยกแยะหาตรงจุดนั้นได้ก็จะมีประโยชน์มหาศาล เพราะว่าสิ่งที่เราต้องการเราปรารถนาหนักหนาถึงเวลามันจะมาแล้ว

[pass07]

Tweet

  ข้อความดีๆ ครับ

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/1.7.html

ครูบาอาจารย์ของอาตมาองค์หนึ่ง คือ หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก อยุธยาโน่น ท่านบอกว่าถ้าติดในวัตถุมงคลก็ดีกว่าติดในวัตถุอัปมงคล โบราณจารย์ท่านมีปัญญา ท่านฉลาดมาก ท่านสอนให้เรายึดในพุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ คือระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ด้วยการสร้างวัตถุมงคลพระเครื่องขึ้นมาให้เราปฏิบัติกรรมฐานใหญ่โดยที่เราไม่รู้ตัว ท่านใ้ห้เราอาราธนาทุกวัน โดยระลึกถึงทุกวันเป็นอนุสสติอยู่ แล้วมีข้อกำกับว่าถ้าหากว่าศีลบริสุทธิ์ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงเหล่านี้ก็จะมีอานุภาพคุ้มครองเราได้ระดับหนึ่งที่ไม่เกินกฎของกรรม
            ดังนั้นที่อาตมายอมเสียสตางค์ทีละมาก ๆ หามาให้แก่ญาติโยมทั้งหลายก็เพื่อเป็นอนุสสติ เพื่อเป็นการปฏิบัติ เพราะว่าไม่ว่าการเดินทางไปในที่ใดก็ตาม ถ้ามีสิ่งให้ยึดให้เกาะมันจะปลอดภัยมากกว่า การปีนเขาก็ดี การขึ้นบันไดก็ดี ถ้ามีที่ให้ยึดให้เกาะมันก็จะปลอดภัยกว่าคนที่ไม่ยอมยึดไม่ยอมเกาะ จำไว้ว่าเราต้องยึดก่อน เราถึงจะมีสิ่งที่ปล่อยวางได้ ถ้าเราไม่ยึดก่อนจะเอาอะไรมาวาง ทุกคนที่บอกว่าอนัตตา ๆ ไม่เอาอะไร ๆ นั้น ไม่เอาอะไรแล้ว มันยึดถือไอ้ตัวไม่เอาอะไรนั้นแหละ ยึดไอ้คำว่าอนัตตานั้นแหละ 
            จำไว้ว่าถ้ายังไม่มีอัตตาก็จะหาอนัตตาไม่ได้ มันต้องมีอัตตาขึ้นมาก่อนมันถึงจะวางลงเป็นอนัตตาได้ เหมือนกับที่เราขึ้นมาบนห้องนี้ เราเดินขึ้นบันไดเราเกาะบันไดมาด้วยความระมัดระวังไม่ประมาทตามคำที่พระพุทธเจ้าท่านสอน พอเราเดินมาถึงหน้าประตูเปิดประตูเข้ามาเราได้แบกราวบันไดเข้ามาหรือไม่? เราก็ไม่ได้แบกราวบันไดมาด้วย...
            ฉันใดก็ฉันนั้น คือว่าเราไม่สามารถปล่อยวางได้ถ้าไม่มีสิ่งให้ยึดเกาะ มันต้องรู้จักยึดก่อนมันถึงจะรู้จักวาง พระพุทธเจ้าท่านเปรียบเอาไว้ว่า เหมือนกับคนแม่ลูกลงไปงมจับปลา ลูกชายจับไ้ด้หัวงูกำไว้แน่นเลย ?แม่ ๆ ได้ปลาตัวเบ้อเร่อเลย? แม่ คือครูบาอาจารย์เห็นเข้าก็ ?เออ...ดีไอ้หนูลูกกำให้แน่น ๆ เดี๋ยวมันจะหลุดไป? เพื่อไม่ให้ลูกตกใจ แล้วพอเสร็จแล้วลูกกำแน่นดีแล้ว ?ไอ้หนูขึ้นฝั่งไปลูก แล้วเสร็จแล้วดึงหางมันออกมาสลัดมันไปไกล ๆ เลยลูก ๆ? พอลูกเหวี่ยงทิ้งไปเสร็จเรียบร้อยแล้วบอก ?นั่นงูพิษนะลูกคราวหน้าอย่าไปจับมัน? ถ้าไม่กำให้แน่นตายไหมตอนนั้นน่ะ ...ตาย ...ไม่เหลือหรอก ...ประมาณลักษณะเดียวกัน เพราะฉะนั้นเราต้องยึดก่อน
            วัตถุมงคลที่หมดไปเป็นแสน ๆ นี้ส่วนใหญ่จะเป็นพระรูปสมเด็จองค์ปฐมท่าน โดยเฉพาะที่ทำเป็นรูปที่เรียกง่าย ๆ ว่าพระพุทธชินราช จะมีส่วนหนึ่ง ๕,๑๑๙ องค์ ที่หลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ท่านจะเมตตาพุทธาภิเษกให้ต่างหากอีกครั้งหนึ่งในวันที่ ๑๐ มกราคมนี้ ส่วนนั้นอาตมาจะเ็ก็บเอาไว้สำหรับท่านที่ทำบุญซื้อที่ถวายวัด คิดแพงมากตารางวาละ ๕๐๐ บาทมอบพระให้เป็นที่ระลึก ๑ องค์ จะเริ่มตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป อีกส่วนหนึ่งเป็นพระรูปสมเด็จองค์ปฐมเหมือนกันแต่ในรูปของพระองค์ที่ ๑๑ รูปเล็ก ๆ นี้
            อันนี้เจ้าของผู้สร้างระบุเอาไว้ว่า่จะมอบให้แก่ผู้ที่ถวายเงินเป็นวิหารทาน ไม่ว่าอาตมาจะไปก่อสร้างที่ใดก็ตามที่เป็นวิหารทาน ถ้ามอบถวายมา ๕๐๐ บาทก็จะมอบให้เป็นที่ระลึก ๑ องค์ พระองค์ที่ ๑๑ ก็คือหลวงพ่อใหญ่สมเด็จองค์ปฐมท่านเอง อีกส่วนหนึ่งจะเป็นพระพุทธชินราช และพระแก้วมรกต ซึ่งเป็นพระพุทธรูปสำคัญทั้งคู่ ซึ่งครูบาอาจารย์องค์หนึ่งของอาตมา คือ หลวงปู่พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ หรือว่าหลวงปู่มหาอำพัน แห่งวัดเทพศิรินทราวาส เคารพมากเป็นพิเศษ ปีหน้าวันที่ ๑๘ สิงหาคม ๒๕๔๔ จะครบ ๑๐๐ ปีเกิดของหลวงปู่ อาตมาซึ่งเป็นลูกศิษย์จะทำบุญถวายครูบาอาจารย์สักครั้งหนึ่งในวาระที่สำคัญนี้จึงได้สร้างวัตถุมงคลชุดนี้ขึ้นมา
            อีกส่วนหนึ่งซึ่งมากเกินครึ่งเป็นรูปของหลวงพ่อพระพุทธโสธร ที่แปดริ้ว ฉะเชิงเทรา หลวงพ่อโสธรเป็นพระที่ให้ลาภสำคัญที่สุดในเมืองไทยก็ว่าได้ ถ้าไม่นับตามสายวัดท่าซุงของเราแล้ว ไม่นับในสิ่งที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านสร้างเสริมเอาไว้ด้วยอำนาจพุทธบารมีแล้วในจำนวนพระพุทธรูปสำคัญด้วยกันทั้งหมดในประเทศไทย หลวงพ่อโสธรเป็นพระที่ให้ลาภได้มากที่สุด ท่านนั่งอยู่เฉย ๆ สร้างพระอุโบสถได้ ๑,๘๐๐ ล้าน ของเราดิ้นรนหาเงินแทบตายได้ไหม? ไม่ได้เนาะ ท่านนั่งอยู่เฉย ๆ เงินมันล้นตู้เอง
            อาตมาก็เลยขอบารมีท่านด้วย นิมนต์มาบานเบิกเลย ก็ตั้งใจว่าจะแจกพวกเราไปเรื่อย ๆ ถ้าพวกเราสังเกตจะเห็นว่าระยะหลัง ๆ จะแจกแต่หลวงพ่อโสธร เดือนหนึ่งก็แจกแบบหนึ่ง เดือนหนึ่งก็แจกแบบหนึ่ง ที่นิมนต์มานี้สามารถแจกได้เกือบปีถึงได้หมดเยอะ แล้วก็รับประกันว่าแต่ละเดือนแบบจะไม่ซ้ำกัน ถ้าหากว่าใครต้องการครบทุกแบบก็มาทุกเดือน เจ็บไข้ได้ป่วยอย่างไรก็ตะเกียกตะกายมา ถ้าหากว่าขาดไม่ได้แน่
            คราวนี้เรื่องการพุทธาภิเษกสมเด็จองค์ปฐมเป็นเรื่องที่สำคัญเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก อาตมางวดนี้ไปที่ประเทศพม่าก็ได้กราบอาราธนาบารมี พระองค์ท่านให้ช่วยสงเคราะห์ด้วย ก็ปรากฏว่าในการพุทธาภิเษกพระรูปของท่านแต่ละครั้งพระพุทธเจ้าองค์อื่นท่านไม่กล้าทำ ในเมื่อพระพุทธเจ้าองค์อื่นท่านไม่กล้าทำ สมเด็จองค์ปฐมท่านต้องเสด็จมาทำเอง ก็เลยกลายเป็นเรื่องที่สำคัญหนักหนา อาตมารบกวนเบื้องสูงโดยมิได้เจตนา เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ปัญญาน้อย
            ดังนั้นเมื่อทราบเหตุผลนี้จากพระองค์ท่านแล้วก็ตั้งใจว่าการกระทำวัตถุมลคลในรูปลักษณะของพระองค์ที่ ๑๑ ก็ดี ของสมเด็จองค์ปฐมท่านก็ดี งวดนี้น่าจะเป็นการรบกวนพระองค์ท่านครั้งสุดท้าย วัตถุมงคลชุดนี้ คือ รูปของสมเด็จองค์ปฐมในลักษณะพระพุทธชินราชที่หลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ หลวงพ่ออีกองค์หนึ่งของอาตมาจะเมตตาพุทธาภิเษกให้่ต่างหากนั้นจะเอาไว้แจกให้สำหรับผู้ที่ทำบุญซื้อที่ดินให้วัดตารางวาละ ๕๐๐ บาท ๑ ตารางวามอบให้ ๑ องค์
           ในรูปของพระองค์ที่ ๑๑ คือ ในรูปลักษณ์ที่เราเห็นว่าคล้าย ๆ หลวงปู่ปานแต่จะมีอุณาโลมสีแดง อันนั้นคุณแสงชัยอุตส่าห์ไปติดต่อเอาพลอยสีแดงมาติดเอาไว้ เมื่อคืนนี้ก็เพ่งจนตาเหล่จนถึงตี ๒ ไม่ทราบเหมือนกันว่าตาทะลุไปหรือยัง อันนั้นจะเอาไว้แจกให้ผู้ทำบุญวิหารทาน ๕๐๐ บาทต่อ ๑ องค์ ซึ่งมีจำนวนไม่มาก คาดว่า่กว่าเขาจะถวายมาถึงมืออาตมาน่า่จะเหลือไม่เกิน ๒,๐๐๐ องค์
            ในส่วนที่เป็นพระแก้วมรกตกับพระพุทธชินราช ซึ่งถ้าพุทธาภิเษกแล้วก็คือสมเด็จองค์ปฐมนั่นเอง อันนั้นจะเอาไว้แจกในงาน ๑๐๐ ปีเกิดของหลวงปู่มหาอำพันในวันที่ ๑๘ สิงหาคม ๒๕๔๔ ซึ่งอาตมาจะนิมนต์พระพี่พระน้องไปทำบุญ จะมีการสวดมนต์ฉันเพลส่วนตอนบ่ายจะถวายผ้าป่าเพื่ออุทิศส่วนกุศลถวายแก่หลวงปู่ในวาระที่สำคัญ ซึ่งคณะของคุณพิสิฐ อรุณทรัพย์ จะหาผ้าป่าไปให้ ก็คงไม่ได้หาหรอกท่านไม่ชอบรบกวนใคร อาจจะควักกระเป๋าคนเดียว ได้เท่าไหร่เราก็เอาเท่านั้นนะ ๓ บาท ๕ บาท ก็เอาแล้ว   
           คราวนี้ส่วนที่เหลือ คือ หลวงพ่อโสธรทั้งหมดประมาณ ๗๐ แบบ จะเอาไว้แจกผู้ที่ถวายสังฆทานทุกเดือน ๆ เิริ่มตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป สำหรับเดือนนี้ให้ฟรี ๆ พุทธาภิเษกเสร็จแจกระเบิดเถิดเทิงอีตรงนี้แหละ ตอนนี้ให้ฟรี ๆ นะ ถ้าเผื่อว่าเดือนหน้าอยากได้ต้องทำบุญถวายสังฆทานถึงจะให้ แต่ว่าสำหรับรูปของหลวงพ่อโสธรนี้ถวายสังฆทานไม่จำกัด บาทหนึ่งก็ให้ ๒ บาทก็ให้ ๕ บาทก็ให้ ๑๐๐ บาทก็ให้ ๕๐๐ ก็ให้ ๑,๐๐๐ ก็ให้ ให้องค์เดียวเหมือนกัน
            ส่วนตรงกลางที่เห็นเป็นมณฑปนั้น คณะศิษย์ของครูบาอนันต์ อานันโท พระ้น้องชายอีกองค์หนึ่งของอาตมาที่ใคร ๆ ก็เรียกว่าหลวงพี่แขกน่ะ ท่านเมตตาช่วยกันสร้างมณฑปถวายแ่ก่สมเด็จองค์ปฐมทองคำที่อยู่ตรงกลาง สมเด็จองค์ปฐมทองคำตรงกลาง หลวงพ่อสพฤกษ์ ปภัสสโร แ่ห่งวัดบ่อทอง อ.แกลง จ.ระยอง เมตตาถวายมาให้แก่น้องรักองค์นี้ ท่านบอกว่าท่านเป็นหนี้บุญคุณอาตมาเป็นอย่างมากชนิดที่เรียกว่าช่วยชีวิตท่านไว้หลายรอบเหลือเกิน ท่านก็เลยถวายสิ่งที่ท่านสร้างมาด้วยความยากลำบากมากให้มา
           ท่านบอกว่าทางร้านทองตีราคาให้ ๗ แสนบาท น้ำหนักประมาณ ๒ กิโลกรัม เห็นองค์เล็ก ๆ อย่างนี้อาตมาทิ้งเอาไว้ที่ศาลา ๒ วัน ให้คนเขานอนที่นั่น ๗-๘ คน
            พอวันต่อมาก็เอาครอบแก้วไปบอกว่าช่วยขัดทีจะบรรจุพระทองคำ มันก็ขัดไปถามไปว่าองค์ไหน ชี้บอกที่หัวนอนนั่นน่ะ พอบอกเขาเสร็จเราก็ยกเก็บ (หัวเราะ) อีตอนยังไม่บอกทิ้งไว้นั่นล่ะ พระองค์นี้ที่เห็นอยู่นะ ถ้าหากว่ามีผู้ใด...ขอพูดถึงเรื่องใหญ่มาก ..มีผู้ใดถวายเงินเพื่อสร้างวัด ๑ ล้านบาท อาตมาจะยกให้เลย เพราะว่าถ้าเป็นไปตามที่ท่านบอกก็เท่ากับว่าเราจ่ายเงินแค่ ๓ แสน แต่อย่าเอาไปหลอม ขายใหม่นะ ทุบตายเลยนะ
           เรื่องของการทำลายพระพุทธรูปนี่ยิ่งสมเด็จองค์ปฐมด้วยรับรองได้ว่าเกิดยาก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดจริง ๆ อย่าเอาไปหลอมขายใหม่เพราะว่าทำขึ้นมาด้วยความยากลำบากเหลือเกิน แล้วงานครั้งนี้ก็คาดว่าจะเป็นการราบรบกวนท่านเป็นครั้งสุดท้าย เนื่องจากว่าถ้าเป็นรูปของท่านแล้วองค์อื่นจะไม่กล้าเสกให้

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.1.html

สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ที่บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนธันวาคม พศ.ศ ๒๕๔๓

          ตอบ:   ยึดมั่นถือมันในการปฏิบัติตน คิดว่าดีกว่าคนอื่นเขา มีความสามารถมากกว่าคนอื่นเขา ก็เลยเกาะไม่รู้ตัว ไอ้เกาะไม่รู้็ตัวนี่ว่าไม่ได้ด้วยนะ ถ้าว่าเดี๋ยวเขาโกรธต้องให้เขารู้ตัวเอง
      ถาม :   ถือว่าคนเข้าไปทีหลังก็ยังได้เข้าไปหาวัดหรือเปล่าครับ ?
      ตอบ:   ใครก็ตามที่สามารถนำคนเข้าวัดได้จะดีจะชั่วก็ถือว่าใช้ได้ทั้งนั้น เพราะว่าคนที่เข้าวัดก็เหมือนกับคนที่หิวแล้วเข้าร้านอาหาร ถ้ารสชาติไม่ถูกใจเดี๋ยวเขาหาร้านใหม่ของเขาเองแหละ เดี๋ยวก็ไปเจอไอ้ประเภทเชลล์ชวนชิมเข้าจนได้ แรก ๆ อาจจะกินร้านอีเหละเขละขละอะไรไปเรื่อย แต่ขอให้เข้ามากินสักทีเถอะเดี๋ยวติดใจก็กินไปเรื่อยเอง เขาใช้คำว่า ?เป็นเหตุเป็นปัจจัยนำไปเบื้องหน้า? การภาวนาแค่ช้างกระดิกหูงูแลบลิ้นมันก็มีอานุภาพกว่ารักษาศีลเป็นร้อยปีนะ
       ถาม :  ผมว่ามันได้แว้บเดียวจริง ๆ นะครับ อย่างไหว้พระทุกวันนี้ พอหลับตาเห็นหน้าองค์ปฐมสักแว้บรู้สึกชัดเจนแจ่มใส แต่ได้แค่ชั่ว ๒-๓ วินาทีน่ะ แล้วสักพักจะเิริ่มฟุ้งซ่าน
      ตอบ:   ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็นึกได้หลายหน มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร นี่นึกได้แค่แว่บเดียวแล้วตายเลย (หัวเราะ) ปัจจุบันนี้เป็นพระโสดาบันนั่งปร๋ออยู่ข้างบน พูดถึงไม่ได้หรอก...ใครพูดถึงก้มมอง ใครนินทากูวะ? (หัวเราะ) เป็นตัวอย่างที่ชัด ๆ เลย เพราะฉะนั้นในมหากัมมวิภังคสูตร พระพุทธเจ้าท่านถึงได้ตรัสเอาไว้ว่า ?บุคคลผู้ตั้งใจเจริญสมาธิภาวนา เกิดฌานสมาบัติ ได้ทิพจักขุญาณขึ้นมา ไปเห็นนรกเห็นสวรรค์แล้ว กล่าวว่า ผู้ที่ทำความดีไปสวรรค์ทั้งสิ้น ผู้ที่ทำความชั่วไปนรกทั้งสิ้น เราขอกล่าวว่าไม่ใช่? ตัวอย่างชัด ๆ ก็มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร ใช่มั๊ย ? นั่นชั่วมาตลอดชีวิตเลย แต่ไปสวรรค์ ขณะเดียวกันพระนางมัลลิกาเทวีดีมาตลอดชีวิตลงนรกซะ ๗ วัน
      ถาม :   กรรมดีอันไหนล่ะครับถึงมาช่วยไว้วาระสุดท้าย ?
      ตอบ:    ของมัฏฐกุณฑลีเทพบุตรนี่ในตำราไม่ได้ว่าเอาไว้  แต่หลวงพ่อบอกว่าในอดีตเคยสร้างพระพุทธรูปเอาไว้ ชาติปัจจุบันตัวพุทธานุสตินี่ตามมาทันในวินาทีสุดท้าย ก่อนจะขาดใจ ไม่ได้นึกถึงพระพุทธเจ้าด้วยความเคารพแบบคนอื่น แต่นึกว่า ใคร ๆ เขาลือว่าพระสมณโคดมมีความสามารถ ถ้าหากว่า่ท่านมารักษาเราคงจะหาย อยากจะให้พระสมณโคดมมาช่วยรักษาเรา แค่นั้นแหละ..แล้วก็ตาย ไอ้ของเรานึกได้ตั้ง ๓ วินาที มันน่าจะดีกว่านั้น
      ถาม :   ฟังแล้วมันเหมือนอะไรรู้หรือเปล่าครับ? คนอื่นต้องนึกว่าโฆษณาชวนเชื่อ คือ ไม่ต้องอะไรเลย
      ตอบ:    มันต้องดูว่าเขามีปัญญาไหม? เพราะว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นบุญเล็กน้อยมาก ตอนที่อากาสจารีเทพบุตรไปประกาศว่าใครจะไปฟังธรรมพระพุทธเจ้าแล้วเห็นวิมานถึงได้ตกใจ วิมานเขา(มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร)อับแสงตัวจะตายอยู่แล้วยังไม่รู้เลยทั้ง ๆ ที่มีความดีอยู่แค่ ๗ วันเท่านั้น
      ถาม :    ไปสวรรค์ไปได้แป๊บเดียวเหรอครับ?
      ตอบ:   ไปได้แป๊บเดียวถ้าหากว่าพลาดจากตรงนั้นเป็นอันว่านรกทุกขุมต้องผ่านหมดสำหรับรายนี้ แต่บังเอิญนะว่าบุญเก่าของท่านดีจริง ๆ พระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปโปรดพระพุทธมารดาพอดี ตัวท่านเองก็รู้ตัวอยู่ ความเป็นทิพย์ยังมีอยู่นี่ ก็มองย้อนไป ตายละวา ไม่รอดแน่ ก็ตกใจ ขอให้อากาสจารีเทพบุตรช่วยท่านบอกว่าช่วยไม่ได้ให้ไปหานายเราคือพระิอินทร์ ไปหาพระอินทร์ ๆ ท่านก็บอกว่าช่วยไม่ได้มีแต่พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยได้ก็พาไป พระพุทธเจ้ากำลังเทศน์อภิธรรมอยู่ก็ต้องเบรคก่อน เพราะว่าพิจารณาดูแล้วว่าถ้าเทศน์อภิธรรมแล้วจะไม่มีผล เลยเทศน์อุณหิสวิชัยสูตรแทน พอจบท่านเป็นพระโสดาบัน เป็นอันว่ารอดตัวไปจุติเดี๋ยวนั้นเกิดใหม่สบายเลย
      ถาม :   อีก ๗ วัน กำลังจะตาย รู้ตัวปั๊บชิงลงมาเกิดไม่ได้เหรอครับ?
      ตอบ:    ได้  แต่จะเอากุศลที่ไหนส่งล่ะ ลงมานี่อ้วกแน่ บุญเก่าไม่ได้ทำไว้เลย
      ถาม :   ยังดีกว่าลงไปอ้วกในนรกน่ะครับ มันก็ยังเผื่อฟลุค ๆ ได้ทำอะไรบ้าง
       ตอบ:    แล้วอีกอย่างหนึ่ง ถ้าอยู่ในลักษณะนั้นเทวดาที่ไหนเขาจะเป็นคนรับรองให้ เพราะว่าการลงมาเกิดจะต้องมีเทวดาผู้ใหญ่รับรองให้ว่าลงมานี่กลับไปอย่างเลวที่สุดต้องแค่เดิมน่ะ แต่ว่าจะต้องให้ดีกว่าเดิม
      ถาม :  ต้องไปขออนุญาตก่อนใช่ไหมครับ?
      ตอบ:    ต้องไปขออนุญาตก่อน
      ถาม :   อ้าว อย่า่งเห็นหลวงพ่อลงมาก็วิ่งตามหลวงพ่อมาเลย ไม่ได้หรือครับ ?
      ตอบ:   ไม่มีทางล่ะจ๊ะ
      ถาม :   แล้วถ้าเป็นพรหมก็ต้องไปขอหัวหน้าพรหมก่อน?
      ตอบ:     ถ้าเป็นพรหมต้องแจ้งท้าวสหัมสบดีพรหมก่อน ต้องดูว่าใครจะช่วยรับรองให้ด้วย คนรับรองน่ะจะเหนื่อย หมายความว่าต้องคอยดัดเราให้ตรงทางอยู่เรื่อยไม่งั้นคอยจะแหกคอกอยู่ตลอด
       ถาม :    แล้วอย่างนี้ถ้าเราขอใครลงมาคนนั้นก็ต้องมาคอยประคองซ้าย-ขวา ถ้าเราหลุดไปอเวจีแล้วคนรับรองทำยังไงครับ?
      ตอบ:    ก็ซวยไป (หัวเราะ) รับรองได้ว่าขึ้นมาโดนซ้ำแน่ (หัวเราะ) อีตอนลง ๆ ไปก่อน ขึ้นมาขอสักฉาดเถอะ (หัวเราะ) ทำให้เสียชื่อหมด
      ถาม :   แล้วไม่มีสิทธิ์หนีลงมาเองได้เลยหรือครับ?
      ตอบ:   ไม่ได้เลย มันเป็นการฝืนกฎของกรรม บรรดาผู้ที่มีความเป็นทิพย์อยู่ในระดับนั้นมีความดีสูงระดับนั้นเขาจะไม่ฝืนกัน มีอะไรก็ว่ากันตามกฎตามระเบียบ เปิดช่องให้ขนาดนั้นแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าเขาว่าเราชิงหมาเกิดก็อย่าไปโกรธเขานะมันจริง ๆ หมามันจะเกิดก็แย่งโควต้ามันซะงั้นล่ะ
      ถาม :   อุณหิสวิชัยสูตรนี่เกี่ยวกับอะไรครับ?
      ตอบ:   เกี่ยวกับ พระพุทธเจ้าท่านสอนว่าจะต้องทำอย่างไร แล้วก็ตัดสินใจทำตาม สุทฺธสีลังสมาทายะ ? รักษาศีลให้บริสุทธิ์นะ ธัมมังสุจริตังจเร ? ปฏิบัติในธรรมะอันสุจริตเอาไว้ สอนง่ายจะตายไป ในความเป็นทิพย์ของเทวดาเท่ากับมนุษย์ที่เป็นอุคฆฏตัญญู- ฟังหัวข้อก็เข้าใจแล้ว ว่าต้องทำอย่างไร ท่านตัดสินใจว่า ?เราทำตาม? เดี๋ยวนั้น ก็เป็นเดี๋ยวนั้นเลย สมัยหลังมานี่เขาก็เลยใช้อุณหิสวิชัยสูตรเป็นคาถาต่ออายุ เพราะเห็นว่าขนาดหมดอายุแล้วมัฏฐกุณฑลีเทพบุตรยังรอดมาได้ ถ้าเขาบอกว่า ?สวดต่อนาม? รีบท่องบทนี้ไว้ต้องใช้แน่ ๆ เลย เคยได้ยินไหม? โบราณเขาฉลาดตั้งแต่เกิดยันตายเขาผูกพันเราไว้กับพระตลอด ขนาดใกล้ตายยังให้จิตเกาะพระด้วยการไปสวดต่ออายุ สวดต่อนาม
          ในสมัยนี้มันว่าโบราณโง่ สู้โบราณไม่ได้สักราย ตัวอย่างชัด ๆ ก็หลวงตานา หลวงตานา อยู่วัดท่าซุง สมัยก่อนวัดท่าซุงเขาจะมีอยู่ ๒ องค์ คือหลวงตาผ่องกับหลวงตานา แล้วก็จะมีหลวงพี่โอ หลวงพี่ทีป หลวงพี่นันต์ สมัยนั้นถ้าใครเขาจะนิมนต์พระเขาจะเอาหลวงตาผ่อง หลวงตานา หลวงพี่โอ หลวงพี่ทีป เขาจะว่ามาอย่างนี้เลยก็ต้องจัดไปให้ หลวงตานานี่แกสวดปาติโมกข์ โอ้โห คล่องปาติโมกข์มากเลยน่ะ แล้วเวลาแกสวดนี่ถ้าหากว่าสมาธิไม่ดีนี่หัวเราะกันโบสถ์แตก ท่าทางของแกยังกับนักแสดง บางทีก็กระทุ้งเสียงซะ จัตตุก ขัตตุง ปัญจัก ขัตตุง ฉักขัตตุง ปรมัง ตุณหี ฯลฯ (หัวเราะ) เขาเล่นของเขาสนุก แต่ว่าไอ้กุศลตัวนี้มันกลับช่วยได้ หลวงตานาแกฟาดเหล้าทุกวันนั่นแหละแต่คนไม่รู้
       ถาม :  กินเหล้า เป็นพระเนี่ยนะครับ?
      ตอบ:   ใช่ ใส่ในโอเลี้ยง เย็น ๆ แกก็เล่นกาแฟเย็นหรือโอเลี้ยงของแกหน้าแดง
      ถาม :   หลวงพ่อก็ต้องรู้สิครับ?
      ตอบ:    รู้อยู่ แต่ว่าไปถ้าไปห้ามแล้วเขาโกรธหลวงพ่อมันจะหนักกว่านั้นอีก อีกอย่างหนึ่งคือ เรื่องของพระอย่างหลวงพ่อท่านไม่ยุ่งกับจริยาของคนอื่นอยู่แล้ว ก็ปล่อยเขา ปรากฏก่อนตายเขาป่วยหนักลูกหลานเอาไปรักษาเห็นว่ารักษาไม่ไหวก็เอาไปบ้าน คือกะจะให้ตายที่บ้าน เอาพระไปสวดต่อนาม หลวงตานาแกฟังพระสวดน้ำตาไหล คงจะพิจารณาดูแล้วว่าไม่น่าเลยอะไรที่ทำ ๆ มาใช่ไหม? มันบกพร่องในศีล  แต่ว่าจิตของแกเกาะพระ ตายตอนนั้นเลยรอดไป หลวงพ่อบอกว่าถ้าไม่ได้อานิสงส์ปาติโมกข์ที่สงเคราะห์พระส่วนรวมอยู่นี่ไม่รอดนะ อานิสงส์ปาติโมกข์ช่วยได้
       ถาม :   แกทำยังไงล่ะครับที่สงเคราะห์พระอื่น?
      ตอบ:   ปาติโมกข์ก็คือการทวนศีลพระ ทวนศีล เขาจะสวดไปทีละบท เรียกว่าอุเทศน์หนึ่ง ๆ พอจบแต่ละอุเทศน์ก็จะถามเป็นภาษาบาลีใครแปลออกนี่เหงื่อหยดทุกรายน่ะ ?ตัตถา ยัสมันเต ปัจฉามิ กัจจิตถะ ปริสุทธา??  เราขอถามว่าสิกขาบททั้งหลายเหล่านี้บริสุทธิ์แล้วหรือ ?ทุติยัมปิ ปุจฉามิ กัจจิตถะ ปริสุทธา ??  ขอถามเป็นวาระที่สองว่าเธอบริสุทธิ์แล้วแน่หรือ ?ตติยัมปิ ปุจฉามิ กัจจิตถะ ปริสุทธา?? ขอถามเป็นวาระที่สามว่าเธอบริสุทธิ์แล้วแน่หรือ ไอ้คนที่ทวนศีลตัวเองอยู่จะรู้เลยว่าตัวเองศีลขาดหรือเปล่า 
        เขาถึงได้มีข้อแนะนำว่าก่อนจะลงปาติโมกข์ควรจะปลงอาบัติกันซะก่อน แสดงอาบัติเพื่อให้ศีลบริสุทธิ์ก่อน แต่ที่แสดงอาบัติได้มันได้แต่ศีลเล็ก ๆไง ศีลใหญ่ ๆ อย่างปาราชิกนี่โดนขาดความเป็นพระไปเลย สังฆาทิเสสนี่โดนขาดความเป็นพระชั่วคราวจนกว่าจะได้รับโทษตามนั้นก่อน โดนกักบริเวณ เขาเรียกอยู่ปริวาส ปัจุบันนี้ไม่รู้ว่าใครมันไปเป่าหูซะจนคนเขาเชื่อว่าทำบุญกับพระอยู่ปริวาสจะได้บุญมากเป็นพิเศษ ความจริงทำบุญกับเณรดีกว่า ถ้าเณรศีลบริสุทธิ์ใช่ไหม? 
      ถาม :    หลวงพ่อเคยเล่า ผมจำได้ หนังสือหลวงพ่อบอกว่าถ้าผิดแค่สังฆาทิเสสท่านก็นับว่าขาดแล้วไม่ใช่หรือครับ?
      ตอบ:     ขาดแล้ว ขาดจากความเป็นพระ ต้องอยู่ชดใช้กรรม เราปิดบังไว้นานเท่าไหร่ โดนกักบริเวณอยู่นานเท่านั้น แล้วใช้อีก ๖ คืน ถ้าบอกเดี๋ยวนั้นเลยก็อยู่ ๖ คืน เสร็จแล้วต้องให้พระ ๒๐ รูป สวดคืนความเป็นพระให้ ถึงกลับเป็นพระอีกทีหนึ่ง คราวนี้บรรดาพวกนักเรียนนักศึกษาท่านก็ฟาดข้าวเย็นแล้วปลงอาบัติกัน เขาถือว่ามันแสดงคืนได้ ไอ้นั่นชั่วอยู่ทุกวันแหละ
      ถาม :  ถ้าฟังอย่างนี้แสดงว่าพระที่ปาราชิกก็ไม่ใช่ว่าท่านตายแล้วจะต้องลงนรก?
      ตอบ:    ไม่ใช่ เพราะว่าปาราชิกนี่ปิดมรรคผลแต่ไม่ปิดสวรรค์ ปิดมรรคผลหมายความว่า ท่านจะเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปนี่ไม่ได้ แต่ไม่ได้ปิดสวรรค์ถ้าหากว่าล่วงโดยไม่ได้เจตนาตั้งหน้าตั้งตาทำความดี ทาน ศีล ภาวนา ถ้าจิตมันเกาะมั่นคงยังมีโอกาสขึ้นข้างบนได้ แต่ว่าเรื่องของมรรคผลนี่ต้องรอชาิติใหม่ก่อน มันไม่เหมือนกับไอ้ อนันตริยกรรม ฆ่าพ่อฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ทำร้ายพระพุทธเจ้าถึงห้อพระโลหิต ทำสังฆเภทคือยุสงฆ์ให้แตกกัน ถ้าพวกนี้นี่จะปิดมรรคผล ปิดสวรรค์ หมดเลย ลงอบายภูมิอย่างเดียว
         หลวงพ่อท่านเคยแนะนำว่าถ้ารู้ตัวว่าโดน แก้ไขไม่ได้แล้วอย่างปาราชิกเนี่ยนะ ให้นุ่งขาวห่มขาวอยู่กับวัดเลย อยู่รับใช้พระ ทำงานเพื่อสงฆ์ทุกอย่าง ชนิดที่ว่าไม่ต้องย่อท้อ แล้วมีเวลาว่างก็เจริญกรรมฐานภาวนาของเราโอกาสรอดยังมี ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ส่วนใหญ่แล้วโทษมันหนักจะดึงลงต่ำ คือ ไอ้เรื่องปาราชิกขาดความเป็นพระไปเลยไม่ว่ากัน แต่ว่า...สังฆาทิเสส-ขาดความเป็นพระชั่วคราว ถ้าหากว่าเราไปปกปิดเอาไว้ ไปอยู่ร่วมกิน ร่วมนอน ร่วมสังฆกรรม ทำให้พระอื่นเขาลำบากไปด้วย สังฆกรรมมันไม่บริสุทธิ์ทำไปเท่าไหร่ไม่มีผลโทษมันจะทับซ้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามวาระและเวลา
        โดยเฉพาะมีอยู่ครั้งหนึ่งหลวงพ่อท่านบอกว่าพวกโดนอาิบัติสังฆาทิเสสนี่ไสยศาสตร์พวกลมเพลมพัดมันชอบ ลมเพลมพัดก็คือว่า พอวันเสาร์หรือวันอังคารพวกบรรดาหมอไสยศาสตร์ที่ร้อนวิชาเขาจะต้องปล่อยของ ๆ เขาออกไป ถ้าไม่ปล่อยแล้วมันหงุดหงิดปล่อยออกไปซะครั้งหนึ่งพวกโดนอาบัิติสังฆาทิเสสท่านบอกว่ามันเหมือนกับแม่เหล็กดูดเศษเหล็กน่ะ วิ่งเข้าใส่เลยน่ะ ไอ้ของคนอื่นนี่ต้องดวงตกกุศลขาดจริง ๆ เป็นช่วงอุปฆาตกรรมเข้าอะไรอย่างนี้ถึงจะโดน แต่สังฆาทิเสสนี่โอกาสโดนเต็ม ๆ เลย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.2.html

ถาม :  อย่างทุกวันนี้ จะว่าไปแล้วเกือบจะไม่เป็นพระกันทั้งประเทศอยู่แล้วน่ะ แล้วอย่างนี้เวลาไปทำบุญหรือต้องออกไปทำสังฆกรรมข้างนอก ทำบุญขึ้นบ้านใหม่อะไรอย่างนี้ คนที่เขานิมนต์พระซึ่งตอนนี้ไม่ใช่พระแล้วเนี่ย ได้อานิสงส์ของการทำบุญครบไหมครับ?
      ตอบ:   ถ้าตั้งใจเป็นสังฆทานได้ครบ
      ถาม :   ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นพระหรือเปล่า?
      ตอบ:    ใช่ จะชั่วขนาดไหนก็ตาม เพราะว่าสังฆะนี่หมายถึงหมู่สงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประธานตั้้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบันนี้ แต่ว่าตัวของเราเองถ้าหากว่ามีความผิด ปฏิบัติดีไม่ได้ นำทานที่เขาเจตนาให้โดยบริสุทธิ์ไปกินไปใช้นี่มันมีแต่จะหนักไปทุกวัน หลวงพ่อท่านบอกว่ากลืนก้อนเหล็กเผาแดง ๆ ซะยังดีกว่า มันทรมานแล้วตายในยกเดียว แต่ถ้าเราอยู่ทำชั่วนี่มันตกนรกไม่รู้จบ
      ถาม :  แล้วเรื่องอย่างนี้ระหว่างเพื่อนพระด้วยกัน ถ้าองค์หนึ่งขาดจากความเป็นพระด้วยสังฆาทิเสส ไอ้ที่เหลือก็มาร่วมสังฆกรรมกันนี่ เขาก็ยังไม่ผิดเยอะสิครับ เพราะถ้าเข้าไปร่วมสังฆกรรมกันยังไงมันก็ไม่ได้อยู่แล้ว
       ตอบ:    เป็นอันว่าสังฆกรรมอันนั้นไม่เป็นสังฆกรรมตั้งแต่แรกแล้ว มันต่างคนต่างผิดทั้งหมด
      ถาม :   แต่อย่างน้อยก็ยังผิดน้อย ใช่หรือเปล่าครับหลวงพี่?
      ตอบ:    ใช่ ถ้าหากว่าส่วนอื่นบริสุทธิ์ แต่ตัวของเราเองแย่อยู่คนเดียวนี่โทษหนักเลย
      ถาม :   ผมหวนนึกไปตอนที่ผมบวชแล้วเราก็เคยทำไม่ดีไว้ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อยครับ
      ตอบ:   (หัวเราะ) สู้ไอ้แจ๊คไม่ได้ ไอ้แจ๊คเขาเป็นเด็กที่ศูนย์ต้นน้ำ เขาบวช ตอนสึกแล้วเขาเอารูปมาให้ดู มันกำลังนั่งโซ้ยมาม่ากลางคืนแล้ว คนเขาถ่ายรูปไว้ ถามว่า ?ทำไมเอ็งกินข้าวเย็น?? ?ผมทนไม่ไหวครับ ผมอดได้แค่ ๗ วันเอง เขากินกันทั้งวัดเลยต้องกินกับเข้ามั่ง?
       ถาม :   อย่างนี้ก็ขาดความเป็นพระกันทั้งวัดเลยสิครับ?
       ตอบ:     มันศีลขาด ถ้าหากไม่ได้ทำความชั่วอื่น ถ้าขาดความเป็นพระมันต้องอาบัติใหญ่ แต่อันนี้เรียกว่าไม่ใช่พระแล้ว มันเจตนาล่วงศีล อุตส่าห์อดได้ตั้ง ๗ วันนะ บวช ๒๘ วัน เหลืออีก ๒๑ วันมันอดไม่ได้
      ถาม :   เหมือนความดีต้องลองหนัก ๆ ?
       ตอบ:   ไอ้รายนี้จริง ๆ แล้วดวงมันเฮง นิมนต์เราไปเทศน์ตอนบ่ายโมง รอจนบ่าย ๒ ครึ่งยังไม่ได้เทศน์เลยลาโยมกลับ มันมัวแต่ไปโห่ไปแห่กันทีละบ้าน ๆ ลาญาติ ลาพี่ ลาน้อง ไม่รักษาเวลา ไอ้ของเรา ๆ ก็นัดโยมเอาไว้เวลาถัดไป ใครจะไปรอมันได้ เขานิมนต์เราเทศน์บ่ายโมงนะ ฎีกาบอกชัดเจนเลย บ่าย ๒ ครึ่ง ยังไม่ได้เทศน์เลยลาโยมกลับ อบรมกันเองก็แล้วกัน มันเลยออกมาสภาพนั้นแล้วอดได้ ๗ วัน ถ้าหากเราอบรมด้วยอาจจะได้สัก ๘ วัน(หัวเราะ) อย่างน้อยมันก็ยังดีขึ้นมาอีกวันหนึ่ง
       ถาม :    อาบัิติปาราชิกนี่มีอะไรบ้างครับ?
         ตอบ:     ปาราชิก มีเสพย์เมถุน คือ ร่วมเพศ ไม่ว่าจะคน จะสัตว์ จะซากศพ ไม่ได้ทั้งนั้น โอ๊ย...สมัยก่อนเขาหัวหมอกว่าเราเยอะ พอห้ามเขาก็ออกไปเรื่อย ตะแบงข้างไปเรื่อย ๆ สุดท้ายว่าห้ามองค์กำเนิดคือ อวัยวะเพศ เขาก็ออกไปทางอื่น ขนาดซากศพเป็นแผลก็แทนได้ เขาไปของเขาเรื่อย ถ้าหากว่าพระพุทธเจ้าบัญญติศีลห้ามไว้เสียตั้งแต่แรก คนจะไม่เชื่อว่ามันจะตะแบงข้างได้ถึงขนาดนั้น คราวนี้ท่านก็เลยค่อย ๆ ห้ามไปทีละข้อ เอ็งมีปัญญาทำข้าก็มีปัญญาบัญญัติเพิ่มเหมือนกัน คนเขาทักท้วงมาหลายคนแล้วเรื่องพระพุทธเจ้าเป็นสัพพัญญูรู้ทุกอย่าง ทำไมไม่บัญญัติกันไว้ก่อน
         ถ้าบัญญัติกันไว้ก่อนใครมันจะไปเชื่อว่ามันจะไปได้ถึงขนาดนั้น ก็มีเสพย์เมถุน, ลักของเขาราคาตั้งแต่ ๕ มาสกขึ้นไป, ฆ่ามนุษย์ให้ตาย ฆ่าสัตว์นี่ไม่โดนปาราชิกนะโดนอาบัิตปาจิตตีย์ โดนเบากว่า, อวดอุตริมนุสสธรรมที่ไม่มีในตน ตัวนี้ท่านระบุไว้เลยว่า เป็นฌาน เป็นวิโมกข์ เป็นวิมุติ เป็นอะไรพวกนี้ สมาธิสมาบัติ ถ้าไม่มี...ปรับ
       ถาม :   เอ๊...แล้วฆ่าสัตว์นี่นับสัตว์ใหญ่หรือสัตว์เล็กครับ
       ตอบ:    สัตว์ใหญ่ สัตว์เล็กอะไรก็ตามปรับ เพราะว่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน แต่ว่าถ้าเป็นมนุษย์โอกาสบรรลุธรรมของเขามี โดนปาราชิกไปเลย
      ถาม :  ถ้าเป็นสัตว์เดรัจฉานไม่มีสิทธิ
      ตอบ:   เข้าถึงไตรสรณคมน์ได้ แต่ว่าบรรลุธรรมไม่ได้ ปาราชิก ๔ ข้อ นี่ของภิกษุนะ ถ้าภิกษุณี ๘ ข้อ ภิกษุจับต้องกายหญิงด้วยจิตกำหนัด อย่าลืมคำว่าจิตกำหนัดนะ ต้องอาบัติสังฆาทิเสส แต่ภิกษุณีจับต้องกายเด็กชายแม้แรกเกิดในวันนั้นมีจิตกำหนัดหรือไม่ก็ตามโดนปาราชิกขาดความเป็นภิกษุณีไปเลย
      ถาม :    แล้วถ้าเห็นเด็กตกจากที่สูงแล้วตกใจกลัวเด็กจะเป็นอะไร ?
      ตอบ:    ก็ต้องยอม คือช่วยเด็กได้แต่ตัวเองต้องสึก
       ถาม :   ทำไมล่ะ? ก็จิตใจไม่ได้มีอะไร
      ตอบ:    ใช่ แต่ถ้าไม่ห้ามเอาไว้ขนาดนั้นมันจะเละยิ่งกว่านี้ พระพุทธเจ้าท่านรู้ว่า ที่ไหนก็ตามทีผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันโอกาสที่พรหมจรรย์จะทรงตัวได้มันน้อยเหลือเกิน มีน้อยมาก ก็เลยต้องห้ามเอาไว้หนัก ๆ ไว้ก่อน ต้องชมกำลังใจว่าพระนางปชาบดีโคตมี พระน้านางต้องเรียกพระมาตุจฉาใช่ไหม? กำลังใจท่านเหลือเกินจริง ๆ ท่านตั้งใจจะบวชให้รับครุกรรม ๘ ประการ เป็นเราได้ยินก็ถอยกรูดแล้วใช่ไหม แต่ว่าท่านเอา ขอให้ได้บวชเท่านั้นแหละ เสร็จแล้วยังยากถึงขนาดว่าต้องเป็นสิกขมานาก่อน ๒ ปี ลักษณะก็เหมือนเป็นสามเณรผู้หญิงนั่นแหละ รักษาสิกขาบทให้เคร่งครัดภายใน ๒ ปี ถ้าไม่ขาดเลยถึงอนุญาตให้บวช
        เมื่อบวชในสำนักภิกษุณีแล้วต้องมาญัตติในสำนักภิกษุอีก แต่ว่าที่ภิกษุณีขาดลงเพราะว่าช่วง ๆ หลังนี่บางทีสิกขมานายังไม่ครบ ๒ ปี อุปัชฌาย์ตายแล้ว มันก็เลยค่อย ๆ ขาดไป ๆ จนกระทั่งไม่มี ปัจจุบันมหายานเขาว่าของเขายังมีอยู่ ปัจจุบันประเทศไทยก็ยังมีภิกษุณีอยู่ ๑ องค์ คือแม่เลี้ยงเจ้าลูกเกด อุตส่าห์ไปบวชยันโน่นแน่ อินเดียหรือว่าลังกาก็ไม่รู้
      ถาม :   ถ้านับตามจริงนี่มีไหมครับ?
      ตอบ:    ไม่มี
      ถาม :  อย่างนี้เวลาเขาทำอะไรนี่เขาได้บุญ ม้นเหมือนกับเราบอกว่า เราเอาใจตัวตั้งขึ้นใช่ไหมครับ ในเมื่อใจเราบอกว่าเราเป็นภิกษุณีแล้ว ถือว่าเราเป็นภิกษุณีไหมครับ?
      ตอบ:     ไม่เป็น
      ถาม :  อย่างนี้ผู้หญิงก็เป็นเพศที่โชคร้ายสิครับ?
      ตอบ:    เรียกว่าโชคร้ายก็ได้นะ แต่จริง ๆ แล้วน่าจะโชคดีมากกว่า เป็นฆราวาสมันทำง่ายกว่าพระเยอะ จะไปแบกศีล ๓๑๑ ข้อ หรือจะเอา ๕ ข้อดี ไอ้ถนนมันมีรู ๕ รู เดินไปหลบซ้ายหลบขวามันก็พอพ้นนะ ไอ้ ๓๐๐ กว่ารูี่นี่เดี๋ยวก็ร่วงแอ้กจนได้ ก็เลือกเอา
      ถาม :  อ๋อ อย่างพระโสดาบันก็แค่ศีลห้าบริสุทธิ์ใช่ไหมครับ?
      ตอบ:   ใ่ช่ อยากทำของยากเผื่อสำเร็จอาจจะดัง (หัวเราะ) ๓๑๑ เยอะกว่าพระ พระ ๒๒๗ ต้องไปดูในภิกขุณีวิภังค์ในพระไตรปิฎก โหแต่ละข้ออ่านแล้วสะอึก ไม่มีผ้ารัดอกออกจากกุฏิไม่ได้ เข้าไปยังสำนักของท่านใช้คำว่า สำนักของมนุษย์ คือ เข้าไปอยู่ในเขตบ้านคนไม่ได้ กระทั่งการแต่งเนื้อแต่งตัวยังบังคับไว้หมดเลย
      ถาม :   อ้าว แล้วถ้าเกิดที่มีอยู่นี่ชีวิตทำยังล่ะครับ?
       ตอบ:   เขาต้องหาครบก่อน หาครบก่อนถึงบวชได้ ลำบากมากเลยอยู่ในอาวาสที่ปราศจากภิกษุไม่ได้ แต่อยู่ร่วมกับภิกษุไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็ต้องอยู่ในเขตอาวาส คือ ในบริเวณวัด อาจจะเป็นมุมใดมุมหนึ่งที่กันเขตให้ต่างหากไป เพราะว่าสมัยก่อนพวกโจรพวกปล้นเยอะ บางทีก็โดนเขาปล้น โดนเขาฆ่า โดนเขาข่มขืน
      ถาม :   แล้วในสมัยนั้นมีพระภิกษุณีที่เป็นปฏิสัมภิทาญาณไหมครับ?
       ตอบ:    บานเบิกเลย (หัวเราะ) จะเอาสักเท่าไหร่ล่ะ พระนางเขมาเถรี นี่เป็นอัครสาวิกานะ เลิศทางปัญญา พระนางอุบลวรรณาเถรีเลิศทางมีฤทธิ์ มีเหมือนกัน เป็นอัครสาวิกาเหมือนกัน มีมหาสาวิกาเหมือนกัน มีอยู่หลายต่อหลายองค์ สมัยโ้น้นเขาเป็นกันง่ายเพราะฉลาด สมัยของเราเป็นยากเพราะเราฉลาดกว่า
       ถาม :   ยังติดอยู่ตรงภิกษุณีครับ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจทำดี?
      ตอบ:   ภิกษุไม่มีปัญหา แต่ถ้าภิกษุณีโดนแน่เลย ผู้หญิงตกน้ำอุ้มได้ช่วยได้ แต่ต้องจิตไม่กำหนัดนะ แต่ว่าภิกษุณีนี่ไม่มีจิตกำหนัดก็โดนเลย
      ถาม :   ทั้ง ๆ ที่เห็นคนจะตายต่อหน้า ?
      ตอบ:    ตายต่อหน้า? ถ้าจะให้ดีก็ต้องยอมขาดจากความเป็นภิกษุณี
      ถาม :  อย่างนี้ผมว่าเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณง่ายสุด
      ตอบ:     ดีดบึ๊งเดียว (หัวเราะ) ของท่าน ท่านเจตนาบอกแล้วว่า หากว่าในศาสนานี้มีภิกษุณีอยู่จะตั้งได้ไม่ถึง ๕,๐๐๐ ปี ก็ไอ้ัปัจจุบันนี้อยู่นอกวัดมันยังลากเข้าไปในวัดจนเป็นข่าวเป็นคราวกันตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ จนลูกโตแล้วเป็นแถว อยู่ในวัดด้วยกันมันไม่ง่ายกว่ารึ? เป็นยังไงฟังแล้ว อยู่ในบ้านเขายังลากเข้าวัดไปได้หรือไม่ก็ออกจากวัดไปหา

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.3.html

ถาม :   แล้วอย่างพระที่แต่งตัวเป็นนายทหารล่ะครับ?
      ตอบ:   ปรับอาบัติทุกกฎ ทำตัวเลียนแบบฆราวาส แต่อีคราวนี้ของมัน ๆ แต่งไปเพื่อหลอกชาวบ้านเขา ปรับได้อีกหลายชั้นเลย โดยเฉพาะแต่งไปอวดเมียอย่างนี้ ไอ้มีเมียนี่มันขาดความเป็นพระไปแล้ว
      ถาม :   แต่ถ้าที่ทำเพื่อตัวเองให้คนเลื่อมใสเข้าวัดก็ได้ทั้งบุญและบาปไปในคราวเดียวกันใช่ไหมครับ?
      ตอบ:   ท่านเปรียบเอาไว้ว่า ทำร้อยได้บุญสลึงนึง นี่หลวงพ่อโตวัดระฆังท่านเปรียบไว้เอง คือ ขาดทุนไป ๙๙ บาท สามสลึง
      ถาม :    ทำไมท่านถึงเปรียบไว้อย่างนั้นล่ะครับ หลวงพ่อโตท่านไปเจอตัวอย่างอะไรหรือครับ?
      ตอบ:   ตัวอย่างของยายแฟง เคยได้ยินชื่อวัดใหม่ยายแฟงไหม? ปัจจุบันนี้ชื่อวัดคณิกาผล ยายแฟงแกเป็นแม่เล้า เปิดซ่อง รวยขึ้นมาแกก็เลยเอาเงินไปสร้างวัดแล้วนิมนต์หลวงพ่อโต วัดระฆังไปเทศน์ หลวงพ่อวัดระฆังท่านก็เลยบอกว่าทำบุญจากบาปได้ไม่ถึงเฟื้อง (หัวเราะ) เพราะว่าเงินมันไม่ได้มาโดยบริสุทธิ์ วัตถุทานต้องบริสุทธิ์ เจตนาในการทำบริสุทธิ์ ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ถึงจะอานิสงส์เต็ม ไอ้อันนี้มันมาไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็ยังดีที่เขาอุตส่าห์ไปสร้างวัด
      ถาม :   ถึงแม้ว่าหากิน ใช้ร่างกายเรา เราก็หากินปกติไม่ใช่หรือครับ?
      ตอบ:    ปกติ แต่ปกติของเขานี่ต้องดูด้วยว่าของเขาเองเจตนาโดยตัวเขาหรือเปล่า ส่วนใหญ่มันโดนบังคับน่ะสิ ถ้าเจตนาประกาศตัวชัดเจนนี่คุณไปเที่ยวได้สบายศีลไม่ขาด เขาประกาศตัวเป็นของกลางอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นสมบัติของคนใดคนหนึ่ง แต่ถ้าหากว่าเป็นสมบัติของคนใดคนหนึ่งยังมีพ่อ มีแม่ มีสามี มีพี่ มีน้อง อะไรดูแลอยู่อย่างนี้ล่วงเมื่อไหร่เราศีลขาดเมื่อนั้น
       ถาม :  แสดงว่าโดนล่อลวงมา แล้วถ้าพ่อแม่เขายอมล่ะครับ พวกตกเขียวอย่างนี้
      ตอบ:    ไอ้อย่างนั้นมันก็ต้องดูด้วยนะ ตัวเขาเองเต็มใจหรือเปล่า มันยากเต็มทีที่จะมีใครเต็มใจ ถ้าคนทำใจได้ขนาดนั้นมันต้องหน้าทนขนาด
      ตอบ:   ท่านหมอชีวกนะครับ ท่านมีน้องสาวเป็นโสเภณีใช่ไหมครับ?
      ตอบ:   แต่องค์นั้นเป็นพระโสดาบันนะ
      ถาม :   ผมงงตรงที่ ในเมื่อฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยขนาดนั้นน่ะทำไมต้องไปเป็นด้วย
      ตอบ:   สมัยก่อนนั้นเขาได้รับการยกย่องพอ ๆ กับนางสาวไทยสมัย เขาเรียก นครโสเภณี แปลว่า ทำให้เมืองนี้งาม เป็นชื่อเสียง เป็นเกียรติยศ ของประเทศชาติเลย
      ถาม :   แต่ก็ต้องมีหน้าที่ไปนอน?
        ตอบ:    มีหน้า่ที่ปฏิบัติดูแลอะไรก็ตามที่แขกต้องการ แต่แหม ค่าตัวแพงหูดับเลย มีอยู่่ท่านหนึ่งชื่อนางอัฒฑกาสี เมืองกาสีที่เป็นเมืองที่ทอผ้าได้สวยมาก ผ้าจากเืมืองกาสีราคาจะแพงเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นจะเก็บภาษีจากเมืองนี้ได้มหาศาล นางอัฒฑกาสีนี่ค่าตัวของแกครึ่งเมืองเท่ากับภาษีครึ่งเมือง สมัยนี้ก็งบประมาณแผ่นดินของเราครึ่งหนึ่ง
      ถาม :   อยากทราบว่าพระพุทธเจ้ามีเทวดาอารักขาไหมคะ?
      ตอบ:    จะเอาสักกี่แสนล่ะ แหม...ถามมาได้ว่าพระพุทธเจ้ามีเทวดาอารักขาไหม อาตมายังมีตั้งหลายองค์
       ถาม :  ทำอะไรควรจะดูฤกษ์ไหมครับ?
       ตอบ:     เรื่องของฤกษ์มันเหมือนกับการข้ามถนน ข้ามถนนต้องดูทางไหมล่ะ ดูซะหน่อยมันก็ปลอดภัยกว่าใช่ไหม...? เพราะว่าไอ้เรื่องของบุญของบาปของเรานี่จังหวะเวลาของมันนี่มันมีของมันอยู่ ถ้าหากว่าไปเจอไอ้จังหวะรถมาเยอะ ๆ ข้ามไม่พ้นมันก็เดี้ยง ดูซะหน่อยแต่อย่าไปยึดถือมันมาก ถ้าหากว่ายึดถือมันมากมันจะหนักอกหนักใจเสียเปล่า ๆ เจอหลายต่อหลายรายแล้วแก้กันไปก็แก้กันมาอยู่นั่นแหละ คนเดียวเปลี่ยนไปเกือบจะ ๒๐ ชื่อยังไม่ได้ดังใจเลยก็มี ไอ้นั่นมันเกินไป (รับโทรศัพท์)
          คนเขาถามว่าพระผงที่แตกที่หักเอาไปบดทำผงสร้างพระใหม่ได้ไหม ? ไม่ได้นะ จำไว้เลยนะ โทษเท่ากับทำลายพระพุทธรูปเลย  พระที่แตกที่หักถ้าจะให้ดีก็เอาบรรจุองค์ใหญ่ไว้  ไอ้ที่ไม่รู้น่ะมันหานรกใส่ตัวไปเยอะแล้ว
       ถาม :  (ไม่ได้ยินคำถามเบามาก)
       ตอบ:    ทาน ศีล ภาวนา โดยเฉพาะการภาวนาถ้าอารมณ์ใจทรงตัว แค่อุปจารสมาธิขึ้นไปท้าวมหาราชจะส่งบริวารมาช่วยรักษาให้ เพราะว่ากลัวพวกผีพวกยักษ์ที่ไม่ดีเขาจะมากวน แล้วพระพุทธเจ้าท่านต้นตำรับของทาน ศีล ภาวนา เลยนะจะเอาสักกี่แสนองค์ดีล่ะ หลวงพ่อที่วัดท่าซุงเฉพาะเทวดาชั้นจาตุมหาราชนี่ ๒,๐๐๐ องค์ หน่อยเดียวนะ อยู่ที่ไหน ๆ เขาก็คงไม่เอานายพลไปขนาดนั้นหรอก แต่ที่วัดท่าซุงนี่เขาเล่นนายพลซะ ๒,๐๐๐ และยังมีระดับจอมพลอีก ๔ อยากได้อย่างนั้นก็ต้องทำ ขยันเกิดหน่อย สร้างบารมีสัก ๑๖ อสงไขยกว่า ๆ ก็ได้แล้ว ไม่ยากเลย
       ถาม :   (คำถามเบามากเกี่ยวกับการเข้าทรง)
       ตอบ:     ส่วนใหญ่แล้วถ้าหากของเราทรงสมาธิได้เขาจะทายผิด เขาจะทายผิดหมดเพราะว่าของเราสูงกว่า การมองบุคคลที่สูงกว่าจะไม่เห็น เขาจะเห็นได้แค่เสมอกันหรือต่ำกว่าแค่นั้น เพราะฉะนั้นไม่เห็นมันก็กลัวเสียหน้ามันมั่วไปเรื่อยมันก็ผิด ๑๐๐ % ยังดีมันไม่ด่าเอา (หัวเราะ) อย่าไปลองเลย เคยไปลองมาหลายรายแล้ว ลองถึงขนาดเขาเข้าทรงไม่ได้เลย ไม่ได้เจตนาแต่เราไปเราก็ต้องป้องกันตัวเราก็นึกถึงพระครอบเราไป แล้วผีที่ไหนมันจะมาได้ (หัวเราะ) ทรงไ่ม่ได้เลยนะ ถ้าหากว่ามาได้แสดงว่ากำลังของเขาสูงพอ แต่ว่าถ้าหากว่ามีอะไรเกี่ยวกับตัวเราเขาจะทำนายผิด แต่ให้เราภาวนาให้อารมณ์ใจทรงตัวไว้
          เรื่องของการทรงเจ้าเข้าผีอะไรเนี่ยต้องเรียกว่าปลอมเกือบ ๑๐๐ % ไอัที่จริงในความหมายของเราก็ต้องหมายความว่าเป็นพระ เป็นพรหม หรือว่าเป็นเทวดามาสงเคราะห์ ถ้าเป็นพระ เป็นพรหม เป็นเทวดามาสงเคราะห์เนี่ยคือ ข้อสังเกตข้อแรกเลย เขามาโดยจำกัดเวลา บางรายมาปีละครั้ง พระเจ้าตากมาปีละครั้งเดียว บางรายมาเฉพาะวันพระใหญ่ บางรายมาเฉพาะวันพฤหัส มาเฉพาะวันอังคาร เขาจะจำกัดเวลา เรื่องที่สองส่วนใหญ่ต้องการแค่ความเคารพจากเราจะไม่เรียกร้องผลประโยชน์อะไรมาก  นอกจากดอกไม้ ธูปเทียน เครื่องบูชาครู อาจจะมีเงินสัก ๓ บาท ๙ บาท เต็มที่ไม่น่าจะเกิน ๑๐๘ บาท อันดับที่สามเรื่องที่เขารับปากว่าจะช่วยนี่จะสำเร็จตามนั้น  สังเกตได้ง่าย ๆ ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วส่วนใหญ่เรียกว่า ประเภทไปถึงแล้วเข้าทรงได้ทุกเวลาที่ต้องการ อันนั้นถือว่าปลอมไว้ก่อน
       ถาม :  เราดูแผนที่กรมอุตุแบบที่มีพายุเข้าน่ะครับ แล้วที่้พอวิ่งเข้าเมืองไทยแล้วน่ะ พอจะขึ้นฝั่งที่ชุมพรแล้วพายุมันเลี้ยวขวาออกทันที (พายุแองเจลล่า)
       ตอบ:     ตอนนั้น คุณสมิท ธรรมสโรช อยู่ คุณสมิทรายงานว่าพายุขึ้นแน่นอน ในหลวงบอกว่าไม่ขึ้นหรอกเชื่อฉันเถอะ พอเขารายงาน ๒ ครั้ง ครั้งที่ ๓ พอพายุมันเลี้ยวกลับคุณสมิทเลิกเชื่อลูกน้องตัวเอง มีอะไรถามในหลวง
       ถาม :   ในหลวงให้ตั้งนกกระสาตัวหนึ่ง ท่านตั้งชื่อคุณสมิทด้วยหรือครับ ?
       ตอบ:   นกกระทุง ท่านพูดเล่นสนุก ๆ จริง ๆ แล้วบางอย่างถ้ามันไม่เกินกฎของกรรมเทวดาก็ช่วยได้  ไอ้เรื่องของพายุน่ะ มันเกี่ยวกับนางเมขลา นางเมขลาเขามีหน้าที่รักษาท้องทะเลเกี่ยวกับลมฟ้าอากาศ พอพายุเข้าในหลวงท่านไปขอร้องให้ช่วย นางเมขลาท่านบอกว่าท่านไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะฝืนได้ไหมแต่จะลองดู ในหลวงเองท่านก็ไม่ได้ประมาทถึงเทวดารับปากแล้ว ท่านก็สั่งพวกกรมประชาสงเคราะห์พวกราชประชาสโมสรพวกกองทัพเรือให้เตรียมพร้อมหมด เรือหลวงจักรีนฤเบศร์ ลอยลำรออยู่แล้วถ้ามันขึ้นตึงก็ต้องช่วยเลย
       ถาม :   อย่างนี้ที่หาดใหญ่แสดงว่าไม่ไหวสิครับ?
       ตอบ:   อันนั้นไม่ไหว ถ้าไหวช่วยแล้ว ท่านเองท่านจะบอกเอาไว้ชัดเลย ท่านบอกว่าปรากฏว่านางเมขลาท่านเก่งกว่าพายุมันเลยขึ้นฝั่งไม่ได้
       ถาม :   อย่างนี้มันไม่เหมือนกับว่าเราผลักดันเราไปให้เขาหรือครับ?
       ตอบ:   ไม่ใช่ ถ้าหากว่ากรรมมันจำเป็นต้องรับมันก็แปลว่าต้องรับ แก้ไขไม่ได้ ถ้ายังแก้ไขได้ก็แปลว่ามันยังไม่หนักนักไม่เกินวิสัย ภาษาพระหรือภาษาเทวดาเรียกว่าไม่เกินวิสัยยังช่วยได้อยู่
       ถาม :  อ้าว อย่างนี้ คนเวียดนามเขาก็เรียกว่าซวยน่ะสิ ?
       ตอบ:     ไอ้นั่นถึงเวลามันก็ต้องรับของมัน เพราะไม่ทำเอาไว้แล้วใครจะได้ล่ะของแบบนี้ จะดีจะชั่วก็ตามถ้าไม่ทำเอาไว้มันไม่ได้รับง่าย ๆ หรอก เดี๋ยววันที่ ๔ นี้ก็คอยฟังแล้วกัน วันที่ ๔ ทุกปี ๆ เวลาออกมหาสมาคมในหลวงท่านจะพูด ไอ้บางเรื่องมันเกินไปคนฟังไม่รู้เรื่องบางทีท่านพูด ๆ ไปเห็นเขาไม่เข้าใจแน่ ท่านก็ดึงออกทะเลไปเลย แต่ถ้าเห็นว่าคนเข้าใจท่านก็ว่าของท่านไปเรื่อย
       ถาม :   นั่งสัปหงกกันเลยครับ
       ตอบ:   ไอ้พวกนั้นมันน่าเตะเป็นใหญ่เป็นโตในแผ่นดินซะเปล่า โง่บรรลัย ถ้าเป็นเราไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่ถามในหลวงว่าจะมีพระราชดำริออกไปทางด้านไหนเกี่ยวกับการปกครองประเทศ ไม่ว่าจะเป็นด้านนิติบัญญัติ บริหาร ตุลาการ พอท่านให้พระราชดำรัสลงมาเราก็ทำตามอย่างเดียว สมัยนี้มันอวดเก่ง เจ๊งกันบรรลัยเลย สู้คุณสมิทไม่ได้ คุณสมิทนี่ต้องยอมรับว่าฉลาดจริง ๆ นะแล้วเขามาจากไหนรู้ไหม ? มาจากกรมไปรษณีย์โทรเลข โดนย้ายกระเด็นไปเป็นอธิบดีกรมอุตุ แต่ฉลาดใช้ได้เลย รายงาน ๒ ครั้ง ๆ ที่ ๓ เลิกรายงานเลย มีอะไรถามในหลวง
       ถาม :  แล้วนกกระสาคุณสมิทไม่รู้็ยังอยู่หรือเปล่าครับ ? ผมจำได้เลย ในหลวงท่านบอกว่าดูนกกระสา ถ้าหันซ้ายแสดงว่าอากาศต้องอย่างนี้ หันขวาต้องอย่างนี้ (หัวเราะ)
       ตอบ:    นกกระทุง เคยเห็นไหม ไอ้ที่มันใช้ปากช้อนปลา ไอ้ที่ปากเป็นถุง ๆ น่ะ 
       ถาม :   มันก็คล้าย ๆ นกกระสา?
       ตอบ:   ไม่เกี่ยวกัน นกกระสามันคล้าย ๆ นกกระยาง มันขายาว ๆ ไอ้นกกระทุงนี่มันห่านดี ๆ นี่เอง ใหญ่กว่าห่านอีก ปากเบ้อเร่อเลย มันใช้ปากมันเป็นสวิงช้อนปลา
       ถาม :  แล้วมันช้อนทันเหรอครับ ? ปลามันไว
       ตอบ:   มันฉลาดพอที่มันจะรู้จักรวมหมู่สามัคคีกันน่ะ ถึงเวลาก็ว่ายต้อนปลา มันประเภทแปรขบวนแล้วมันจะเล็งตัวเดียว จำเอาไว้นะ พวกเราเหมือนกันนักปฏิบัติน่ะ ไอ้ที่มันเอาดีไม่ได้ทุกวันนี้เพราะมันไม่ได้เล็งกรรมฐานกองเดียว กรรมฐานมันยากกองแรกเท่านั้น ถ้ากองแรกได้กองอื่นเหมือนกันหมดเพียงแต่เปลี่ยนวิธีกรรมหน่อยเดียว กำลังใจเท่ากันหมด นกกระทุงก็เหมือนกันอย่าเห็นว่ามันช้านะ มันฉลาดพอถึงเวลาต้อนปลาเข้าฝั่งก็ต่างคนต่างไล่ ๆๆ ไป มันจะเล็งปลาตัวเดียว ไอ้ตัวที่มันเล็งเนี่ยรอดยาก ถ้าหลายตัวมันหลายใจไม่ได้กินหรอก ปลามันเร็วกว่า
       ถาม :   อ้าว แล้วหลาย ๆ ตัวเล็งตัวเดียวกันแล้วใครกินล่ะครับ ?
       ตอบ:   มันต่างคนต่างมีมุมของมันอยู่ มันจะว่ายแปรขบวนไป ไอ้พวกปลานี่เห็นเงานกมันก็จะว่ายหนีว่ายไปว่ายมาติดฝั่งคราวนี้จะทำยังไงล่ะ ก็ต้องหาทางแหวกขบวนไปให้ได้ ไอ้ตอนช่วงนั้นก็ตัวใครตัวมัน ก็แบบเดียวกับพวกปลาโลมาน่ะ มันแปลกอยู่อย่างว่าสัตว์เล็ก ถ้าหากว่ารวมฝูงกันอยู่ สัตว์ใหญ่จะไม่กล้าโจมตี พวกปลาโลมาเขาใช้วิธีนี้ทำให้ให้มันแตกขบวน ไอ้ตัวไหนแตกขบวนไอ้ตัวนั้นตาย สามัคคีมีสุข แตกสามัคคีเมื่อไหร่ก็ทุกข์ถึงแก่ชีวิต เดี๋ยววันที่ ๔ ต้องดักฟังให้ได้ หากว่าเขาไม่ถ่ายทอดสดก็ฟังตอนข่าว ตอนช่วงท่านป่วยหนักคงนึกว่าไม่รอดแล้ว มีอะไรท่านบอกหมด เจอเทวดาอย่างนั้นเจอพระอย่างนี้ว่าไปหมดเลย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.4.html

ถาม :   เมื่อ ๒-๓ วันก่อนนี่ผมฝันว่าท่านสวรรคตครับ
       ตอบ :   ฝันให้แปลตรงกันข้าม ถ้าฝันว่าคนป่วยหายโอกาสตายเกิน ๙๐% แต่ถ้าฝันว่าคนป่วยตายโอกาสรอดมากกว่า ๙๐%
       ถาม :    ฝันมาจากไหนครับ?
       ตอบ :     มีหลายอย่างด้วยกัน มันจะเก็บความฟุ้งซ่านกลางวันไปฝันอย่างหนึ่ง เป็นเรื่องของบุญกรรมที่เราทำเอาไว้แสดงเหตุนิมิตให้รู้ล่วงหน้าอย่างหนึ่ง เรื่องของเทวดาท่านจะสงเคราะห์ให้รู้อย่างหนึ่ง แล้วก็ธาตุไม่ปกติคือ ท้องไส้ไม่ดีอีกอย่างหนึ่ง ๔ แบบด้วยกัน เขาเรียกธาตุวิปิริต ไอ้พวกนี้ท้องไส้ไม่ดี กินมากไม่ได้ขี้ฝันเละเทะไม่เป็นเรื่องเลย อีกอย่างก็กรรมนิมิตบุญบาปที่เราทำไว้ในอดีตแสดงเหตุให้รู้ว่าผลอะไรจะเกิด ขึ้นจะไม่มีต้นไม่มีปลาย มาเฉย ๆ
       ถาม :   คนไม่มีโชคนี่มันไม่มีจริง ๆ นะครับ ขนาดแบบตรงเป๊ะยังซื้อไม่ได้เลย
       ตอบ :     ของเรานี่มันยัง มันต้องกำนันเถา กำนันเถานี่อยู่ยุคหลวงปู่ปาน หลวงปู่จง หลวงปู่ปานเรียกไอ้เถากระเพาะยาง มันแดกข้าวทีละกาละมังแน่ะ ท่านบอกกระเพาะมันยืดได้เหมือนยาง นั่นแหละ กำนันเถาไปหาหลวงปู่จง ขอหวย หลวงปู่จงบอกว่าอย่าเอาเล้ยให้ไปเอ็งก็ไม่ได้เล่นหรอก กำนันเถาเขาก็ยืนยันหลวงพ่อผมเล่นครับเล่นแน่ หลวงพ่อจงบอกไม่ได้เล่นหรอกอย่าเอาเลยมันก็จะเอาให้ได้ หลวงพ่อจงท่านก็เขียนให้มัน ๓ ตัว มันก็ใส่กระเป๋าเสื้อไป วันหวยออกปรากฏว่าไปตรวจโพยไปดูปรากฏว่าซื้อทุกรายที่มาขอยกเว้นของหลวงปู่ จง คว้าปืนจะยิงกะบาลตัวเองลูกเมียห้ามแทบไม่ทัน คนเราถ้าหากว่าผลของทานบารมีไม่ส่งผล ลาภพวกนี้ไม่มีหรอก แล้วท่านรู้นี่ พระระดับหลวงปู่จง หลวงปู่ปาน นี่ไอ้เรื่องของยถากัมมุตาญาณ ท่านจะรู้ละเอียดมาก มันจะต้องเป็นทานที่ทำโดยไม่ได้ตั้งเจตนาไว้ คล้าย ๆ กับว่าเห็นการบุญการงานอะไรที่มันเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมที่ไหนเราก็ทำมัน เดี๋ยวนั้นเลย ถ้าเจตนาทำไว้ไม่ต้องไปรอหวยหรอก เป็นเศรษฐีไปแล้ว
       ถาม :    แล้วอย่างตอนปัจจุบันนี้ ตั้งใจไว้เลยว่าเจอที่ไหนเราจะทำอย่างนี้ล่ะครับ มันก็เหมือนว่าเราตั้งใจไว้ก่อนใช่ไหมครับ?
       ตอบ :     ไม่ใช่ คนละอย่างกัน ไอ้บุญตั้งใจไว้มันมีการเตรียมการ อันนี้ไปถึงชนเมื่อไหร่ก็ให้เดี๋ยวนั้น
       ถาม :   เดี๋ยวนี้ผมก็ทำอย่างนั้นบ่อยนะครับ ไม่เห็นถูกหวยเลย
       ตอบ :     ชาติก่อนได้ทำไหมล่ะ (หัวเราะ) ผลของปัจจุบันมาจากอดีต  แต่ว่าอย่าลืมว่าวินาทีข้างหน้าวินาทีนี้มันก็เป็นอดีตแล้วนะ ทำ ๆ ไว้ เผื่อฟลุค ๆ แก่ ๆ อาจจะถูกหวยบ่อย 
       ถาม :    ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้วมั้ง
       ตอบ :   เอาไว้ซื้อตะบัน (หัวเราะ) เอาไว้ตะบันน้ำกิน ไอ้เรื่องของการทำแล้วหวังมันขาดตัวอุเบกขา พอขาดตัวอุเบกขาผลมันจะส่งช้า กำลังใจไม่มั่นคง จำไว้ว่าตัวอุเบกขาต้องมีอยู่ในทุกอารมณ์กรรมฐาน ทานบารมี อย่าลืมว่าบารมี ๑๐ ตัวไหนตัวหนึ่งนำขึ้นมาอีก ๙ ตัว มันได้ด้วยตัวท้ายสุดคือตัวอุเบกขาบารมี
       ถาม :  มันเหมือนกับว่าตอนนี้มันรู้แล้วนะครับ เรามั่นใจแล้วว่าทำแล้วเราต้องได้ มันกลายเป็นว่าทุกครั้งที่เราทำปั๊บเนี่ยเราจะรู้็สึกขึ้นมาเลยว่าเราต้อง ได้แน่
       ตอบ :    มันได้แน่ อันนี้ไม่เถียงหรอกแต่เมื่อไหร่ล่ะ?
       ถาม :   ทำยังไงถึงจะรู้ได้ด้วยและอุเบกขาได้ด้วยล่ะครับ ?
       ตอบ :     ต้องทำให้ได้ถึงระดับนั้น คือทำเสร็จเรียบร้อยแล้วรู้ว่าเรามีหน้าที่ทำเขาต้องการเราให้ หลังจากที่เราให้แล้ว เขาจะเอาไปทำอย่างไรเราไม่เกี่ยว นั่นน่ะอุเบกขาแน่ ๆ แขนก็เบกด้วย
       ถาม :    การที่มีอุเบกขามากไปทำให้เป็นคนไม่ยอมคนหรือเปล่าครับ ?
       ตอบ :   มันต้องดู คนที่เข้าถึงธรรมจริง ๆ ไม่ใช่เป็นคนไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่เขารู้ว่าอะไรมันเหมาะมันควรกับวาระกับเวลาอย่างไร โบราณเรียกว่ากาลเทศะ เรื่องที่ดิ้นรนไปแล้วไร้ประโยชน์เขาก็นอน มันเสียเวลาไปดิ้นทำไม รถชนกันตูมพังกระจายจะเสียเวลาไปเข็นรถเหรอ ก็โทรเรียกประกันมาแล้วก็นอนรอมันสิ
               อุเบกขา เป็นอุเบกขาที่ประกอบไปด้วยปัญญา ไม่ใช่ปล่อยวางแบบลูกศิษย์หลวงพ่อชา ลูกศิษย์หลวงพ่อชา เป็นพระด้วยนะ โดนลมตีหลังคากุฏิเปิดไปหลังคามุงด้วยแฝก ท่านเองท่านก็ปล่อยมันไปเรื่อยแหละ ฝนจะตกแดดจะออกก็ช่างกูจะนั่งกรรมฐานของกู หลวงพ่อชาทนไม่ได้ไปถึงก็ คุ้ณ ซ่อมหลังคาสักหน่อยสิ ท่านบอกผมปล่อยวางซะแล้วครับ หลวงพ่อชาบอกว่าไอ้ปล่อยวางแบบนี้มันปล่อยวางแบบควาย (หัวเราะ) ควายมันตากแดดตากฝนทนกว่าคุณอีก คนเรามีปัญญามันต้องแก้ไข แก้ไขให้สิ้นกำลังตัวเอง สิ้นกำลังปัญญา สิ้นกำลังคน สิ้นกำลังทรัพย์ ถ้าแก้ไขไม่ได้แล้วค่อยยอมรับว่ามันเป็นกฎของกรรม ถ้ายังมีช่องทางให้ดิ้นรนแม้แต่นิดเดียวก็ต้องทำก่อน ไอ้ปล่อยวางแบบนั้นเดี๋ยวก็นั่นล่ะ ควายอึดกว่าเราเยอะเลย
       ถาม :  เมื่อตะกี้ผมเล่าให้น้องเขาฟังครับ เรื่องดารา ถ้าเกิดไม่เคยทำบุญอย่างอื่นตกนรกหมด เพราะทำให้คนยึดติดก็รู้สึกเอ๊ะ ในเมื่อดารามันทำสัมมาอาชีวะแล้วทำไมต้องไปตกนรกด้วยในเมื่อเถ้าเขาไม่ทำเขา ก็ไม่มีกิน ?
       ตอบ :     มันเป็นมิจฉาทิฏฐิ คือ สิ่งที่เขาทำมันค้านกับธรรมะที่แท้จริง เพราะว่าสิ่งที่เขาทำมันเป็นมายา มันทำให้คนหลงยึดติดอยู่ สังเกตไหมล่ะว่านางอิจฉาเข้าไปในตลาดดีไม่ดีเจอเปลือกทุเรียนก็รองเท้าขว้าง เอานั่นน่ะ คนมันยึดขนาดนั้น พระพุทธเจ้าสอนให้ละ ไอ้พวกนี้ทำให้ยึด มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนเรียกว่ามิจฉาทิฏฐิ โทษของมิจฉาทิฏฐินี่มันหนักมากนะ อเวจีทีเดียว  น่าสงสารมากเลย ในพระไตรปิฎกมีอยู่คือ พระตาลปุตตคามินีเถระ ท่านเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงมาก ได้รับการอบรมมาจากวงการนักแสดงเขาบอกไว้ว่า บุคคลที่สร้างความรื่นเริงให้แก่ผู้อื่นจะได้เป็นสหายของเทวดาชั้นดาวดึงส์ ก็คือว่าจะได้ไปเกิดที่นั่น ภาษาบาลีฟังยากมันต้องแปลเป็นไทยอีกทีหนึ่ง ท่านเองท่านก็ยึดมั่นในจุดนั้นมา
              คราวนี้พอไปเปิดการแสดงที่เมืองสาวัตถี ได้ยินมาว่าสมณโคดมทราบเรื่องทุกอย่าง ได้โอกาสก็เข้าไปกราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า สิ่งที่ท่านทำจะให้ท่านได้เกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์จริงไหม พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า ดูก่อน มายาการ อย่าเพิ่งให้ิเราพยากรณ์เลย ท่านเองตื้อถามถึง ๓ วาระ พอถึงครั้งที่ ๓ พระพุทธเจ้าบอกว่าลงอเวจีมหานรก คราวนี้ดีตรงที่ว่าท่านเชื่อ นั่งร้องไห้เลยถามว่าทำยังไงถึงจะรอดได้ พระพุทธเจ้าบอกว่าบวชแล้วปฏิบัติ ไม่นานท่านก็เป็นพระอรหันต์รอดไป ถ้าไม่เชื่อก็ซวย คราวนี้มันมีตัวอย่างอยู่ ไอ้ดาราวัยรุ่นธรรม์โทณวนิก น่ะ ไอ้ที่มันตายดูคนไปงานศพมันกี่หมื่น ถ่ายหนังสือพิมพ์ออกมาเห็นแล้วตกใจมันทำให้คนติดได้ขนาดนั้นแล้วไอ้ดาราเพลง ร็อคของญี่ปุ่น มันมากันทีคนแห่กันไปดอนเมืองรถติดบรรลัยวายวอดเลย คนติดมันขนาดไหน แต่มันเป็นการยึดในทางที่ผิด จริง ๆ แล้วการปฏิบัติมันต้องปล่อย ยึดเมื่อไหร่ก็อยู่แค่นั้นแหละ 
       ถาม :   แต่มันเป็นเรื่องทางโลกนะครับ ไม่มีก็ไม่ได้
       ตอบ :   ก็มันไม่มีก็ได้ถ้าหากว่าคนเราพอใจมีธรรมะประกอบอยู่แต่ บังเอิญว่าคนเรามันไม่สนใจจะหันมาหาธรรมะ มันสนใจแต่ทางด้านโน้นจริง ๆ แล้วพวกนี้น่าสงสารมาก การแสดงแสง สี เสียง อะไรต่าง ๆ ก็ดี ที่มันเกิดขึ้นมาเพื่อกระตุ้นในเรื่องของรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เหล่านี้มันทำให้ปีติเกิดขึ้นในใจชั่วคราว ทำให้จิตมันฟูขึ้นมา ทำให้รู้สึกว่ามีความสุข แต่มันเป็นความสุขที่เกิดจากการกระตุ้นภายนอก มันไม่เหมือนกับการรักษาศีลเจิรญภาวนาที่เป็นความสุข ที่เป็นปีติที่เกิดขึ้นจากภายใน มันอยู่ยั้งยืนยงกว่าเพราะมันเพาะสร้างขึ้นมาเอง แต่ว่าอันโน้นมันเกิดจากการกระตุ้นภายนอก 
              เมื่อขาดสิ่งกระตุ้นนั้นมันก็ขาดไป พวกนี้ก็จะเกิดอาการทุกข์ขึ้นมา ทุกข์ตรงที่ว่า เอ๊ะ ทำไมไอ้ความสุขที่เคยมีมันหายไปก็ตะเกียกตะกายไปหาอีก ก็ต้องไปกินเหล้าเมายา ไปเต้นรำ ไปเข้าคลับ เข้าบาร์กัน เข้าโรงหนัง ฟังเพลง ไปกรี๊ดกันมันถึงจะมันส์
       ถาม :    พวกนักร้องก็เหมือนกันเหรอครับ
       ตอบ :   เหมือนกันหมด พวกนี้ส่วนใหญ่แล้วทำให้คนยึดติด ถ้าไม่เคยทำบุญอื่นมาในลักษณะที่เรียกว่ากำลังใจทรงตัวน่ะนะ โอกาสรอดอเวจีน้อยเต็มที น่าสงสาร
       ถาม :    อย่างนี้พวกนักฟุตบลมันก็เกี่ยวเนื่องไหมครับ ?
       ตอบ :     มันก็มีสิทธิ์เหมือนกัน
       ถาม :    อย่างพวกแมนยู ลิเวอร์พูล  อาร์เซนอล
       ตอบ :     พวกนี้จริง ๆ มันไม่น่าโทษเขานะไอ้คนระยำดันไปติด
       ถาม :   เลยพาเขาซวยไปด้วย
       ตอบ :   ต้องดูเจตนาของเขา ถ้าเจตนาของเขาคือว่าวางลีลาจะมีท่าแปลก ๆ อะไรออกมาเพื่อดึงดูดใจคน ไอ้นี่เจตนาชัดเลย โทษ ๑๐๐%ถ้าหากว่าเป็นอาชีพของตัวเองทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดคนอื่นจะเป็นอย่างไรเราไม่เกี่ยว  นี่โอกาสรอดยังมีเยอะ คราวนี้แบบแรกมันจะเยอะ เป็นแบบแรกซะเกือบหมด
       ถาม :    ตายแน่ เดวิด เบคแฮม (หัวเราะ) โห ทั้งสามีภรรยาเลย
       ตอบ :   เอาให้ถึงเวลาก็ไปดูแล้วกัน ถ้าคนไปติดเขาเองน่ะจริง ๆ แล้ว โทษเขาไม่มี แต่ว่าพวกนี้ส่วนใหญ่เจตนาหาจุดเด่นขึ้นมาเพื่อดึงดูดไง มันช่วยได้เยอะชื่อเสียงของตัวเองก็ได้เงินทองก็มากขึ้น
       ถาม :    คือว่าถ้าเป็นดาราก็คิดซะว่าเราทำหน้าที่ของเรา
       ตอบ :     คือทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดไป แล้วถึงเวลาเรื่องของบุญ ของบาปของอะไรบาปเราก็ละบุญเราก็ทำให้จิตใจมันเกาะบุญมากกว่าบาป  โอกาสรอดมันก็มี
       ถาม :   เอาใจเป็นที่ตั้งเหรอครับ ?
       ตอบ :      ทุกอย่างมันเกิดที่ใจ มโนปุพพังคมาธัมมา  ? ธรรมทั้งหลายใจเป็นหัวหน้า, มโนเสทฏา  ? สูงสุดที่ใจ, มโนมยา  ? สำเร็จที่ใจ ถ้าใจเราบอกว่าไม่มันก็ไม่
       ถาม :    ครับแล้วคนที่แต่งตัวให้สวยเพื่อที่จะยั่วยวนก็บาปสิครับ ?
       ตอบ :     จริง ๆ แล้วก็คือว่า ถ้าในส่วนของธรรมะแล้วพร่อง  อันนี้มันเกี่ยวกับศีลระดับสูงอย่างเช่นศีล ๘ เรื่องของการประดับตกแต่งร่างกายอะไรตนเองนี่ถ้าเจตนาที่จะไปดึงดูดเพศตรงข้ามมีโทษ  แต่ถ้าหากว่าเก้อเขินออกสังคมไม่ได้จึงจำเป็นจะต้องแต่งตัวตามเขาเจตนาอันนั้นไม่มีอันนี้ไม่เป็นไร 
       ถาม :    แต่ว่าผิดน้อยกว่าดาราใช่ไหมครับ ?
       ตอบ :     อันนี้น้อยกว่าเยอะ ส่วนของธรรมะมันพร่องไป แต่ดารานั่น ถ้าหากเจตนาทำนี่ โทษหนักเลยเขาเป็นมิจฉาทิฏฐิหมด
       ถาม :    ผมนึกถึงพระเอกนางเอกเมืองไทยนี่ก็ล้วน ๆ เลย
       ตอบ :      ส่วนใหญ่ใจบุญนะ
       ถาม :    แล้วอย่างที่เขาแสดงละครสะท้อนสังคมอย่างเจ้ากรรมนายเวรนี่เขาได้กุศลไหมครับ ?
       ตอบ :     ดูเจตนาของเขาว่าตั้งใจจะสอนคนหรือเปล่า ถ้าเจตนาของเขาตั้งใจจะสอนคนให้เป็นคนดีจริง ๆ มันก็ได้ แต่ถ้าหากเขารู้แต่ว่าคนจ้างเขาเล่นแล้วเขาทำหน้าที่อันนั้นไปส่วนนี้มันก็ น้อยลง ยังไงเจ้ากรรมนายเวรน่ากลัวไหม (หัวเราะ) จริง ๆ มันน่าจะเห็นอย่างงั้นนะ

[pass07]

Tweet

      น่าสใจ ครับ  น่าคิด

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.5.html

      ถาม :  เห็นเป็นตัวเป็นตนเลยนะครับ ?
      ตอบ :   ทุกคนสามารถเห็นได้เพียงแต่ว่าเขาทอดทิ้งการกระทำอันนั้นเสียเพราะว่าขาดความอดทน ถ้าหากว่ามีความอดทนเพียงพอตั้งใจปฏิบัติมันได้ทุกคนแหละ โอกาสที่มันจะเข็นยากเต็มที่น่ะไม่มีหรอก เพราะว่าขนาดเนยยะก็คือประเภทที่ต้องเคี่ยวเข็นกันพระพุทธเจ้าท่านยังบอกว่าโอกาสที่จะเข้าถึงไตรสรณคมน์ของเขาก็มี พอเข้าถึงไตรสรณคมน์นี่สวรรค์เปิดโล่งอยู่แล้วล่ะไปได้สบาย ๆ
              ปทปรมะนี่ไม่ใช่โง่นะ ฉลาดเกินไป ปทปรมะนี่ภาษาบาลีเขาแปลว่ามากด้วยบทบาท พวกนี้ฉลาดเกินไปชอบเถียงครู มันเก่ง ปทปรมะที่บอกว่าสอนไม่ได้นี่ไม่ใช่ว่าเขาโง่ หากแต่มันไม่ฟังใคร ยึดความเห็นของตัวเองเป็นใหญ่ ตะแบงข้างหรือไม่ก็ที่เขาเรียกว่าคนขวางโลกอะไรพวกนั้น มันเลยเป้า เราต้องการแค่หัวมัน เอื้อมมือเลยหัวทุกที
      ถาม :  อย่างนี้พระโพธิสัตว์บารมีเข้มจะเป็นปทปรมะไหมครับ ?
      ตอบ :   ก็ไม่แน่เหมือนกันนะ ตัวอย่างโตไทยพราหมณ์ ก็ยังอยู่อเวจีอยู่นี่ อันนั้นเจตนาขวางพระพุทธเจ้าเลยเพราะว่ากลัวว่าพระพุทธเจ้ามาจะเอาบริวารตัวเองไปหมด พระโพธิสัตว์เขาต้องมีบริวาร โตไทยพราหมณ์ จริง ๆ ก็คือคนไทย โต-ไทย?ยะ-พราหมณ์ =พราหมณ์คนไทยชื่อนายโต สมัยก่อนเขาไม่มีนามสกุล เขาก็เลยต้องมีฉายาต่อท้าย สมัยก่อนเขาใช้ฉายากันใช่ไหม ภัททิยะศากยราชา ก็จะได้รู้ว่า ภัททิยะที่เป็นราชาของเหล่าศากยะเขา เพราะ่ว่าชื่อภัททิยะเขามีเยอะ อลกุณฑกะภัททิยะ ภัททิยะที่เป็นคนเนี้ย,คนค่อมน่ะ เขาบอกเอาไว้ชัด ๆ ไม่งั้นชื่อซ้ำกันจะแยกไม่ออกว่าเป็นคนไหน
              คราวนี้พระพุทธเจ้าเข้าไปประกาศศาสนาในเขตนั้นโตไทยพราหมณ์เขากลัวว่าจะเอาลูกศิษย์เขาไปหมด เลยไปยืนลำเลิกเบิกประจานด่าพระพุทธเจ้าไล่ให้ออกไปจากเขต ตายตอนนั้นยังไม่ลงนรกนะ กลายเป็นหมา เกิดเป็นลูกหมาก่อน เกิดเป็นลูกหมาอยู่ในบ้านตัวเอง พระพุทธเจ้ามาบิณฑบาตมาเห่าอีก พอมาเห่าไล่พระพุทธเจ้าก็บอกว่า โตไทยพราหมณ์สมัยเธอเป็นคนอยู่ก็ขวางทางตถาคตแล้ว เกิดเป็นหมาแล้วยังจะทำอย่างนี้อีกหรือ โตไทยพราหมณ์ก็ตกใจ เอ๊ะ สมณโคดมรู้ด้วยว่าเราเป็นใคร ก็เลยเสียใจไปนอนซุกกองขี้เถ้าไม่ยอมกินอะไร บรรดาคนใช้เขาได้ยินเขาก็ไปฟ้องเจ้านาย ไปฟ้องสุภมานพ ที่เป็นลูกของโตไทยพราหมณ์ บอกว่าสมณโคดมประจานตระกูลนี้ว่าโตไทยพราหมณ์ที่จะต้องเกิดเป็นพรหมแน่ตามความเชื่อของเขาน่ะ เกิดเป็นเดรัจฉาน สุภมานพก็เลือดขึ้นหน้ากะว่าจะบุกไปโซ้ยพระพุทธเจ้าถึงเชตวันเลย พาบริวารพาอะไรไปพอไปถึงก็ว่า ถ้าหากว่าพระสมณโคดมพิสูจน์ไม่ได้ว่าลูกสุนัขตัวนี้เป็นบิดาของเรา เราก็จะประจานสมณโคดมต่อหน้ามหาชน เขาตั้งความคิดไว้อย่างนั้นเลย
              พอไปถึงพระพุทธเจ้าก็เลยบอกว่า ท่่านกล่าวอย่างนั้นจริง ๆ เอาอย่างนี้สิ ให้เอาลูกสุนัขนั้นมาอาบน้ำทำความสะอาดให้ดีหาอาหารให้กิน พอเขากินอิ่มแล้วกระซิบตรงข้างหูว่า สมบัติอะไรที่พ่อยังไม่ได้บอกแก่ลูกขอให้ช่วยบอกด้วย สุภมานพก็เอา ไอ้เรื่องแค่นี้มันพอทำได้ก็ทำดู ถ้าไม่ได้อย่างนั้นจริง ๆ แล้วค่อยกลับมาด่าใหม่ ก็ไป พอทำอย่างนั้นปุ๊บโตไทยพราหมณ์ได้ยินลูกพูดอย่างนั้นก็ความลับแตกแล้วน่ะ ก็เลยพาไป ตะกุยดินตรงไหนสุภมานพก็ขุดตรงนั้นได้มาลัยทองราคาตั้งแสนกหาปณะ ได้ถาดทองราคาตั้งแสนกหาปณะ อะไรขึ้นมาบานเบิกเลย
              สุภมานพก็ อ๋อ พระพุทธเจ้าท่านตรัสจริง ก็เลยเลื่อมใสนับถือพระพุทธเจ้าปฏิญาณตนเป็นพุทธมามกะ แต่โตไทยพราหมณ์เขาใช้คำว่าอกแตกตาย ก็คงหัวใจสลายน่ะนะ คนอื่นรู้ความลับตัวเองหมดทั้ง ๆ ที่คิดว่าพราหมณ์เป็นตระกูลที่สูงมากอย่างไร ก็ต้องเกิดเป็นพรหมมันกลับไปเกิดเป็นลูกหมาซะได้ ตายในขณะที่จิตเศร้าหมองคราวนี้ลงอเวจีไปเลย
      ถาม :  หลวงพ่อเคยบอกไว้ไม่ใช่หรือครับว่าหมานี่ไม่มีทางไปต่ำ ?
      ตอบ :   ท่านบอกว่าส่วนน้อยที่จะไปอย่างนั้น โอกาสที่จะพลาดมันมีแต่มันน้อยมาก ส่วนใหญ่แล้วก็ไปแค่หมา แต่ไอ้ส่วนน้อยมันมีอยู่อาจจะเปอร์เซ็นต์เดียว แล้วไอ้เปอร์เซ็นต์เดียวมันดันลงไปให้เห็นชัด ๆ ซะด้วย
      ถาม :  พระพุทธเจ้าท่านเคยพยากรณ์ไว้หรือเปล่าครับว่าโตไทยพราหมณ์เป็นพระโพธิสัตว์ชั้นไหน
      ตอบ :   นิยตะโพธิสัตว์แน่นอนด้วยว่าจะตรัสรู้ในภัทรกัปนี้
      ถาม :  ทำไมเรียกภัทรกัปล่ะครับ ?
      ตอบ :   ภัทรกัปแปลว่ากัปที่มีความเจริญมาก
      ถาม :  ไม่ใช่ ๕ องค์ ใช่ไหมครับ ?
      ตอบ :   กัปที่มีพระพุทธเจ้าจะประกอบไปด้วยสารกัป มีพระพุทธเจ้า ๑ องค์ มัณฑกัป มีพระพุทธเจ้า ๒ องค์ วรกัป มีพระพุทธเจ้า ๓ องค์ สารมัณฑกัปมีพระพุทธเจ้า ๔ องค์ และภัทรกัป มีพระพุทธเจ้า ๕ องค์ คราวนี้มันจะมีพวกสุญกัป อันตรายกัป ที่ว่างจากพระพุทธเจ้ามีแต่สิ่งชั่วร้ายอะไรต่าง ๆ เยอะแยะไปหมดนาน ๆ ถึงจะมีกัปที่มีพระพุทธเจ้าขึ้นมาทีหนึ่ง แต่ปรากฏว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่ฟลุคที่สุดเป็นภัทรกัป ๒ กัปติดกันมีพระพุทธเจ้าได้ ๑๐ องค์ ใครเกิดช่วงนี้เฮงที่สุดแล้วก็ซวยที่สุด เฮงที่สุดก็คือทำความดีไม่ต้องมากหรอกขึ้นไปได้แค่สวรรค์น่ะ พระศรีอาริยเมตไตรย์ขึ้นไปตรัสโดยเฉพาะพวกเรายึดในทานศีลภาวนาอยู่รับรองว่า ตอนนั้นสวรรค์ร้าง ท่านคงกวาดไปหมด แต่ถ้าพลาดลงนรกนี่เอาแค่ขุมตื้น ๆ เท่านั้นนะ ผ่านไป ๑๐ องค์นี่ยังไม่ทันได้โผล่หรอก เพราะฉะนั้นเฮงที่สุดแล้วก็ซวยที่สุดในเวลาเดียวกัน
      ถาม :  อย่างนี้มาเกิดในพุทธศาสนานี่ก็วัดดวงที่สุดเลยสิครับ ?
      ตอบ :   ก็โดยเฉพาะโตไทยพราหมณ์กับสุภมานพตรัสรู้ติดกันสุภมานพตรัสรู้ก่อน สุภมานพจะเป็นสมเด็จพระพุทธเทวเทพสัมมาสัมพุทธเจ้า โตไทยพราหมณ์จะเป็นสมเด็จพระพุทธนรสีหสัมมาสัมพุทธเจ้า พ่อไปทีหลังลูก ลูกได้ก่อน คำพยากรณ์เขาพยากรณ์แน่นอนอยู่แล้ว อาจจะป็นไปได้ด้วยว่าช่วงนี้ท่านลงกว่าจะขึ้นมาก็เลยไปทีหลังลูกก็ได้
      ถาม :  อย่างนี้ก็ครบ ๑๐ องค์แล้วนี่ครับ พระศรีอาริยเมตไตรย์ หลวงปู่ปาน ?
      ตอบ :   เกิน เขาบอกเอาไว้เกิน แสดงว่าจะต้องมีผู้ที่ลาพุทธภูมิในช่วงนี้อีก พระที่รู้แน่ ๆ ก็คือพระยามาราธิราชลาใช่ไหม ในอนาคตวงศ์เขาเริ่มพระศรีอาริยเมตไตรย์องค์ที่ ๑ ช้างปาลิไลยกะองค์ที่ ๑๐ แต่ว่าเราต้องการแค่ ๖ เพราะฉะนั้นต้องลาอย่างน้อย ๔ องค์ พระยามาราธิราชลาไปแล้วก็เหลืออีก ๓ องค์ ก็ดูว่าใครจะสละสิทธิ์
              เมตเตยยพราหมณ์จะเกิดเป็นพระศรีอาริยเมตไตรย์ พระรามจะเป็นสมเด็จพระรามสัมมาสัมพุทธเจ้า พระเจ้าปเสนทิโกศลจะเป็นสมเด็จพระพุทธธรรมราชาสัมมาสัมพุทธเจ้า
      ถาม :  องค์นั้นไปแล้วนี่ครับ ?
      ตอบ :   อันนั้นน่ะมหาปเสนทิโกศลนะ เป็นหลวงปู่ปาน เป็นองค์พ่อกษัตริย์ผู้ครองแคว้นโกศลเขาเรียก ปเสนทิโกศลทุกองค์แหละ ก็พระยามาราธิราชถ้าไม่ลาซะก่อนจะเกิดเป็นสมเด็จพระธรรมสามีสัมมาสัมพุทธเจ้า อสุรินทราหูถ้าหากว่าไม่ลาก็จะเกิดเป็นสมเด็จพระพุทธนารทสัมมาสัมพุทธเจ้า
      ถาม :  ใครนะครับองค์นี้ ?
      ตอบ :   ราหู ไม่ใช่ราหูอมจันทร์นะ ท่านเคยบอกไว้ว่าท่านไม่ไปอมขี้ดินหรอก คนมันลือกันไปเอง (หัวเราะ) ก็พระพุทธรูปจะมีอยู่ปางหนึ่งปางไสยยาสน์น่ะ ไสยยาสน์พระบาทเสมอเป็นปรินิพพาน ถ้าหากว่าไสยยาสน์พระบาทซ้อนเหลื่อมก็จะเตรียมตัวลุก แต่มีปางไสยยาสน์อยู่อันหนึ่ง เขาเรียกว่าไสยยาสน์ลืมเนตร ไม่ได้หลับตา อันนั้นเขาเรียกว่าปางโปรดอสุรินทราหู ไปโปรดพระราหูเพราะพระราหูนี่ท่านคิดว่าตัวท่านใหญ่มาก ตามในบาลีเขาบอกว่ารอยต่อระหว่างคิ้วนี่โยชน์หนึ่ง ๑๖ กิโลเนี่ย ของเรามันได้ ๒ นิ้วมือหรือเปล่าก็ไม่รู้ คราวนี้ตัวท่านใหญ่ขนาดนั้นก็เลยว่าจะไปกราบพระพุทธเจ้าแต่กลัวว่าจะเป็นการไม่เคารพ เพราะว่าตัวใหญ่ต้องก้มลงดูพระพุทธเจ้า อยากจะไปแต่ไม่ได้ไปกลัวจะเป็นการปรามาสพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าท่านเลยเสด็จไปโปรด ปรากฏว่าพระพุทธเจ้านอนตัวใหญ่กว่าราหู (หัวเราะ) ปางนั้นแหละเขาเรียกว่าไสยยาสน์ลืมเนตร-ปางโปรดอสุรินทราหู
      ถาม :  แล้วอย่างนี้คนสร้างเขารู้ประวัติความเป็นมาหรือเปล่าครับ ?
      ตอบ :   ส่วนใหญ่แล้วบรรดาที่เขาเขียน ๆ ขึ้นมาก็มักจะป็นผู้ที่ได้อภิญญาได้อะไร แต่ว่าต่อมาหลัง ๆ มันมีเฝือเยอะ ถ้าอธิบายพระไตรปิฎกลงมาเป็นอรรถกถานี่โอเคล่ะ เพราะว่าส่วนใหญ่เป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณไม่ใช่ส่วนใหญ่ล่ะทุกองค์ แต่อรรถกถามาฎีกา ฎีกามาเป็นอนุฎีกา อนุฎีกามาเป็นเกจิอาจารย์นี่ไม่ไหวแล้ว ชักจะเลอะ ก็เลยกลายเป็นว่าเพิ่มอะไรขึ้นมาเยอะเกินไป มันเฝือ ทีนี้ถัดจากอสุรินทราหูก็เป็นโสณพราหมณ์ จะเป็นสมเด็จพระพุทธรังสีมุนีสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วก็เป็นสุภมานพเป็นสมเด็จพระพุทธเทวเทพสัมมาสัมพุทธเจ้า โตไทยพราหมณ์เป็นสมเด็จพระนรสีหสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วก็ช้างนาฬาคิรี ที่เทวทัตปล่อยไปจะเหยียบพระพุทธเจ้าน่ะ จะเป็นสมเด็จพระพุทธติสสสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วช้างปาลิโลยกะ ที่อุปฐากพระพุทธเจ้าตอนที่อยู่ป่าเลไลย์น่ะ ตอนหนีภิกษุโกสัมพีที่ทะเลาะกัน นั่นจะเป็นองค์สุดท้าย จะเป็นสมเด็จพระพุทธสุมังคลสัมมาสัมพุทธเจ้า
              อันนี้ก็เกินโควต้า เพราะต้องการ ๖ มาตั้ง ๑๐ จะต้องมีอย่างน้อย ๆ อีก ๔ องค์ที่จะลา เรารู้แน่ ๆ คือท้าวมาลัย ท้าวมาราธิราช ลาแล้ว ที่เหลือท่านไม่ได้พยากรณ์มิบังอาจบอก ลาก็คือลา ไปแทรกคิวเขาไม่ได้เดี๋ยวโดนดีเขี้ยวมันยาวจัด (หัวเราะ)
      ถาม :  อย่างนี้คิวก็มีไปเป็น
      ตอบ :   โหไม่ต้องนับเลยล่ะ แค่ที่บารมีเต็มอยู่นี่เข้าคิวกันยาวกี่กิโลก็ไม่รู้ ต้องชมบรรดาพระโพธิสัตว์ว่ากำลังใจท่านทรงตัวจริง ๆ กำลังใจท่านทรงตัวมาก อย่างพลตรีศรีพันธ์ วิชชุพันธุ์ น่ะ หลวงพ่อท่านถาม ?ไอ้แดง ของเอ็งน่ะอีก ๘๑ กัปนะ สู้ไหม? ?สู้ครับ? ๘๑ กัปนะ ไม่ใช่ ๘๑ องค์ แต่ละกัปอาจจะเกิดหลายองค์ก็ได้ สู้ครับ มันไม่ถอยน่ะ กำลังใจของพระโพธิสัตว์ส่วนใหญ่แล้วเข้มแข็งมาก เรื่องลำบากไม่กลัว
      ถาม :  ถ้าเราเป็นนี่เราจะรู้ไหมครับว่าอีกนานไหม ?
      ตอบ :   ถ้าทำถึงเดี๋ยวมันรู้เองแหละ หรือไม่ก็รอได้รับการพยากรณ์ พยากรณ์ว่าเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น แบบเดียวกับพระพุทธเจ้านามว่า ปทุมมุตรพยากรณ์...ญาติพระเจ้าพิมพิสาร ?อีก ๙๑ กัปญาติของเธอจะเกิดเป็นพระราชานามว่าพิมพิสาร ถึงเวลานั้นแล้วเธอจะได้ส่วนบุญ? ดีใจแทบตาย ๙๑ กัป
      ถาม :  แล้วหลวงพ่อท่านพยากรณ์ว่าอีก ๘๑ กัปได้ด้วยเหรอครับ ?
      ตอบ :   พระท่านบอกจ้ะ ท่านก็ว่าต่อ ท่านเองท่านไม่เสียเวลามาพยากรณ์หรอก สำหรับหลวงพ่อเองท่านบอกว่าถ้าไม่ลาซะก่อนอีก ถัดจากพระศรีอาริยเมตไตรย์ไปอีก ๒๒ องค์ รอกันอ่วมเลยท่านบอกรอไม่ไหว ไปดีกว่า พวกที่หมดเรื่องแล้วรอได้ ไอ้ที่มีเรื่องต้องลงเรื่อย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.6.html

ถาม :  อานิสงส์การซ่อมพระละครับ ?
       ตอบ :     พวกที่ซ่อมแซมพระนี่ได้เปรียบนะ เกิดเป็นนางงามจักรวาลได้ง่าย ๆ เลย
       ถาม :      ผมพยายามมานั่งปิดอยู่เรื่อย ๆ ครับ
       ตอบ :   (หัวเราะ) อยากเกิดเป็นผู้หญิงเหรอ ทรงเมตตาบารมีอย่างหนึ่ง ซ่อมแซมของเก่าให้เป็นของใหม่โดยเฉพาะของเคารพ อย่างเช่น พระพุทธรูปหรือโบสถ์วิหารอะไรพวกนี้ พวกนี้เกิดมาใหม่รูปร่างหน้าตาสวยงามกันทั้งนั้น
       ถาม :     เผื่อโดนจับไปเป็นดาราก็ซวยอีก (หัวเราะ)
       ตอบ :   ก็ตั้งใจซิว่าเราเล่นเพื่อเป็นอาชีพของเราเท่านั้น กิเลสมันมีกันทุกคนนั่นแหละตราบใดที่เรายังไม่ได้เป็นอรหันต์ คราวนี้ว่ามันสำคัญตรงที่เรารู้ว่าไม่ดีเราก็ควรจะรีบ ๆ ปล่อย แต่เห็นมันยึดกันทั้งนั้นแหละ
       ถาม :    ปีหน้าไปจนถึงเมษายังนับว่าเป็นปีมะโรงเหรอครับ ?
       ตอบ :    ถึงแรม ๑๕ ค่ำ เดือน ๔ ยังเป็นปีมะโรงอยู่ พอขึ้น ๑ ค่ำ เดือน ๕ ก็เป็นปีมะเส็ง
       ถาม :    พระอรหันต์นี่มีฟุ้งซ่านไหมครับ ?
       ตอบ :     จะฟุ้งซ่านอะไรล่ะ มันหมดแล้วน่ะ 
       ถาม :    แล้วพระอนาคามีล่ะครับ ?
       ตอบ :    พระอนาคามียังต้องการในส่วนที่เป็นกุศลบางอย่า่งอยู่ เรียกว่าฟุ้งซ่านก็ได้
       ถาม :    แล้วพระโสดาบัน พระสกิทาคามี นี่ถ้าฟุ้งซ่านจะฟุ้งซ่านไปในเรื่องของอะไรครับ
       ตอบ :    จะไม่เกินในเรื่องของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เรื่องของความดี โอกาสที่จะฟุ้งซ่านเรื่องรัก โลภ โกรธ หลง ของท่านน้อยนะ พระโสดาบันยังมีอยู่แต่ว่ามันน้อย โกรธ แต่ไม่ผูกโกรธ โกรธแล้วแล้วกัน หันหลังให้ก็ลืมไม่ไปตามชกหน้าใคร สกิทาคามีนี่อาจจะประเภทที่ยั่ว ๆ ตอนนี้อีก ๓ วันนึกขึ้นมาได้โกรธซะหน่อย เดี๋ยวเสียธรรมเนียมหมด
       ถาม :     สุนัขหายค่ะ
       ตอบ :     อะไรนะ หมาหาย ?
       ถาม :     ที่เคยอุ้มเอามาด้วยน่ะค่ะ
       ตอบ :   โอ๊ย ตายแล้ว ไปหายที่ไหนล่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเอาที่วัดมาอีกตัวหนึ่ง หมาน่ารักอย่า่งนั้นไม่ต้องไปห่วงเขาหรอกมันหลุดออกไปมีแต่คนเขาช่วยเลี้ยงสบาย เดี๋ยวไปเอาที่วัด เอาพันธุ์แท้ อันนั้นเพ็ดดิกรี รับรองว่าหมาไทยแท้ ๒ วันแล้วเหรอ ไปหลุดออกไปอีท่าไหนล่ะ
       ถาม :    ตอนแรกเล่นอยู่ในบ้านค่ะ แล้ววิ่งออกมา
       ตอบ :     ไม่เป็นไรหรอก ถ้าภายใน ๒ วันไม่ได้ก็แปลว่าคนเขาช่วยเลี้ยงไปแล้ว เลี้ยงหมาอย่าติดหมาสิ เลี้ยงหมาติดหมา เลี้ยงคนติดคน มันไปไม่รอดหรอก นะ เราเองต้องทำใจให้ได้ว่าทุกคนมีกรรมเป็นของตน เคยท่องไหม กัมมัสสะโกมหิ กัมมะทายาโท กัมมะโยนิ กัมมะพันธุ กัมมะปฏิสสรโณ ทุกคนมีกรรมเป็นของตน มีกรรมเป็นทายาท มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย
                เราเลี้ยงเขาดีแล้วถึงเวลาถ้าวาระมันมาถึงเขาจำเป็นต้องไปเราก็ต้องวางอุเบกขาด้วย เราเมตตาเราสงเคราะห์เขาแล้วนี่ ถ้ามัวแต่ไปใจหมอง ๆ เดี๋ยวตอนนี้เป็นอะไรไปเราแย่เอง ไปเลี้ยงหมาติดหมาเลี้ยงคนติดคนเดี๋ยวไปไม่รอด ไม่เป็นไรเอาค่าอาหารมาเลี้ยงน้องบัวแทน ได้ค่าขนมเยอะขึ้น หมาที่วัดมีแต่ตัวเมีย มีตัวผู้อยู่ตัวเดียว ไอ้สิบกว่าตัวนั่นน่ะ เพราะว่าเวลามีตัวผู้มาจะโดนเขาเอาไปหมด มันไม่เอาตัวเมีย มันทิ้งตัวเมียไว้ให้พระเลี้ยง ปรากฏว่าไอ้ที่พึ่งได้ก็หมาตัวเมียนั่นแหละ เขาไม่ไปไกลนี่ ไอ้ตัวผู้ถึงเวลาติดสาวไปแน่บเลย
       ถาม :    (เสียงไม่ชัด)
       ตอบ :   พอเ้ข้าถึงตัวสุขมันจะเยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากว่าถัดจากนั้นอีกนิดเีดียวมันจะเป็นการทรงฌานไปเลย สังเกตดูตอนนั้นว่าการภาวนาของเรามันทรงตัวอยู่ ลมหายใจจะยาวจะสั้นเรารู้อยู่ ภาวนาไว้อย่างไรรู้อยู่ ตัวฟุ้งซ่านอารมณ์ข้างนอกมันเหลือน้อยมาก อาการรับรู้ทางด้านนอกรู้อยู่แต่ไม่รำคาญ มันเข้าถึงตัุวสุขจะเป็นเอกัคตารมณ์ ขยับจากนั้นอีกนิดเดียวจะเป็นปฐมฌานไปเลย
       ถาม :     ช่วงนั้นก็จะเห็นรูปพระองค์ที่จับ เห็นอยู่ค่ะ
       ตอบ :     เห็นอยู่จ๊ะ
       ถาม :    แต่มันมีความรู้สึกว่ามีความเย็นเกิดขึ้น
       ตอบ :     อย่าไปติดอยู่ตรงนั้นก็แล้วกัน ถ้าทำใหม่อยากให้เป็นอย่างนั้นอีกจะไม่เป็น เราต้องทำใจให้สบาย ๆ คิดว่าเรามีหน้าที่ภาวนาอารมณ์ใจอย่างนั้นจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นก็ตามเป็นเรื่องของเขา เราทำได้เท่าไหร่เป็นเรื่องของเรา ถ้าทำอย่างนั้นก็จะก้าวหน้าเร็วจ๊ะ 
              แต่ถ้าทำเมื่อไหร่ต้องการให้ถึงอารมณ์ตรงจุดนั้นไอ้ตัวต้องการตัวอยากมันนำหน้าอยู่มันจะไปไม่ได้ อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวความเป็นพระโสดาบันเหลือไม่ยากแล้ว เพราะกำลังของพระโสดาบันแค่ปฐมฌานเท่านั้นเอง สามารถตัดกิเลสระดับนั้นได้สบายเลย ขยับอีกนิดเีดียวก็ถึงแล้ว เออ เดี๋ยวนี้เก่งกันเยอะนะทำป๊อบแป๊บ ๆ ก็ได้ดีกันเป็นแถว
              ไอ้ประเภทอยากรวยแล้วขี้เกียจน่ะ มันน่าจะรวยไหมล่ะ กรรมฐานสำหรับคนขี้เกียจหายาก กรรมฐานต้องขยันทำจริงจังและสม่ำเสมอด้วย ขยันเป็นพัก ก็ไม่ได้ ไปโหมเอาเหมือนกับทำงานใช่ไหม วันนี้จะเอาค่าแรงให้ได้สักพันหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาทำไป พรุ่งนี้ก็ไปไหนไม่รอด อย่าลืมว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำอยู่ อย่างเช่นว่าความคิดว่าจะไปนิพพานก็เป็นอุปสมานิสติอยู่ใช่ไหม กรรมฐานกองใหญ่มากด้วย
              เพราะฉะนั้นถ้าหากว่าถามว่า ไม่ทำกรรมฐานไปนิพพานได้ไหม ? ไปไม่ได้ แต่เราอาจทำกรรมฐานอยู่โดยที่เราไม่รู้ตัว ความอยากไปนิพพานนั่นมันเป็นกรรมฐานอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าไอ้ตัวอยากน่ะลดให้มันน้อย ๆ ลงหน่อย ให้มันเหลือความรักนิพพานที่มันเต็มอยู่ในจิตในใจของเราก็พอ จะได้ไม่ต้องไปอยากมันมาก อยากแล้วมันขวางบังหน้าอยู่ไปไม่รอด
       ถาม :     กรรมฐานกองไหนเหมาะนักปฏิบัติที่หวังจะให้หลุดอย่างจริงจัง ?
       ตอบ :   จริง ๆ แล้วกรรมฐานทุกกองใช้ได้ทั้งหมด สมัยที่ปฏิบัติอยู่นะ พอพูดถึงเรื่องกามราคะขึ้นมามันจะหนักใจมาก โดยเฉพาะผู้ชายทุกคนน่ะเป็นเหมือนกันหมด คราวนี้ว่าตัวกรรมฐานคู่ศึกของมันจริง ๆ คือกายคตานุสสติกับอสุภกรรมฐาน แต่ปรากฏว่า อสุภกรรมทฐานนี่ถึงขนาดพี่สุรินทร์น่ะ พี่สุรินทร์ตอนนั้นแกอยู่ห้องผ่าตัดของนิติเวช โรงพยาบาลตำรวจ เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อเหมือนกัน นั่นขนาดเขาเปิดห้องผ่าตัดให้พระเข้าไปดูเลยนะ เข้าไปใหม่ ๆ นี่อ้วกแตกอ้วกแตนกินข้าวกันไม่ได้ไป ๒-๓ วันเลย แต่พอนานไป ๆ ความระยำของจิตมันก็ปรากฏ มันเลือกดูแต่ที่ดี ๆ ไอ้ตรงที่ผ่ามันก็ไม่ดู ยิ่งวันไหนมีศพสวย ๆ นี่พี่สุรินทร์เขาจะโทรบอกเลย รีบมา เดี๋ยวจะผ่าให้ นั่นเจตนาดีของเขา
              แต่คราวนี้ไอ้ของเรานี่แรก ๆ มันก็ไม่ชิน มันก็ได้ผล แต่ปรากฏว่าดูไปดูมามันตายด้าน มันชักจะชินกับสภาพของมัน พอชินกับสภาพของมัน ๆ ก็เลือกไปดูตรงที่ดี ๆ ตรงผ่าเราก็ไม่ดู มันก็แย่ละวา กรรมฐานคู่ศึกมันก็ทำไม่ได้ ตัวกายคตานุสสติพยายามแยกทุกอย่างเลยนะ ก็ทำไม่ได้ อสุภกรรมฐานนี่ทำถึงขนาดนอนอยู่กับโครงกระดูก ๓ ปี น่ะ พิจารณาอยู่ เวลาคุยกับผู้หญิงสวย ๆ นี่เอากระดูกใส่มันครึ่งหนึ่ง ให้มันเป็นกระดูกครึ่งหนึ่งเป็นเนื้อครึ่งหนึ่ง นั่งดูมันอ้าปากแง็บ ๆๆ อยู่มันรู้สึกตลกก็ตลก แต่อีกครึ่งมันก็ยังสวย เอากะมันสิวะ ถึงเวลาแล้วใจมันสู้ไม่ได้
              ปรากฏว่า ...พอดีปีนั้นเรียนนักธรรมโท ก็จะมีอนุพุทธประวัติ คือ ประวัติของพระอรหันต์อสีติมหาสาวก ๘๐ องค์ ไปถึงประวัติของพระรัฐบาลเถระ พระเจ้าอุเทนก็อย่างว่าพระราชาใช่ไหม นางสนมเยอะ ท่านก็สงสัยมากถามพระรัฐบาลเถระว่า ?ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นคนหนุ่ม ย่อมมากด้วยกามราคะ เหตุใดจึงทรงอยู่ในพรหมจรรย์ได้? ท่านข้องใจมากเลยตัวท่านเองท่านไปไม่รอดแน่แล้วทำไมพระทำได้ พระรัฐบาลเถระตรัสว่า ?มหาราชะ ดูก่อนมหาราช ภิกษุในธรรมวินัยนี้พิจารณาดังนี้ มาตุคามนี้สมควรตั้งไว้ในที่แห่งมารดาก็ตั้งไว้ในที่แห่งมารดา มาตุคามนี้สมควรตั้งไว้ในที่แห่งพี่สาวก็ตั้งไว้ในที่แห่งพี่สาว มาตุคามนี้สมควรตั้งไว้ในที่แห่งน้องสาวก็ตั้งไว้ในที่แห่งน้องสาว มาตุคามนี้สมควรตั้งไว้ในที่แห่งลูกสาวก็ตั้งไว้ในที่แห่งลูกสาว ดูก่อน มหาราชะ ภิกษุในธรรมวินัยนี้พิจารณาดังนี้จึงตั้งอยู่ในพรหมจรรย์ได้? โอ้โห พออ่านมาถึงตรงนี้ ๓ โลกสว่างหมดเลย เห็นชัดเลยว่าเนี่ยเป็นตัวเมตตาบารมี เห็นผู้อื่นเป็นคนครอบครัวเดียวกับเราก็เลยรักเขาเสมือนคนครอบครัวเดียวกับเรา ไอ้อารมณ์ใจที่มันจะไปคิดเรื่องระหว่างเพศแบบคนอื่นเขาก็เลยไม่มี
              พอเห็นตรงนี้นี่รู้แจ้งแทงตลอดไปเลยว่า อ๋อ มิน่าล่ะ ว่ากรรมฐาน ๔๐ กอง ๆ ใดกองหนึ่งก็สามารถไปนิพพานได้ทั้งนั้น เพราะว่าจริตของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ไอ้ของเรานี่จะเอาตัวนี้ไปสู้มันสู้ไม่ได้หรอก กรรมฐานคู่ศึกมันสู้ไม่ได้ แต่ปรากฏว่าตัวพรหมวิหาร ๔ กลับสู้ได้ มันกลายเป็นเราไปถนัดอย่างนั้นแทน เพราะฉะนั้นถ้าถามว่า ไอ้ตัวไหนที่มันเด็ดขาด มันก็ต้องดูว่าตัวเราถนัดแบบไหน แล้วก็ใช้กรรมฐานกองนั้น
       ถาม :   จะรู้ได้ยังไงครับ ?
       ตอบ :   ค่อย ๆ คลำไป เดี๋ยวถึงเวลาเมื่อไหร่มันก็อ๋อเองแหละ อันนั้นก็คลำอยู่ตั้งนานเหมือนกัน บังเอิญวันนั้นกำลังจะไปกิจนิมนต์ แล้วบ้านโยมก็แหม ลูกสาวสวยซะด้วย ไปกราบลาหลวงพ่อขออนุญาตไปกิจนิมนต์ครับ หลวงพ่อท่านว่า ?อ้าวไปกิจนิมนต์เหรอ นึกว่าจะไปงานแต่ง? ไอ้เราฟังก็สะดุ้งใช่ไหม ครูบาอาจารย์ทักอย่างนี้ มันต้องยิ่งระวังตัวเองให้หนักยิ่งขึ้น ก็พอดีไปท่องตำราเจอตรงนี้เข้าพอดี พอเจอตรงนั้นปุ๊บ อารมณ์ใจมันแทงตลอดไปรุ่งขึ้นไม่หนักใจแล้วมาเท่าไหร่ก็มาเหอะ
       ถาม :    แต่ก็ยังรู้สึกว่าสวยอยู่หรือเปล่าคะ ?
       ตอบ :     พอหลังจากที่ทำได้แล้วนะไอ้ความรู้สึกมันเห็นก็สักแต่ว่าเห็นไป มันไม่เสียเวลาไปคิดแล้ว
       ถาม :   กลัวข้าวต้มเขาจะเสียเจ้าค่ะ ทำข้าวต้มาถวายท่าน
       ตอบ :   ไม่ต้องห่วงจ้ะ อยู่ที่โน่นไม่ทันได้เสียหรอกเราไล่แจกดะไปตลอดทางเลย เพราะว่าอยู่ที่โน่นก็เหมือนกับเป็นที่พึ่งของเขา ถึงเวลาเขาก็จะรอแต่ของเรา แถวนั้นเขาลำบากหน่อยเพราะพระเจ้าส่วนใหญ่จะอยู่ในเขตป่า เขตป่าคนเข้าถึงยากแล้วเขาเองก็ไม่ได้เข้าเมืองมาหาศรัทธาญาติโยม เรามีอะไรก็ไปสงเคราะห์เขา
       ถาม :  จอคอมพิวเตอร์ของผมเองเนี่ยครับ ผมเอารูปสมเด็จองค์ปฐมน่ะครับ เป็นแบคกราวน์ เราทำงานไปก็มองไป พอมานั่งนึกก็จำได้มั่งไม่ได้มั่ง คือรายละเอียดมันเยอะมากเลยครับ
       ตอบ :     อย่าเพิ่งเอารายละเอียด ใหม่ ๆ เราเองแค่นึกออกก็พอ ถึงได้ไม่เต็มองค์ำได้เพียงบางส่วนให้กำลังใจของเรามั่นใจว่าเป็นพระพุทธเจ้าก็ใช้ได้ แล้วขณะเดียวกันว่าถ้ามีการเปลี่ยนแปลงสีสัน ท่านจะเปลี่ยนบ้าง อริยาบถท่านจะเปลี่ยนบ้าง จากนั่งเป็นยืน เป็นเดิน เป็นนอนอะไรใช้ได้ทั้งนั้น เป็นพุทธานุสสติเหมือนกันแล้ว ร่างกายของเรานี่มันแย่อยู่อย่าง เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา สมาธิมันตกที่เคยชัด ๆ มันก็เลยมัวไปหมด ของเรามันต้องค่อยเป็นค่อยไป
       ถาม :  แล้วบางทีเนี่ยผมรู้สึกว่าการจำพระพุทธรูปเนี่ย จำยากเหลือเกินครับ พอดีที่บ้านที่ห้องพระมีรูปพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันนี่น่ะครับเป็นรูปถ่าย ผมก็เลยนึกถึงหน้าท่านแทน เพราะว่าหน้าคนนี่รู็สึกว่าจะจำได้ง่ายกว่า
       ตอบ :     อันไหนทำให้เรารู้เห็นได้ชัดเจนกว่า สะดวกกว่า ง่ายกว่า ก็อันนั้น หลวงพ่อท่านบอกเสมอว่าให้เป็นภาพพระที่เราชอบใจที่สุด มันจะได้ง่ายและก็สะดวกใจสำหรับเรา เพราะของที่เรารักพอนึกถึงมันก็ง่าย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.7.html

ถาม :  ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้วฝันว่าตัวเองมีเขี้ยว ๒ ข้างเลย ก็ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรแต่ว่าสงสัยว่าทำไมเพ้อเจ้อเกี่ยวกับงู คือตัวเองเกิดมาชอบเขี้ยวอยู่แล้ว
       ตอบ :    บางอย่างมันเป็นจริตนิสัยเดิมของตัวเองมันเป็นมาอย่างนั้นก็ปล่อยเขาแล้วกัน นาน ๆ มันก็ผุดขึ้นมาที ถ้าเราควบคุมมันได้มันก็ไม่มีปัญหาอะไร
       ถาม :     เป็นยังไงคะจริตเดิม ?
       ตอบ :  พวกของอะไรที่เราเคยชอบเคยชินมาตั้งแต่อดีตมาบางอย่างมันตามมา สิ่งที่ตามมาก็คือว่าลักษณะรูปร่าง หน้าตาอาจจะเปลี่ยนน่ะนะ เพราะว่าเปลี่ยนไปตามบุญตามกรรมที่เราทำ ทำบุญเอาไว้เยอะเมตตาบารมีมากทรงศีลได้ทรงพรหมวิหารเป็นปกติหน้าตาก็จะสวยงามมากขึ้น แต่ลักษณะรูปร่างจะคล้ายของเดิมอย่างหนึ่ง นิสัยในการกินอย่างหนึ่ง ในอดีตเคยชอบอาหารแบบไหนมาสมัยนี้มันก็อย่างนั้นน่ะ พวกนี้เขาตามข้ามชาติกันนะ
       ถาม :     อันนี้ผมเชื่อนะครับเรื่องอะไรที่มันเกิดในปัจจุบันนี่แม้วิทยาการที่จะเกิดต่อไปในอนาคตที่เจริญเนี่ยมันมีมาหมดแล้ว
       ตอบ :    จ้ะ ไปเรียนของเดิม
       ถาม :  ครับ มันเป็นของเดิมแม้แต่วิทยาศาสตร์นี่ มันดี มันใช้มาหมดแล้วแต่เรา สติ ไอ้ความรู้ของเรามันย้อนไปไม่ถึง คือ พูดง่าย ๆ เรามีดิสเก็ตใหญ่มากเลยแต่เครือข่ายเราอ่านไปได้ไม่ถึงจุดนั้น
       ตอบ :   ดีไม่ดีเครื่องมันยังทำงานไม่ถึงด้วยซ้ำไป อย่างแอตแลนติสไง แอตแลนติสนี่เขาใช้พลังงานแสงอาทิตย์สร้างเป็นไฟฟ้า ยานยนต์ทุกอย่างของเขาทันสมัยกว่าสมัยนี้มหาศาลเลย แล้วปรมาณูเขาก็มีสมัยนี้เพิ่งค้นคว้าไปได้ใกล้เคียงเขาเท่านั้นเอง ยังสู้เขาไม่ได้ซะด้วยซ้ำ
       ถาม :    อย่างนี้แต่ก่อนชอบเหาะ คือว่าเคยได้อภิญญาใช่ไหมคะ ?
       ตอบ :    พวกนี้พื้นฐานอภิญญาเก่าจะมี ฝันว่าเหาะบ่อยอะไรอย่างนี้
       ถาม :     การที่จะทำให้คนที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรอย่างนี้ เกิดความรู้สึกที่ไม่ดี จะถือว่าเป็นกรรมมาบังเขาหรือเปล่าคะ ?
       ตอบ :   ก็ไม่ใช่ เพราะว่าวิสัยของแต่ละคนชอบไม่เหมือนกัน อัชฌาสัย คือ ความปรารถนาส่วนตัวไม่เหมือนกัน ถึงได้ต้องแบ่งเป็น ๔ หมวดใหญ่ ๆ หมวดแรก คือ สุกขวิปัสสโก พวกนี้แบบจับปิดตาเดินก็ไปแบบนิ่ม ๆ เลย ไม่ดิ้นไม่รนไม่อะไรทั้งนั้น ใครให้ไปทางไหนก็ไป พวกเตวิชโช อย่างน้อย ๆ นี่ขอแงะดูหน่อยเถอะ ว่าทางเดินตรงหรือเปล่า  แต่ถ้าอภิญญานี่มันกระชากผ้าปิดตาตั้้งแต่แรกแล้ว ส่วนปฏิสัมภิทาญาณนี่เขาต้องรู้ครบ ความสามารถจะคุมทั้งอภิญญา ๖ วิชชา ๓ และ สุกขวิปัสสโกด้วย 
               พวกอภิญญานี่ อาจารย์จันทร์ รายนั้นเจออะไรรื้อกระจาย อยากรู้อยากเห็น พาไปเชียงรายพักที่ณัฐิพลรีสอร์ต เขามีพวกอ่างน้ำร้อนน้ำเย็นอะไรพวกนั้น ท่านเปิดไม่เป็นก็ให้เราสอนว่าเปิดยังไง น้ำมันถึงจะลงอ่าง เปิดยังไงน้ำมันถึงจะขึ้นฝักบัว แกก็กดแกก็ดึงแกก็หมุนของแกไปเรื่อย อีตอนถือฝักบัวดันหันมาหาเราแล้วน้ำมันก็ออกพอดี (หัวเราะ) เปียกไปครึ่งตัวไม่มีอะไรจะทำน่ะบ้านเขาไม่มี
              พม่านี่พวกเครื่องอำนวยความสะดวกต่าง ๆ มันน้อยมาก ในเมื่อมันน้อยมากแล้วเขาเห็นอะไรที่เขาไม่เคยพบไม่เคยเห็นก็รื้อกระจาย ลูกบิดประตูน่ะ ลูบ ๆ คลำ ๆ เปิด ๆ ปิด ๆ อยู่ได้เป็นครึ่งวันค่อนวัน อยากรู้ว่ามันทำงานยังไง จะว่าไปแล้วบ้านเขาลำบากมาก เพราะว่าขนาดพลเอกนี่เงินเดือน ๒,๕๐๐ ๆ ของเขาประมาณ ๓๐๐ บาทถ้วนของเรา ครูจบปริญญาโทเงินเดือน ๑,๒๐๐ ไหวไหม ? ไอ้ ๑,๒๐๐ นี่ ร้อยกว่าบาทไทยนะ เขาก็เลยไม่สามารถหาพวกเครื่องสุขภัณฑ์เครื่องอำนวยความสะดวกอะไรได้แบบเรา
       ถาม :     ตั้งใจไว้ว่าที่ไหนบูรณะห้องน้ำจะทำบุญ
       ตอบ :    พวกนี้พวกเดียวกับพระพากุละเถระ พระพากุละเถระนี่ประวัติท่านพิสดารมาก ท่านบวชเป็นพระแล้วเป็นเอตทัคคะ คือ เป็นผู้ที่มีความสามารถยอดเยี่ยมในด้านเป็นผู้ที่มีโรคน้อย ปกติแล้วพระต้องฉันเภสัชรักษาโรคอยู่เสมอ 
              พระพากุละเถระนี่ในชีวิตแม้แต่สมอชิ้นเดียวก็ไม่เคยฉัน ตอนที่ท่านเกิด พอเกิดมาปุ๊บตัดสายสะดือเสร็จพี่เลี้ยงอุ้มลงไปล้างตัวที่ท่าน้ำ ปลาใหญ่มันฮุบตูมเดียวเอาไปเลย ปรากฏว่าปลาใหญ่ตัวนั้นว่า่ยข้ามเมืองไปอีกเมืองหนึ่งไปติดข่ายเขา พ่อค้าเขาก็เอามาขายในตลาด คนใช้เศรษฐีของเมืองนั้นเจอเข้าเลยซื้อปลาไปมันอ้วนดี พอเอาไปทำอาหาร ผ่าท้องปลาออกมา เด็กชายพากุละยังดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่เลย ไม่เป็นอะไรบุญรักษาอยู่ได้ พอดีเหลือเกินว่าเศรษฐีนั่นเขาพยายามอย่างไรก็ไม่มีลูก พอเห็นเด็ก โอ๊ย สวรรค์ประทานให้ ดีอกดีใจทั้งผัวทั้งเมียอุ้มชูเลี้ยงดูมาแบบประเภทรักยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ เรื่องมันก็ลือออกไปสิ ว่าเศรษฐีนี่ได้ลูกจากท้องปลา ทางด้านโน้นได้ยิน ลูกกูนี่หว่า (หัวเราะ) ก็ตามไปทวง เขาก็ำไม่ให้ก็เขาได้มาเอง เรื่องเลยไปถึงพระราชาท่านต้องมาตัดสินให้ว่าให้อยู่ทางบ้านนี้ ๓ เดือน แล้วไปอยู่บ้านนี้ ๓ เดือน ท่านก็เลยได้ชื่อว่า พากุละ คือจากตระกูลสู่ตระกูล กลับกันไปกลับกันมาผลัดกันเลี้ยงคนละ ๓ เดือน เป็นลูก ๒ ครอบครัว
              พอโตขึ้นมาหน่อยก็ได้บวช บวชเสร็จเป็นพระอรหันต์ผู้ที่เลิศในทางเป็นผู้ที่มีอาพาธน้อย คือ ป่วยน้อย พระพุทธเจ้าตรัสว่า บุรพกรรมที่ทำให้ป่วยน้อยเพราะว่า ในอดีตเคยสร้างเว็จกุฎี คือ ส้วม ถวายพระ เพราะฉะนั้นพวกเรานี่ ประเภทชอบสร้างส้วมนี่พวกเดียวกับพระพากุละ ทำให้คนอื่นหมดทุกข์ ตัวเองก็เลยทุกข์น้อยไปด้วยน ก็ขนาดสมอสักชิ้นหนึ่งฉันเพื่อรักษาโรคยังไม่เคยเลย ความจริงมันน่าจะไม่หิวด้วยนะ
       ถาม :  เอาเรื่องอัฐิของบรรพบุรุษนะคะ ที่บ้าน (ชื่อฟังไม่ชัด) อมาตยนนท์น่ะค่ะ พอดีมีช่องว่างที่วัดสระเกศน่ะค่ะ ทีนี้ส่วนหนึ่งจะเอาไปไว้ที่วัดสระเกศอีกส่วนหนึ่งยังไว้ที่เดิมเป็นอะไรไหมคะ
       ตอบ :    อ้าว แล้วทำไมไม่ไว้รวมกันล่ะ คือ เรื่องของอัฐิแยกแยะไม่เป็นไร มันอยู่ที่เราสะดวก แต่ถ้าหากไว้ที่เดียวกันอย่างของคุณย่า หรือใครก็อยู่ที่วัดสระเกศอยู่แล้วต่อไปเราทำบุญจะได้สะดวก ถ้าไว้หลายที่่มันต้องวิ่งหลายแห่ง
       ถาม :    ท่านคะ แล้วมีเรื่องปลวกอีกค่ะ  ปลวกขึ้นบ้าน
       ตอบ :    รังใหญ่ไหม ? หรือว่าเป็นทางเดินเฉย ๆ 
       ถาม :    เป็นทางเดินค่ะ จะให้ช่างมา
       ตอบ :   ถ้าเป็นทางเดินเฉย ๆ แซะมันทิ้งได้เลย
       ถาม :   ไม่ได้ค่ะ เพราะมันขึ้นตามฝ้าแล้ว ให้ช่างเขามาดูแล้วค่ะ ทีนี้ก็บอกว่าขอให้เขาบอกไปได้ไหมคะ เพราะกำลังจะหาคนมาจัดการ
       ตอบ :  ถ้าอย่า่งนั้น หลวงพ่อท่านเคยแนะนำว่า ให้จุดธูป ๕ ดอก บอกกล่าวท้าวจตุมหาราชท่าน ว่าขอให้ช่วยสงเคราะห์นำเขาออกไปในช่วงนั้นจะได้ไม่ถึงแก่ชีวิต รบกวนท้าวจตุมหาราชท่านนิดหนึ่ง ขอให้ท่านช่วยสงเคราะห์ด้วยการป้องกันไม่ให้เขาเข้ามาในช่วงนั้นหรือว่านำเขาออกไปเลยก็ได้ ช่วงที่เขามาจัดการจะได้ไม่เป็นอะไร
       ถาม :   ทำในวันนั้นหรือก่อนวันนั้นคะ ?
       ตอบ :  ทำก่อนวันนั้นได้หน่อยก็ดี บอกว่าวันนั้นเวลานั้นเราจะให้ช่างมาจัดการ เพราะท้าวมหาราชท่านเมตตาเป็นปกติอยู่แล้ว พระอนาคามีนี่ ท่านเต็มใจช่วย หลวงพ่อท่านเคยแนะนำเอาไว้
       ถาม :   ไปสอนหนังสือค่ะท่าน แต่ว่านักเรียนดื้อมากค่ะ
       ตอบ :    เราต้องทำใจไว้เลยว่า ในช่วงวัยรุ่นเด็กดื้อกับซนเป็นเรื่องปกติ ถ้าเราทำใจตรงจุดนี้ได้ไม่มีปัญหา หน้าที่ของเราก็คือถ่ายทอดความรู้ให้แก่เขาให้เต็มที่ที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ พยายามทุกวิถีทาง เราเป็นครูเป็นอาจารย์เนี่ยถ้าเราเก่ง สามารถทำของยากให้เป็นของง่ายได้ เด็กจะสนใจทุกคน สำคัญอยู่ตรงเราด้วย อย่าโทษเด็กอย่างเดียว
       ถาม :   เขาถามกันมาในรถบอกว่าหลวงพี่ตอบให้เสร็จแล้ว
       ตอบ :  บางทีมันก็ฟลุคนะ ส่วนใหญ่มาตรงนี้แล้วเขาไม่ค่อยมีปัญหากัน มีอยู่ ๒ อย่าง คือว่ามาถึงได้รับคำตอบไปแล้วหรือไม่ก็มาถึงลืมคำถามหมดเลย ไอ้ที่มาถึงลืมคำถามหมดมันลักษณะตัวเองอยู่ในที่ร้อน มันกระวนกระวายอยากจะหาที่เย็นอยากจะหาทางออก มาถึงที่เย็นแล้ว มันไม่กระวนกระวายคำถามก็เลยพลอยหมดไปด้วย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.8.html

ถาม :     การปฏิบัตินั้น ทำอย่างไรถึงจะทรงตัวและก้าวหน้าคะ ?
       ตอบ :    การปฏิบัติน่ะ พวกเราลืมจุดที่สำคัญไปจุดหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็คือว่าพอภาวนาจนอารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ลุกแล้วก็ลืม รักษาอารมณ์ไม่เป็น ตัวรักษาอารมณ์ไว้สำคัญที่สุด ต้องประคับประคองอารมณ์นิ่ง อารมณ์สงบอารมณ์เย็นนั้น ให้อยู่กับเราให้นานที่สุดไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ให้แบ่งกำลังใจส่วนหนึ่งนึกถึงอารมณ์นั้นไว้เสมอ ๆ
        แรก ๆ มันอาจจะได้สักครึ่งชั่วโมงแล้วก็สลายหายไป สังเกตดูทำใหม่ ๆ แหม มันเย็นอยู่ในอก ชื่นอกชื่นใจ ลองรักษามันดูซิว่ามันจะได้นานสักแค่ไหน แล้วนาน ๆ ไป ความเคยชินที่เราประคับประคองมันไว้มันก็จะได้เป็นวัน ๒ วัน ๓ วัน ๕ วัน ๗ วัน ครึ่งเดือน เดือนหนึ่ง หรือถ้าหากว่าใครมีความคล่องตัวมาก ๆ ก็ได้เป็นปีเลย
         ถ้าเราทำต่อเนื่องติดตามกันไปอย่างเนี้ยเรื่อย ๆ กำลังใจมันทรงตัวอยู่้ นิวรณ์ห้าเข้าไม่ได้ รัก โลภ โกรธ หลง มันกินใจเราไม่ได้ กำลังของสมาธิที่ทรงตัวอยู่นี้มันจะกดกิเลสตายไปเอง แต่ถ้าหากว่าใครไม่ชอบอย่างนี้ต้องขยันพิจารณา การพิจารณาก็มีอยู่  ๓ แบบ 
         แบบแรกตามอริยสัจ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ดูทุกข์ตัวเดียวก็พอ แต่ถ้าหากว่ารู้สึกว่ามันยากเกินไปก็ดูเหตุที่มันกิดทุกข์ แล้วก็อย่าสร้างเหตุนั้น ทุกข์มันก็จะดับ ถ้าทุกข์ดับเขาเรียกว่านิโรธ ไอ้การที่เราทำเขาเรียกว่ามรรค เพราะฉะนั้น มรรคกับนิโรธ นี่ไม่ต้องไปแตะมัน อย่างเก่งก็ดูทุกข์ตัวเดียว ถ้าเก่งน้อยหน่อยก็ดูสมุทัยคือเหตุเกิดทุกข์ด้วย
         เส้นทางที่สองก็คือดูตามแนวเส้นทางของไตรลักษณ์ ลักษณะความเป็นจริง ๓ อย่าง คือ ทุกอย่างไม่เที่ยง ทุกอย่างเป็นทุกข์ ทุกอย่างไม่มีอะไรที่เป็นตัวเป็นตนยึดถือมั่นหมายไม่ได้ในที่สุดก็ตายก็พังหมด ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในลักษณะนี้หมด
         อย่างที่สามดูตามแนววิปัสสนาญาณ ๙ อย่างตามนัยวิสุทธิมรรคในคู่มือปฏิบัติกรรมฐานจะมี เริ่มตั้งแต่อุทยัพยานุปัสสนาญาณ ดูการเกิดและดับ เห็นให้มันเป็นปกติ เห็นเด็กเมื่อกี้นี้ใช่ไหม เออ ไอ้นี่เกิดแล้วนะ เดี๋ยวมันก็แก่ เดี๋ยวมันก็เจ็บ เดี๋ยวมันก็ตาย หรือไม่ก็ภังคานุปัสสนาญาณ ดูเฉพาะความดับ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในที่สุดก็พังหมด ไม่มีอะไรเหลือ ไล่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงตัวนิพพิทาญาณ คือ เบื่อหน่าย โดยเฉพาะเบื่อในร่างกายนี้ ในที่สุดก็เป็นสังขารุเปกขาญาณ คือ รู้จักปล่อยวางเห็นธรรมดาของมัน
        คำว่า ?ธรรมดา? สำคัญที่สุด ถ้าเราคลำจุดนี้เจออาศัยกินได้ตลอดชีวิตเลย แต่ว่่าธรรมดาของมันก็มีระดับของมันอยู่ ธรรมดาแบบผู้ทรงฌานทำกำลังใจได้ระดับหนึ่ง ธรรมดาของผู้เป็นพระโสดาบันทำได้ระดับหนึ่ง พระอนาคามีอีกระดับหนึ่ง พระอรหันต์นี่ธรรมดาที่สุด เห็นทุกอย่างเป็นไปตามปกติไม่มีอะไรกระทบใจของตัวเอง เพราะว่าปกติของมันเป็นอย่างนั้น ใช่ไหม ? ปกติของเด็กมันต้องดื้อต้องซน ปกติของเราเกิดมามันต้องทุกข์ ปกติของการอยู่้ร่วมกับคนอื่นต้องมีการกระทบกระทั่งเป็นธรรมดา จะเห็นธรรมดาไปหมด ท่านก็เลยเลิกแบกแล้วก็ปล่อย
          เพราะฉะนั้นตัวรักษาอารมณ์ของการปฏิบัติเนี่ยสำคัญที่สุด ต้องประคับประคองให้อยู่กับเราให้ยาวนานที่สุดเท่าที่จะพึงเป็นไปได้ เพื่อที่เราจะได้มีความสุขจิตใจไม่ว้าวุ่นไม่ขุ่นมัวไปตามกิเลสตัณหาอุปทานและอกุศลกรรม สติจดจ่ออยู่เฉพาะหน้าไม่ไปในอดีตและไม่ไปในอนาคต ไม่ว่าจะคิดเรื่องอดีตที่ผ่านมาหรือว่าเรื่องอนาคตที่มาไม่ถึงมันทุกข์ทั้งคู่ คนเราจะไปนิพพานได้หรือไม่ได้ก็อยู่กับปัจจุบันนี้เท่านั้น อดีตไปไม่ได้แน่ถ้าไปได้ไม่มานั่งอยู่อย่างงี้ อนาคตยังมาไม่ถึงจะไปได้อย่างไร มันก็ต้องตอนนี้ เดี๋ยวนี้ อยู่กับลมหายใจเฉพาะหน้าเท่านั้น ประคับประคองอารมณ์อยู่อย่างนั้น รักษาความสงบเยือกเย็นอยู่อย่างนั้น
        คอยสังเกตในแต่ละวันว่านิวรณ์ ๕ อย่างกินใจเราได้ไหม ไอ้เครื่องกั้นความดี ๕ อย่างประกอบไปด้วย กามฉันทะ-ความพอใจในรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ พยาบาท โกรธ เกลียด อาฆาตแค้นคนอื่นเขา ตัวโกรธน่ะมันโกรธเป็นปกติอยู่แล้วแต่อย่าพยาบาท พยาบาทคือผูกโกรธ ไม่รู้จักลืม คิดอยู่เสมอ ตัวนี้ใช้ไม่ได้ แต่ไอ้ที่โกรธน่ะ มันโกรธปกติโกรธไปเถอะไม่มีใครเขาว่าหรอก พระโสดาบันก็ยังโกรธ พระสกิทาคามีก็ยังโกรธ หมดโกรธต้องเป็นพระอนาคามีขึ้นไป โกรธแต่อย่าผูกโกรธ ถีนมีทธ-ความง่วงเหงาหาวนอนในระหว่างปฏิบัติและไอ้ตัวชวนให้ขี้เกียจตัวเดียวกันเลย อุทธัจจะ-อารมณ์ฟุ้งซ่านไม่ตั้งมั่น แล่นไปสู่อารมณ์อื่น หลุดจากการภาวนา หลุดจากการประคองอารมณ์เฉพาะหน้า วิจิกิจฉา-ลังเลสงสัย ไอ้ตัวนี้จริง ๆ แล้วกินเราได้น้อย เพราะว่าถ้าสงสัยเราไม่มานั่งทำ วัน ๆ ดูแค่นี้พอ ถ้าจิตใจของเราไม่มีนิวรณ์ ๕ แสดงว่า อารมณ์ใจตอนนั้นอยู่ในระดับที่ดีน่าพอใจ แต่อย่าไปยึดถือมั่นหมายมันว่ามันจะดีอย่างนั้นตลอด
        การทำแต่ละวันไม่เท่าเทียมกัน วันนี้กำลังใจทรงตัวถ้าร่างกายดีไม่เจ็บไข้ได้ป่วยหรือไม่เหน็ดเหนื่อยมาก ไม่หิวมาก อารมณ์ใจทรงตัวอาจจะภาวนาได้ แหม สดชื่นสบาย ๓๐ นาทีแล้วยังต่อได้อีก ดีไม่ดีชั่วโมง ๒ ชั่วโมงเลย เอ้า ได้เท่านั้นเราทำเท่านั้น พรุ่งนี้แค่ ๓ นาทีก็ประสาทจะกินแล้ว เพราะว่าสิ่งที่มารบกวนมีมากเหลือเกิน แต่อย่าลืมว่า ๓ นาทีไปรวมกับชั่วโมงหนึ่งเมื่อวานเป็นหนึ่งชั่วโมงกับสามนาที เราไม่ได้น้อยลงนะ แต่มากขึ้น เพียงแต่ผลงานในแต่ละวันเราอาจจะดูว่าน้อยไปหน่อย แต่ ๒ วันรวมกันมันได้ชั่วโมงกับสามนาที
        เพราะฉะนั้นเราต้องรู้จักทำกำลังใจของเราให้พอใจอยู่กับสิ่งที่เราได้ ได้นาทีหนึ่งเอานาทีหนึ่งได้ ได้ชั่วโมงหนึ่งเอาชั่วโมงหนึ่ง สะสมไปเรื่อย ๆ ไม่ได้อะไร พุทโธคำเดียวก็เอา วันไหนจิตใจฟุ้งซ่านมาก ๆ ไปไม่รอดนั่งมองพระประธานก็เอา ไม่รู้จะทำยังไงพระพุทธรูปอยู่ตรงหน้าอย่างน้อย ๆ ก็เอาแค่นี้แหละ อตีตังสญาณ-รู้อดีต-ไม่เอา อนาคตังสญาณ-รู้อนาคต-ไม่เอา ยถากรรมมุตาญาณ-รู้กรรม-ไม่เอา ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ-ระลึกชาติ-ไม่เอา จุตูปปาตญาณ-รู้ว่าคนและสัตว์เกิดแล้วไปไหนตายแล้วไปไหน-ไม่เอา เอาปัจจุบันนังสญาณคือตอนนี้ เดี๋ยวนี้ เรานั่งมองพระอยู่พระพุทธเจ้าอยู่ตรงหน้าเราคือเราเห็นท่านอยู่กับท่านน่ะ ตีขลุมให้มันเป็นแล้วจะสบายใจ เอามันง่าย ๆ สะดวก ๆ
         พระพุทธเจ้าท่านไม่เคยสอนอะไรยาก คนสมัยใหม่มันสอนให้ยากเอง รักษาอารมณ์ไว้อย่างเนี้ยได้มากเอามาก ได้น้อยเอาน้อย ได้เท่าไหร่ถือว่าเป็นเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะรวมตัวมากขึ้นไปเรื่อย ๆ ตัวที่ได้มากเรารับไว้มาก ได้น้อยเรารับไว้น้อยไม่ดิ้นรนไม่อะไรไม่อยากจนเกินพอดีมันเป็นตัวอุเบกขาในการปฏิบัติ การปฏิบัติทุกระดับถ้าไม่มีตัวอุเบกขาในอารมณ์ ก้าวหน้ายากมาก แต่ถ้ามีตัวอุเบกขาในอารมณ์ลักษณะนี้จะก้าวหน้าได้ง่ายและได้เร็ว   
         เรื่องของธรรมะมันปฏิภาคผกผันแปลก ๆ ถ้าเราอยากอยู่มันจะไม่ค่อยได้หรอก แต่ถ้าหมดอยากเมื่อไหร่มันไหลมาเทมา ฟังดูน่าจะง่ายใช่ไหม ? เก็บเอาไว้จำด้วยนะ เคล็ดลับแบบนี้เขาไม่บอกกันง่าย ๆ หรอก จำแล้วก็ทำด้วย ถ้าเราฟังเทปหลวงพ่อจะได้ยินอยู่เสมอว่าฟังแล้วจำ จำแล้วคิด คิดแล้วนำไปปฏิบัติด้วย แทบทุกม้วนจะย้ำอย่างนี้ พวกเราส่วนใหญ่ฟังแล้วไม่ค่อยจำก็เลยไม่ต้องคิด ปฏิบัติก็ไม่ค่อยจะทำ
       ถาม :      นิวรณ์ ๕ มันชอบมากวนใจ
       ตอบ :  พอมันกวนใจปุ๊บเราโดดไปอยู่กับลมหายใจเข้าออก ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะรัก โลภ โกรธ หลง แบบไหนก็ตาม ถ้าเราเป็นสุกขวิปัสสโกโดดไปอยู่กับลมหายใจเข้าออก ถ้าเราอยู่กับลมหายใจเข้าออกสิ่งกวนใจอื่น ๆ จะไม่มี
          ถ้าหากว่าได้มโนมยิทธิหรือว่าได้อภิญญาเผ่นไปนิพพานเลย เราไปอยู่เฉพาะพระพักตร์ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรงนั้นเป็นเขตปลอดกิเลส นิพพานทั้งหมดเป็นเขตปลอดกิเลสโดยสิ้นเชิง เราอยู่ตรงนั้นนิวรณ์กินใจเราไม่ได้ รัก โลภ โกรธ หลง กินใจเราไม่ได้ เพราะว่ารัก โลภ โกรธ หลง เป็นสมบัติของร่างกายนี้ ถ้ามีเราอยู่ไปคอยปรุงแต่งมัน แหม มันจะรัก จะโลภ จะโกรธ จะหลง อย่างมีรสชาติมากเป็นพิเศษ แต่ถ้าเราไม่อยู่ปรุงแต่งมัน มันเหมือนกินก๋วยเตี๋ยวไม่ได้ใส่เกลือ ใส่น้ำปลา ใส่น้ำส้มอะไรมันไม่มีรสชาติหรอกมันเบื่อไปเอง
           เราไปอยู่ข้างบนจิตอยู่ข้างบนไม่มาปรุงแต่งอยู่กับรัก โลภ โกรธ หลง ที่เป็นสมบัติของร่างกาย ไม่มีใครมาเพิ่มเชื้อให้มัน ๆ ไม่สามารถจะลุกลามต่อไปได้ อย่างเก่งก็ ๓ นาที ๕ นาที มันก็ตายไปเอง แล้วเราก็ลงมาแบบระมัดระวัง คอยจ้องมันไว้ มาเมื่อไหร่หนีมันอีก นี่แหละคือตัวมโนมยิทธิที่สำคัญที่สุด ว่าเรารู้จักนิพพานและหนีกิเลสได้ มันเป็นวิธีตัดกิเลสที่ลัดที่สุด เพราะอยู่ตรงนั้นกิเลสไม่มีอยู่แล้ว ลงมาในร่างกายเมื่อไหร่ถึงจะโดนมันเล่นงานเอา 
            เราค่อย ๆ ทำในลักษณะนี้ ตัวประโยชน์ใหญ่ที่สุดของมโนมยิทธิก็คือว่าไปนิพพานได้ รู้จักนิพพาน ขณะเดียวกันตัดกิเลสอัตโนมัติได้ ถ้าทำอย่างนี้ได้ตัวมโนมยิทธิจะมีประโยชน์มหาศาล แต่ถ้าไปทำอย่างที่ว่า ๆ มา คือ ไปดูโน่นดูนี่ดูนั่น แทนที่จะละก็ไปติดไปยึดมันก็โทษมหันต์เหมือนกัน
           พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าระยะหลัง ๆ ไป สัญญา ปัญญา ของคนมันเสื่อมลงไปเรื่อย ๆ เพราะงั้นก็เลยไม่ค่อยจะได้อะไรยังไม่พอ ทำไม่ค่อยจะรู้เรื่องอีกต่างหาก ผ่านมาแล้วเห็นโทษของมัน ไม่อยากให้คนอื่นเขาเป็นก็เลยได้แต่นั่งมองว่าคนที่ยังอยากอยู่เราห้ามเขาไม่ได้ แต่ถ้ามีโอกาสก็จะสะกิดให้ว่าไอ้ที่เขาทำนั่นน่ะมันไปคาอยู่ตรงไหน มันไปพลาดอยู่ตรงไหน ถ้าไม่ดื้อมากก็ไปได้เร็ว
            ไอ้สมัยของเรานี่ปล้ำเอง แหม...เหนื่อยเหงื่อหยดติ๋งเลย หลวงพ่อท่านสอนพระได้ดีมากวิเศษเหลือเกิน พระวัดท่าซุงหลวงพ่อสอนให้ช่วยตัวเองทั้งหมด ไปบิณฑบาตนี่แทบจะไม่มีลูกศิษย์ตามต้องหิ้วปิ่นโตเองด้วยน่ะ ถึงขนาดนั้น ท่านบอกว่าหนังสือมี เทปมี พวกท่านไปอ่านเอา ฟังเอา แล้วปฏิบัติตามนั้น ติดขัดตรงไหนแล้วมาถามผม ผมจะบอกให้ ไอ้ของเรามันโตมาด้วยวิธีนี้มันก็เลยเคยชิน ถึงเวลาไอ้เรื่องที่จะมาถึง เอ้า กินซะลูก ไม่มีหรอก โยนชามข้าวให้ ๑ ใบ อาหารพร้อมแล้วนี่ไม่รู้จักตักกินเองปล่อยให้มันหิวซะให้เข็ด ตรงนี้เลยไม่ค่อยเอาใจใครล่ะจ้ะ ไปวัดเหมือนกันบอกเขาแล้วว่าถ้าจะมาเที่ยววัดมาได้ แต่ถ้าจะเอากฐินเอ้าผ้าป่ามาไปถามซะก่อนด้วยถ้าไม่ถามก่อนว่าต้องการหรือเปล่าไปถึงโดนไล่กลับห้ามบ่นนะ
       ถาม :   นึกว่าถึงวัดแล้วก็
       ตอบ :     ไม่มี ถึงวัดแล้วนั่นแหละไล่กลับมาแล้ว

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.9.html

ถาม :       แบบผีถึงป่าช้าแล้วไม่เผาก็ต้องฝังล่ะค่ะ
       ตอบ :  ไล่ให้ไปฝังที่อื่น ส่วนใหญ่จะทำอย่างนั้น มีคนเขาทอดผ้าป่าทุนการศึกษาเราก็พาไปทอดที่โรงเรียนให้ผู้อำนวยการหรืออาจารย์ใหญ่รับไปเลย หมดเรื่องไป เรามีหน้าที่เป็นแค่ทางผ่านไปเฉย ๆ
              เรื่องเงินเรื่องทองมันเป็นของบาดใจสำหรับคนอื่น แต่มันเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับอาตมา เมื่อกลางวันคณะของป้าตุ๋ยบอกว่ามีแต่คนถามว่าทำไมหาเงินง่ายจัง บอกกับเขาว่าไม่ได้หาเอง ทุกสิ่งทุกอย่างงานที่เราทำเป็นเรื่องของพระท่าน ถ้ามันจำเป็นท่านจะเป็นผู้หามาเอง เพราะฉะนั้นเรานั่งอยู่ตรงนี้ได้เงินหรือไม่ได้เงินดีเหมือนกัน ได้เงินก็คือดีได้ทำงาน ไม่ได้เงินก็คือดีได้พักนอน ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ก็หลวงตาโทรมา ?เล็กโว๊ย ช่วยบอกทีซิเอ็งทำใจยังไงวะข้าหัวจะหงอกหมดแล้ว? บอก ?ก็ทำใจอย่างเงี้ย? หลวงตาบอก ?ฟังแล้วมันง่ายดีแต่ทำยากจัง? ดิ้นรนจนเกินไปไม่มีสำหรับพ่อเรา เราต้องย้อน ๆ หลังไป หลวงพ่อก่อสร้างทุกอย่างท่านเป็นหนี้อย่างเดียว คือ ร้านค้า เพราะว่าร้านค้าเขาไว้ใจเขาให้ของมาก่อนไม่ได้ไปเรียกไปร้องอะไรเขาหรอก เขารู้ว่าให้มาแล้วหลวงพ่อมีเงินหลวงพ่อให้เขาแน่เพียงแต่ว่าเมื่อไหร่เท่านั้นเอง ถึงขนาดต้องไปกู้คนอื่นมา ต้องไปอะไรมาดิ้นรนมากจนเกินไป สร้างความทุกข์ให้เกิดแก่ตัวเองและคนรอบข้าง หลวงพ่อไม่ได้ประพฤติอย่างนั้น 
              เพราะฉะนั้นใครจะดิ้นก็ดิ้นเถอะแต่อาตมาไม่เอาด้วยหรอก ทำแค่ที่มี มีแล้วถึงทำ และก็มีอยู่ในลักษณะไม่ได้ขอใคร ที่วัดจะมีระเบียบวัดชัดเจนเลยนะ ระเบียบวัดข้อที่ ๑๓ ห้ามบอกบุญห้ามเรี่ยไรใด ๆ ทั้งสิ้น ใครจะทำบุญที่วัดต้องมาง้อให้ทั้งน้ำตาถึงจะรับไว้ (หัวเราะ) น่าอิจฉาเนอะ มันดีอยู่อย่างก็คือว่าไม่ต้องไปเป็นขี้ปากใคร ใครมาแปลว่าเขาเต็มใจให้จริง ๆ ถ้าไปขอเขาแบบคนอื่นจะทำให้ญาติโยมลำบากใจ
               หลวงพ่อท่านแนะนำให้ตั้งแต่สมัยบวชใหม่ ๆ ว่า ภิกษุถึงแปลว่าผู้ขอ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าขอ แต่ถึงจำเป็นก็ไม่ควรขอ ถ้าเราปฏิบัติตามที่พระพุทธเจ้าท่านสอนแล้วโดยมเขาไม่เมตตาสงเคราะห์เราก็ยอมอดตายไปเลย แต่ปรากฏว่าปฏิบัติตามไปได้แค่ไม่ถึงส่วนเสี้ยวเดียว มันก็กลายเป็นว่าโยมเขาแย่งกันสงเคราะห์ ต้องคอยระวังอยู่ตลอดเวลาเพราะเมื่อทำไป ๆ ถึงระดับหนึ่งมันเหมือนกับ...กุศลมันส่ง ต้องการอะไรจะได้อย่างนั้น อย่าเอ่ยปากนะ เอ่ยปากเมื่อไหร่มาเลย แค่คิดต้องการก็จะมาเลย คราวนี้มันลำบากตรงที่ว่าเราต้องคอยควบคุมกำลังใจของเรา อย่าให้คิดอยากไอ้สิ่งที่มันเกินความเป็นสมณะไป  
              วันก่อนท่านเต่า ท่านเต่าเขาอยู่วัดท่าซุงน้องเพิ่งได้ ๖ พรรษา ถึงจะห่างกันระดับพ่อกับลูกก็เถอะ ท่านไปดู ๆ รอบวัดแล้วก็บอกว่า ทำไมหลวงพี่ไม่มีไอ้นั่น ทำไมหลวงพี่ไม่มีไอ้นี่บ้าง เพราะว่าที่วัดนี่สั่งห้ามไว้เลย มีระเบียบวัดว่าห้ามมีเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดยกเว้นเทปสำหรับฟังธรรมะอย่างเดียว ก็บอกกับท่านว่า เราเป็นพระ เราต้องระวังตัวอยู่เสมอ ถ้าเราเผลอเมื่อไหร่บางทีจุดมุ่งหมายมันแปรโดยที่เราไม่รู้ตัว แทนที่จะทำเพื่อประโยชน์ส่วนรวม เพื่อประโยชน์ของสงฆ์ จะกลายเป็นบำรุงความสุขของตัวเอง ใช่ไหม ? เดี๋ยวก็ไปติดแอร์กุฏิ ไปหาที่นอนดี ๆ มีเครื่องเสียงดี ๆ มีคอมพิวเตอร์ มีวีดิโอ มันจำเป็นตรงไหนล่ะ เป็นพระมีผ้า ๓ ผืน บาตรอีกใบหนึ่งเหลือเฟือแล้ว ยัง ๆ ก็ไม่อดแน่ ถ้าบาตรใบนั้นไม่หายซะก่อน (หัวเราะ)
       ถาม :   ตรงนี้หรือเปล่าคะ บางทีพระบางองค์ที่ปฏิบัติพอมาถึงดีในระดับขั้นหนึ่งแล้วเนี่ย แล้วก็พอหลังจากนั้นเนี่ย ?
       ตอบ :  พัง เหตุที่พังเพราะขาดสติ ไม่ได้ระมัดระวังตัวเอง โดยเฉพาะพระที่ยังเป็นโลกียฌานอยู่ ยังต้องใช้การข่มกลั้นกำลังใจอยู่ ถ้าหากว่าท่านไม่มีเวลาทำให้ต่อเนื่องจะพังได้ง่าย ๆ น่าเสียดายมาก อย่างเช่น ท่านอาจารย์นิกร ท่านอาจารย์ยันตระ หลวงพ่อภาวนาพุทโธ ท่านทั้งหลายเหล่านั้นจริง ๆ แล้วเป็นพระนักปฏิบัติที่ดีนะ
              แต่เนื่องจากว่าเมื่อถึงเวลาที่ความดีเริ่มแสดงผลมันเหมือนยังกับดอกไม้เริ่มผลิดอกออกผล คนโน้นก็มาทึ้งไป คนนี้ก็มาทึ้งไป รับกิจนิมนต์หัวไม่วางหางไม่เว้นจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ก็ไม่ได้ปฏิบัติจิตอย่างต่อเนื่อง การไม่ได้ปฏิบัิติจิตอย่างต่อเนื่องถ้าไม่ใช่พระอริยเจ้ายังเป็นโลกียฌานอยู่มันกำเริบได้ทุกเวลา ถ้ากิเลสมันตีกลับนี่สาหัสเลย เพราะว่ามันเหมือนกับเก็บกดไว้นาน ก็เลยพังไปอย่างที่เห็น น่าเสียดายมากทั้ง ๆ ที่รู้จักมักคุ้นท่านดีทุกองค์เลย บางองค์อย่างท่านอาจารย์ยันตระนี่เรารู้ว่าท่านเป็นอย่างไร เคยพาท่านวิ่งมาแล้วน่ะ พระอาจารย์ยันตระเรียบร้อยจะตายใครจะเชื่อว่าพาท่านวิ่งมาแล้ว บอกลูกศิษย์เขาตีให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ เห็นท่านเครียดมากเพราะลูกศิษย์ท่านไปกำหนดคุณสมบัติพระอรหันต์นะ ต้องพูดเบา ๆ ต้องยิ้มอยู่ทั้งวัน นั่งนิ่ง ๆ ประสาทกินน่ะสิ พระอรหันต์ไม่ใช่ตอไม้นี่ เจอหน้าท่านรู้เลยว่าท่านเครียดขนาดหนัก ก็เลยบอกกับท่านบอกว่า ?ไปกับผมทางด้านโน้นได้ไหมครับ? ท่านก็ตกลงไป ลูกศิษย์พรวดลงมาเป็นคันรถเลยจะตาม บอกว่าขึ้นรถไปซะนี่ไม่เกี่ยวแล้วเรื่องของพระกับพระ พอพ้นมุมตึกพาท่านวิ่งเลย (หัวเราะ) พระนี่เรียบร้อยมากเลยนะวิ่งจีวรปลิวเหมือนกัน
       ถาม :    เอาให้หายเครียดเลยเหรอคะ ?
       ตอบ :  เอาให้หายเครียดก่อน เพราะว่าท่านเองพอถึงเวลาก็ต้องประเภทเดินนิ่ม ๆ ใช่ไหม นั่งยิ้มอย่างเดียว ต้องพูดเบา ๆ เสียงดังก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนจะว่าไม่ใช่พระอรหันต์ กลายเป็นไปกำหนดคุณสมบัติพระดีเข้าโดยที่ไม่รู้ว่าจริง ๆ พระดีเป็นอย่างไร พระดีหลวงปู่บอกว่าเหลือแต่ีกิริยาเท่านั้นมายาไม่มี กิริยาอาจจะโฉ่งฉ่างยังไงก็ปล่อยท่านเหอะวิสัยท่าน เดิมเป็นอย่างไรจะเป็นอย่างนั้น แต่มายาคือการหลอกกันไม่มี จิตของท่านมันสะอาดเสียแล้ว ก็ตรงไปตรงมาอย่างเดียว ของท่าน ๆ ต้องไปโดนปิดโดนกั้นอยู่ในลักษณะที่เขากำหนดคุณสมบัติให้ ไม่ใช่กำลังใจที่แท้จริง เครียดมาก พาท่านวิ่งเข้าท่านชอบใจมากเลย
              ท่านบอกคุณไปอยู่กับผมเถอะ วัดของผมอนุญาตให้อยู่ได้เต็มที่ไม่เกิน ๒ เดือน แต่สำหรับคุณจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ แต่บอกท่านไปว่า หลวงพ่อยังต้องการใช้งานผมอยู่ ถ้าหากว่าหมดงานเมื่อไหร่แล้วจะไป โห งานวัดท่าซุงมีหรือจะหมด (หัวเราะ) หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปีก็เจ๊ง บอกว่าเหลือ
       ถาม :   อย่างนี้ท่านมีสิทธิ์กลับมาได้ฌานเหมือนเดิมไหมครับ
       ตอบ :  ก็ไอ้เรื่องของอาบัติปาราชิกนี่มันปิดมรรคผลเท่านั้นนะ ปิดมรรคผลคือโอกาสที่จะได้เป็นพระอริยเจ้าไม่มีเพราะว่าล่วงศีลหนักในขณะที่เป็นพระ แต่ไม่ได้ปิดสวรรค์ ไม่ได้ปิดพรหม สุคติไม่ได้ปิดนี่ ถ้าหากท่านกำลังใจดีตีคืนมาได้เมื่อไหร่ทรงฌาน ทรงสมาบัติได้เหมือนเดิมแต่จะให้เป็นพระอริยเจ้าชาตินี้ไม่ได้แล้ว ต้องรอรับการลงโทษหรือไม่ก็เกิดใหม่อีกทีหนึ่ง ชาติใหม่เมื่อไหร่แล้วค่อยว่ากัน เสียดายพระดี ๆ พวกเรานี้ แหม เห็นต้นไม้ยังเล็กอยู่ทึ้งกินกระจายเลย ตายทีละต้น ๆ อย่ารีบนะอย่างน้อย ๆ เปิดโอกาสให้โตบ้าง
       ถาม :       ตรงนี้ใช่ไหมคะ ที่ว่าตอนที่ท่านยังทรงความดีอยู่ ที่คนเข้าไปมาก ๆ ๆ... ?
       ตอบ :     นั่นเรื่องของบารมีเก่าที่ท่านสร้างมาด้วย พอความดีเริ่มกลับมาทุกอย่างก็จะรวมตัว มันเหมือนยังกับว่าขุดบ่อเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงเวลาฝนตกน้ำก็ไหลมาทุกทิศ แต่อีคราวนี้ว่าบ่อนั้นมันลึกไม่พอน้ำไหลมา ก็เลยล้นท่วมซะเดือดร้อนกันไปหมด สำคัญที่สุดตรงตัวนักบวชเองต้องรู้ตัวและระมัดระวังอยู่เสมอ
       ถาม :     ถ้าอย่างนี้นี่ถ้ารู้ตัวเราอาจต้องหนี หมายถึงว่าหนีกลุ่มนี้ไปเข้าป่าหรือไปไหนที่ห่างจากตรงนั้นก่อน
       ตอบ :  ต้องอย่างนั้น เพื่อให้มีเวลาของตัวเอง อาตมาพอมีเวลาเมื่อไหร่ก็พาพระออกป่า คนเห็นแปลกใจมาก เอ๊ะ กลุ่มนี้มันมาทำอะไรกัน ไม่มีกลด ไม่มีบาตร ไม่มีอะไรกับใครทั้งนั้นแหละ เดินดุ่ย ๆ หายเข้าป่าไปเลย แล้วอยู่ได้นานกว่ามันด้วย (หัวเราะ) แปลกดีมั๊ย ไปเจอกันกลางทุ่งใหญ่ เขาถามว่าพวกคุณมาทำอะไร บอกก็เหมือนกับพวกคุณนั่นแหละ เฮ้ย พวกคุณธุดงค์กันได้ยังไงไม่มีอะไรเลย บอก อย่างนี้แหละอยู่ได้นานกว่าคุณอีก เขาติดรูปแบบกัน ประเภทออกธุงดงค์ที่ห่มพวกสังฆาฏิ สะพายกลด สะพายบาตรไป อย่างนั้นเดินได้วันละ ๑๐ กิโลเก่งตายชัก ของเรามันไปวันหนึ่ง ๕๐-๖๐ กิโลเป็นเรื่องเล็ก ๆ
       ถาม :    เวลาไปมีอะไรบ้างคะ ?
       ตอบ :  ย่ามใบหนึ่งใส่ชุดครองพระไปแล้วก็มีกระติกน้ำไป มีพวกไฟฉาย ไฟแช๊ค ยารักษาโรคนิดหน่อยแล้วก็ไป สนุกดี ไปเสี่ยงดวงเอาข้างหน้าว่าจะอดตายหรือเปล่า ไม่เคยอดหรอกมีแต่กินจนล้น พระวัดท่าซุงหลวงพี่นันต์ท่านบอกพวกคุณถ้าอยากธุดงค์แบบมีเสือมีช้างให้ไปหาท่านเล็กนะ ก็มีพระรุ่นน้องไป ๒ รุ่น
              หลังจากนั้นเข็ดไม่มีใครไปอีกเลย มันเข็ดไอ้รุ่นที่ ๒ น่ะ เพราะรุ่นที่ ๒ นี่พวกท่านสหชาติท่านเป็ดเขาไปกัน ถามเขาว่าคุณจะฉันไหม ถ้าคุณจะฉันผมจะแบกอาหารไปเผื่อ เขาบอกว่าแล้วแต่หลวงพี่ อ้าว แล้วแต่ผม ๆ ขี้เกียจแบกมันหนักนี่ก็ไปกันอย่างนั้นแหละ ปรากฏว่าวันที่ ๓ เขาขอกลับบอกไม่มีแรงเดินแล้ว (หัวเราะ) กำลังใจเขาไม่ทรงตัว พอไม่ทรงตัวไปกังวลอยู่กับร่างกายมันแย่ ปรากฏว่าหมดแรงเอากลางทาง เราเดินออกมาข้างนอกเสร็จแล้วต้องขอให้ชาวบ้านเขาขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปรับ ทางป่านี่มอเตอร์ไซค์มันพอจะซอกแซกไปได้ กลับไปถึงวัดท่าซุงเขาลือกันให้หึ่งเลยว่าท่านเล็กพาน้องไปฝึกธรรมปีติอดซะแทบตาย
       ถาม :     เลยไม่มีใครมาเลย ?
       ตอบ :  ไม่มีใครมาอีกเลย ตอนนี้ท่านเต่าเพิ่งมา ไปใหม่อีกแล้ว รุ่นพี่ชักจะลืม ๆ เรื่องรุ่นน้องมันไม่ได้รับการบอกเล่าต่อเนื่องไปกันอีกแล้วเดี๋ยวเข็ดไปเองแหละ บอกแล้วว่าเห็นภาพน่ะอย่างที่ว่ามันน่าสนุก ไปเองแล้วจะรู้ เห็นชัด ๆ ว่าความตายอยู่แค่ลมหายใจเองน่ะไม่ได้ไกลไปกว่านั้นเลย มันจะขาดใจตายลงไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ห้ามแล้วไม่ฟัง เขาไม่รู้ว่าที่เราพูดน่ะเป็นเรื่องที่เบามาก จริง ๆ แล้วมันหนักกว่านั้นแต่เขามักจะคิวด่าเราขู่ ก็เลยไปกัน เดี้ยงกันเป็นแถวเลย
       ถาม :    ไปแล้วได้อะไรคะ ?
       ตอบ :     ก็ได้แบบเอไง มรณานุสติ ตายแน่ ๆ คำเดียวคำอื่นไม่มีเหลือเลย จริง ๆ หลวงพ่อท่านบอกว่าธุดงค์มี ๒ แบบ แบบหนึ่งคือเดินไปภาวนาไป แบบนี้มันจะได้ระยะทางเยอะมาก อีกแบบหนึ่งก็คือเมื่อพบที่ ๆ เราพอใจก็หยุดภาวนาที่นั้น เราขอดันไปถนัดแบบแรก โห เดินสะใจเลยทุ่งใหญ่ ๙๓ กิโล แสงชัยเขาถามว่า หลวงพี่เดินยังไงวันเดียวถึง บอกมา จะพาเดินให้ดู พาเขาเดินตั้งแต่ตี ๓ บ่าย ๓ ถึงแล้ว ตาแสงชัยหัวไถพื้นสลบไปเลย (หัวเราะ) เขาบอกว่าเห็นหลวงพี่เดินเหมือนกับว่าร่อแร่ ๆ จะตาย ๆ เผลอแพล็บเดียวไปไกลลิบ จริง ๆ แล้วไม่ใช่คนเดินเร็วนะ เพียงแต่ว่ากิโลแรกกับกิโลสุดท้ายเราก้าวยาวเท่ากัน ขณะที่คนอื่นนี่พอเดินไปแล้วมันจะก้าวสั้นลงไปเรื่อย ๆ บางทีก็ก้าวไม่ออกไปเลย จากที่ว่าไม่ใช่คนเดินเร็วจนคนต้องวิ่งตาม
       ถาม :     กำหนดใจอย่างไรคะ ?
       ตอบ :     อย่าไปสนใจร่างกายอยู่กับลมหายใจเข้าออกอย่างเดียวมันไม่เหนื่อย

[Nobody]

Tweet

http://grathonbook.net/book/2.10.html

โปรดเวไนยสัตว์

            ขณะที่พระพุทธองค์ประทับอยู่ในกรุงสาวัตถี ทรงปรารภเรื่องของ พระปูติคัตตติสสเถระ  ว่ากุลบุตรในสาวัตถีผู้หนึ่ง ฟังธรรมในสำนักพระศาสดา ศรัทธาถวายชีวิตในพระศาสนาได้บรรพชาอุปสมบทแล้วได้ชื่อว่า พระติสสเถระ
      เมื่อกาลล่วงไป ตุ่มทั้งหลายประมาณเท่าเมล็ดผักกาด ผุดขึ้นตามสรีระของท่าน ตุ่มนั้นเม็ดโตขึ้นตามลำดับ ประมาณเท่าเมล็ดถั่วเขียว เมล็ดถั่วดำ มะขามป้อม และผลมะตูม ตุ่มเหล่านั้นแตกแล้ว กายของท่านเน่า จึงได้ชื่อว่าพระติสสเถระผู้มีกายเน่า ผ้าสบงและจีวรเปื้อนด้วยเลือดและหนอง ไม่มีใครดูแล ทอดทิ้งให้นอนอยู่เช่นนั้น
      พระพุทธองค์ทรงทราบด้วยพระญาณ ทรงเห็นอุปนิสัยที่จะบรรลุพระอรหัตของพระเถระ จึงเสด็จไปสู่โรงไฟ ทรงล้างหม้อ ใส่น้ำยกตั้้งบนเตา รอให้น้ำร้อน แล้วเสด็จไปจับปลายเตียงที่พระเถระนอน ทรงให้ภิกษุที่ติดตามนำร่างมา ทรงเทน้ำร้อนลงให้ไหลไปตามร่าง รับสั่งให้ภิกษุเหล่านั้นเปลื้องจีวรที่ห่มอยู่ ไปขยำด้วยน้ำร้อน พระองค์ทรงรดสรีระนั้นด้วยน้ำอุ่น ถูสรีระของพระเถระให้อาบน้ำ เมื่อจีวรแห้ง พระศาสดาทรงช่วยเธอให้ห่มจีวร ทรงขยำผ้าสบงที่พระเถระนุ่งแล้วผึ่งแดด เมื่อน้ำที่กายแห้งสบงก็แห้ง เธอนุ่งผ้ากาสาวะผืนหนึ่ง ห่มผืนหนึ่ง เป็นผู้มีสรีระเบา มีจิตที่มีอารมณ์เป็นหนึ่ง พระศาสดาประทับยืนเหนือศีรษะพระเถระ ตรัสว่า
                ไม่นานหนอ กายนี้จักนอนทับแผ่นดิน
                  ปราศจากวิญญาณ เหมือนท่อนไม้
                  อันบุคคลทิ้งแล้ว หาประโยชน์มิได้
      จบพระธรรมเทศนา พระติสสเถระบรรลุพระอรหัต พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา แม้ชนเหล่าอื่นเป็นอันมากได้เป็นพระอริยบุคคล มีพระโสดาบัน เป็นต้น พระเถระบรรลุพระอรหัตแล้วก็นิพพาน พระศาสดาทรงให้จัดการฌาปนกิจสรีระของท่าน ทรงเก็บอัฐิธาตุ แล้วโปรดให้สร้างสถูปบรรจุไว้
      ภิกษุทั้งหลาย ทูลถามถึงเหตุแห่งกายเน่า และเหตุที่ถึงความบรรลุพระอรหัต พระศาสดาตรัสเล่าถึงบุพกรรมของพระเุถระว่า ผลแห่งกายเน่าและกระดูกแตก ด้วยผลของการทุบกระดูกนกทั้งหลาย และที่ท่านได้บรรลุพระอรหัต ก็ด้วยผลแห่งการถวายบิณฑบาต อันมีรนเลิศแก่พระขีณาสพ แล้วตั้งความปรารถนาว่า ขอข้าพเจ้าพึงถึงที่สุดแ่ห่งธรรมที่ท่านได้เห็นแล้วด้วยเถิด ดังนี้.

[shinpe uhah]

Tweet

โห ยาวจริงๆ มาขอบคุณก่อนครับ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อนนะครับ ขอบคุณครับ