ในรูปคือต้นมะขามที่มาของเรื่อง
.......................................
เอ่ยถึงวัด
หลายคนคงนึกถึงสถานที่ๆมีแต่ความสงบร่มเย็น ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แม้ว่าปัจจุบันวัดในเมืองจะหันมาก่อสร้างถาวรวัตถุ แทบไม่มีต้นไม้อยู่ในวัดเลยก็ตาม แต่ไกลออกไปในชนบท วัดก็ยังเป็นสถานที่สงบร่มเย็นไปด้วยต้นไม้อยู่ ไม่ว่าจะเป็นต้นโพธิ ต้นไทร ต้นไม้ผลกินได้ ฯลฯ วัดจึงเป็นสถานที่ปรารถนาของชาวบ้าน นอกจากได้พักผ่อนแล้ว ปะเหมาะเคราะห์ดียังได้ของกินติดไม้ติดมือกลับบ้านไปด้วย ต้นไม้ในวัดบางต้นก็อายุอานามหลายร้อยปี ว่ากันว่าต้นไม้ที่อยู่นานๆ มักจะมีเทวดาอารักษ์สิงสถิตย์คอยปกปักรักษา
แต่คงไม่ใช่ที่นี่
วัดที่บ้านเกิดของผม มีต้นมะขามขนาดสามคนโอบอยู่ ต้นสูงชะลูดเสียดฟ้านับยี่สิบเมตรได้ มันขึ้นคร่อมอยู่ใกล้ทางสามแพร่ง ดังนั้นจึงดึงดูดสิ่งลี้ลับเหนือโลก ให้มาสิงสถิตย์อยู่มากมาย มันเติบโตผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้ว่ากี่ปีแล้ว จึงไม่แปลกถ้าจะมีคนเจออะไรที่หาคำตอบไม่ได้ ได้แต่เรียกมันว่า "ผี"
สามเณรน็อต เณรรุ่นน้อง ได้เล่าให้ฟังตอนไปเที่ยวที่บ้าน ว่า แม่ของเขา ชื่อ ดา คนชอบเรียกกันว่า น้าดา น้าดามีบ้านอยู่ที่หน้าวัด และมีบ้านอยู่อีกที่หนึ่ง และบ้านหลังนั้นดันต้องเดินผ่านต้นมะขามหน้าวัดนี้ไปด้วย
ตำนานของมัน ว่ากันว่าเมื่อประมาณหกสิบกว่าปีก่อน ตาทวดของผม ได้พาขะหมุ(ชาวเขมร) สองคน มาช่วยเลี้ยงควายที่บ้าน เพราะตอนนี้ตาทวดมีควายหลายสิบตัว การจะเลี้ยงคนเดียวคงจะหนักเอาการ จึงต้องหาคนมาช่วยเลี้ยงควาย สมัยนั้นควายตัวละห้าสิบสตางค์ (ปัจจุบันหมื่นห้าขึ้นไป) ขะหมุทั้งสองมักจูงควายเดินตัดผ่านหน้าวัดไปเลี้ยงที่ทุ่งอีกด้านหนึ่งของหมู่บ้าน เคราะห์ร้ายขะหมุคนหนึ่งเป็นลมปัจจุบัน เสียชีวิตที่โคนต้นมะขามหน้าวัดนั่นเอง ชาวบ้านจึงจัดการฝังร่างของเขาไว้ที่ใต้ต้นมะขามนั้น หลังจากนั้นตอนดึกๆมักจะมีคนเห็นผีขะหมุตนนั้นออกมาแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกคนที่เดินผ่าน
ไปผ่านมา
ผ่านไปกว่าเจ็ดสิบปี ถนนหนทางเจริญขึ้น ตำนานผีขะหมุหน้าวัด เริ่มเลือนหายไปกับกาลเวลา มีไฟฟ้าส่องสว่าง แต่ใครจะไปรู้ว่าผีไม่ได้กลัวแสงสว่าง พวกมันแค่รอ รอเวลาที่ใครสักคนที่พลั้งเผลอ มาพบเจอพวกมันสักหน
น้าดามักเดินทางกลับบ้านอีกหลังตอนกลางคืนเป็นประจำ เพื่อไปดูแลบ้านไม่ให้ขโมยมันยกเค้า เดินผ่านมาหลายปี และแล้วก็เจอแจ็กพ็อตจนได้ กลางดึกคืนหนึ่งน้าดาเดินกลับมาจากบ้านที่ไปเฝ้า คืนนั้นบรรยากาศเยียบเย็น ลมสงบนิ่ง ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงแมลงกลางคืนที่ปกติจะร้องงิ้งๆๆ ระงมไปทั่ว แต่คืนนี้ไม่มีเลย น้าดาเดินผ่านต้นมะขามยักษ์หน้าวัด ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่รู้เพราะอะไรดลใจ จึงต้องแหงนหน้ามองขึ้นข้างบน
ให้ตายเถอะ บนกิ่งต้นมะขามยักษ์กิ่งเล็กนิดเดียว มีร่างของผู้หญิงที่บ่งบอกไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่เพราะนั่งหันหลังอยู่ สวมชุดสีขาวเก่าๆ ชายผ้ายาวรุ่งริ่ง ผมยาวสีดำ กำลังนั่งหวีผมอยู่ ไม่มีทางที่มนุษย์จะไปนั่งบนกิ่งมะขามที่สูงชันแถมเล็กนิดเดียวแบบนั้นได้ และ กลางดึกแบบนี้ด้วย น้าดาแข็งใจ ไม่ร้อง เพราะเขาว่ากันว่าผีเวลาเจอ ยิ่งเรากลัวเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งได้ใจหลอกหนักขึ้น น้าดากลั้นใจหันหลังกลับ กึ่งเดินกึ่งวิ่ง พอแน่ใจว่าพ้นจากรัศมีแล้ว ก็วิ่งกลับบ้านแล้วไม่กล้าเดินมาอีกจนกระทั่งเช้า ตั้งแต่นั้นมาที่ตรงนั้นก็ต้องติดไฟกิ่ง เพื่อเพิ่มความสว่างอีก 1 ดวง แต่ถึงจะติดไฟก็ยังไม่มีใครกล้าเดินผ่านคนเดียว...ถ้าไม่จำเป็น
...............................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก