ฉันปล่อยให้ความรู้สึกผูกพันบางอย่าง...
ค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำทีละเล็กทีละน้อย....
.....ภาพคนบางคน ค่อย ๆ ถูกลบออกไปจากหัวใจ .......
ฉันเคยวาดหวังให้ความผูกพันนี้ คงอยู่เนิ่นนาน....ตลอดไป...
แต่เหมือนเป็นแค่ฉันเพียงคนเดียว ที่คาดหวังให้เป็นแบบนี้....
คาดหวังให้เรามีกันและกัน เหมือนช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราต่างเคยรู้สึก....
.....ฉันหวังเอง....คิดเอง....และรู้สึกไปเอง.....
...........................และเมื่อวันหนึ่ง.....................
ฉันเริ่มมองเห็นคุณค่าในตัวฉันเอง....
ฉันมองเห็นความเสียใจของตัวเอง...
และฉันมองเห็นหยาดน้ำตาของตัวเองกำลังรินไหล.....
ฉันเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้น...ที่คิด รู้สึก และคาดหวังเพียงลำพัง....
ฉันเฝ้ามอง มองดูความเป็นไปของความสัมพันธ์.....
และฉันมองเห็นบางอย่างของความสัมพันธ์นั้น
ฉันมองเห็นภาพลวงตาซ่อนเร้นอยู่ในคำว่า....คิดถึง...
ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา....ฉันโง่ ที่เพิ่งมองเห็นมัน...
............................
ฉันเริ่มหันมาดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกของตัวฉันเองให้มากขึ้น....
ฉันเริ่มทำหัวใจตัวเองให้แข็งแรงขึ้นวันละนิด......วันละนิด...
ฉันเริ่มรู้สึกว่า คำว่า คิดถึง แท้จริงแล้ว ไม่เคยมี…..
...............................วันนี้............................
ฉันไม่คาดหวังความสัมพันธ์นั้น
และฉันปล่อยให้มันหลุดลอยไป....ไกล....โดยไม่พยายามหยุดยั้งมันไว้
ฉันยืนมองความสัมพันธ์นั้น ลอยลับหายไปจากสายตา...
และหวังเพียงว่า .... เราจะเป็นเพียงแค่คนผ่านตา...
ในบางเส้นทางของชีวิต ที่บังเอิญชะตาลิขิตให้เจอกันเท่านั้น.....
....................สุดท้าย....................
รู้สึกดี.....ที่เราห่างกัน....
รู้สึกดี.....ที่เราจะมองไม่เห็นกันบ้าง....ในบางเส้นทาง....
รู้สึกดี.....ที่เราจะลืมเลือนกันไป.....ในบางเวลา
รู้สึกดี.....ที่เราจะกลายเป็นคนอื่นในไม่ช้า….
รู้สึกดี.....ที่เราจะไม่เป็นเราอีกต่อไป…
และสุดท้าย ก็ยังรู้สึกดีที่เคยผูกพันกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก