เครดิตท่าน บนหลังหมายังมีปลากระป๋องแฮมเบอร์เกอร์รสต้มยำกุ้ง
ที่โรงงานผลิตรถยนต์แห่งหนึ่ง ...
พ่อรวยกำลังเดินตรวจตราโรงงานของตนเองด้วยความหัวเสีย ทั้งที่ไม่นานก่อนหน้านี้เขาเพิ่งใช้อำนาจการเมืองเอื้อผลประโยชน์ให้บริษัทผลิตรถยนต์รายใหญ่ เข้ามาเปิดกิจการผลิตรถยนต์บนที่ดินของเขา และมันน่าจะนำรายได้มหาศาลมาสู่ตัวเขาและครอบครัว
แต่ .. หลังจากฝรั่งอเมริกันตาน้ำข้าว เกิดติดใจต้มยำกุ้งจากไทยแลนด์ แล้วแอบขโมยสูตรเอาไปพัฒนาจนผู้คนที่นั่นติดกันงอมพระราม เศรษฐกิจที่เคยอ้วนพีก็กลับผอมแห้งบักโกรกเหมือนชาวเอธิโอเปีย ...
วันนี้ เค้าลางความหายนะก็กำลังก่อตัวขึ้นเหนือโรงงานของพ่อรวย ....
ที่สายการผลิต
"เฮ้ย ... ไอ้นพดล ที่ฉันให้แกไปติดต่อหาออเดอร์จากเขมรเป็นไงบ้างว่ะ" ..
นพดล คือผู้จัดการโรงงานที่ใกล้ชิดพ่อรวยยิ่ง เขาผู้นี้คอยวิ่งเต้นหาเส้นสายเพื่อให้พ่อรวยได้งานประมูลต่างๆจากทั้งในและต่างประเทศผ่าน เส้นสายทางการเมือง
"เออ ... ท่านลืมอะไรไปรึเปล่าครับ อา .. ปกติ ทางเขมรมันรับแต่รถมือสองน่ะครับ ยิ่งขโมยไปขายมันยิ่งชอบ เพราะราคาถูก แต่ของเรามันรถใหม่คงจะปล่อยลำบากครับ"
พ่อรวยเดินไปนั่งเก้าอี้ว่างๆ ที่วางอยู่ใกล้กับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่กำลังประกอบประตูรถเข้ากับตัวเครื่อง
"ฉันก็ลืมไปเลยว่ะ ปกติเคยค้าขายแต่ของเถื่อน พอมาทำอะไรแบบนี้มันเลยไม่ค่อยชิน ... แล้วนี่เราพอจะขายรถให้ลูกค้าแล้วแอบย่องไปขโมยส่งไปขายเขมรอีกรอบได้มั้ยล่ะ"
นพดลถึงกับสะดุ้งโหยง ...
"อา ... เกรงว่าจะลำบากนะครับท่าน แต่ถ้าจะทำแบบนั้นจริงๆ เราต้องใช้เส้นสายเตรียมเสนอแก้กฏหมาย หรือถ้าจะให้ดีแก้รัฐธรรมนูญขอนิรโทษกรรมให้พวกเราไว้ก่อนเลยก็น่าจะดีนะครับ"
"ว่ะ .. นี่มันท่าจะบ้าไปกันหมดแล้ว ไอ้เรื่องแค่นี้ต้องไปแก้กฏหมายอะไรให้มันยุ่งยาก เงินน่ะ มีก็ยัดๆเข้าไปสิ เดี๋ยวนี้ใครมันก็อยากได้เงิน ขนาดจ้างให้มันด่าพ่อแม่มันเอง มันยังทำเลย"
นพดลเห็นเสียงพ่อรวยดังขึ้นเรื่อยๆ เลยลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ
"ว่าแต่ท่านจะทำจริงๆเหรอครับ เรื่องขโมยรถน่ะ" นพดลกระซิบ
"เฮ้ย ... งานเล็กๆอย่างนี้กูไม่ทำหรอกโว้ย ขโมยรถ... คนอย่างอั๊วมันต้องขโมยบ้านขโมยเมืองไปขายมันถึงจะเหมาะกัน ฮา ฮา ..."
ขณะที่พ่อรวยหัวเราะชอบใจ มือไม้ก็ส่ายไปมาเหมือนหาอะไรบางอย่าง พลัน .. ร่างหนึ่งก็ปราดเข้ามาพร้อมยื่นแก้วไวน์ใส่มือพ่อรวย แล้วไวน์แก้วนั้นก็ถูกสาดลงคอหอย .
.. กรึ๊บ ... อา .. "ชื่นใจโว้ย" พ่อรวยชูคอขันด้วยความสดชื่น
นพดลยังคงไม่หมดความสงสัย เขาค่อยๆ เอียงคอเข้าไปใกล้พ่อรวย เพื่อถามปัญหาคาใจอีกครั้ง แม้จะเสี่ยงกับการโดนเตะก็ยอม
"ถามจริงๆเถอะครับ ไอ้ปัญหาโรงงานของเราตอนนี้มันเป็นยังไงครับ ผมก็เห็นคนงานเราขยันขันแข็งดี ยอดการผลิตก็เป็นไปตามเป้าหมาย แล้วทำไมท่านยังกลุ้มใจล่ะครับ"
พ่อรวยยกแก้วไวน์ราคาสามหมื่นขึ้นมาดมๆ
"แกจำได้มั้ยเมื่อปี ๔๐ ที่เศรษฐกิจเราล่ม ตอนนั้นน่ะ อั๊วรู้มาก่อนแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น พรรคพวกสายการเมืองมันก็บอก เราก็ตั้งตัวทัน เตรียมเก็บเงินสดเอาไว้เยอะๆ แค่รอเวลาให้ไอ้พวกบริษัทการเงินพวกนั้นมันล้มลง พวกเราก็แค่เดินตามไปเหยียบซ้ำให้มันขาดใจตายเร็วขึ้น"
"นั่นมันนิสัยท่านอยู่แล้วนี่ครับ" นพดลพูดยิ้มๆ ..
"ว่ะ ไอ้นี่ วอนโดนเตะซ่ะแล้ว นี่ ***จะฟังต่อมั้ยว่ะ"
นพดลถอยฉากออกไปให้พ้นระยะตีน แล้วพยักหน้าหงึกๆ
"ตอนนั้นพวกบริษัทการเงินที่ปล่อยกู้มากๆ มันเก็บเงินกู้ไม่ได้ บริษัทก็ล้ม อั๊วกับพรรคพวกก็ไปชวนบริษัทฝรั่งให้มันเข้ามาเป็นนายหน้า ซื้อตึกซื้อกิจการพวกที่ล้มแบบกดราคาสุดๆ ส่วนหนี้ที่เสียๆเก็บเงินไม่ได้ พวกอั๊วก็ไม่เอา ปล่อยใหรัฐบาลเอาไปจัดการ ส่วนที่ยังพอจะเก็บได้เราก็เอามาจัดการเอง นั่นแหละอั๊วถึงร่ำรวยมาจนวันนี้"
"แหม ท่านนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายเลยนะครับ เรื่องคดโกงเอาเปรียบผู้คนนี่ เก่งจริงๆ ผมล่ะยกนิ้วให้เลยครับ" นพดลชื่นชมเจ้านายตนเองอย่างจริงใจ
"เออ ขอบใจที่ชม .." พ่อรวยหันไปขอบใจคำชมของพนดล ลูกน้องคนสนิท
"แต่คราวนี้มันไม่เหมือนเดิมว่ะ" พ่อรวยถอนใจ ก่อนจะสาดไวน์ลงคอไปอีกแก้ว ..
"คราวก่อนมันพังเพราะพวกเราใช้เงินกันประมาทเอง แต่คราวนี้มันพังจากข้างนอกประเทศ ไอ้พวกฝรั่งมันประมาทเหมือนเราไง ปล่อยเงินกู้ไม่ดูตาม้าตาเรือ กู้กันซื้อโน้นซื้อนี่ สุดท้ายไม่มีเงินจ่าย แบงค์มันก็ล้ม บ้านที่ถูกยึดไปมันก็ขายไม่ออก คนไม่มีเงินซื้อ แล้วไอ้รถยนต์ที่เราทำออกมาส่งไปขายฝรั่ง มันก็ขายไม่ออก กองเป็นภูเขาที่ท่าเรือ เงินอั๊วก็จมอยู่นั่นเป็นพันๆล้าน โอ้ย ... กลุ้มโว้ย" พ่อรวยร้องลั่นด้วยความเครียด
"แล้วไอ้เพื่อนๆฝรั่งที่ท่านไปชวนมาซื้อกิจการเมื่อปี ๔๐ เป็นไงกันบ้างล่ะครับ" นพดลถามด้วยความสงสัย
พ่อรวยแหนงหน้าขึ้นไปมองเพดานก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ ...
"เวรกรรมมันมีจริงว่ะ ไอ้พวกที่เข้ามาซื้อกิจการคราวนั้น มันเจ๊งไปเป็นแถบเลย บริษัทพวกมันก็ถูกพวกญี่ปุ่น จีน ไล่บี้ราคาขอซื้อต่อ มันกดราคาโครตถูกเลย ... นี่...แกจำไอ้บุชได้มั้ย ไอ้ตัวโย่งๆหน้าเหลี่ยมๆน่ะ ตอนที่มาคราวก่อน มันเป็นประธานบริษัทนะ เนี่ย... มันเพิ่งถูกไล่ออกไปไม่กี่วัน แถมถูกพวกหุ้นส่วนตามเล่นงานฟ้องร้องกันหูดับตับไหม้ ฐานทำบริษัทเจ๊ง เฮ้อ.... ดันมาลำบากตอนแก่ ไม่รู้ไปทำกรรมอะไรว่ะ"
"มันก็น่าจะทำบาปทำกรรมร่วมกับท่านนะครับ ฮา ฮา"
... โครม !! ...
ร่างของนพดลลอยละลิ่วปลิวลงไปกองอยู่กับพื้นโรงงาน
"อูย อูย ..." นพดลร้องด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว
"***นี่ ชมกูไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ" ... พ่อรวยตวาด
"ตาม้า ตาเรือผมน่ะดูครับ แต่ตาผมมันเหล่ๆ เลยมองไม่ทันตาตุ่มท่านน่ะขอรับ .. อูย อูย"
แล้วนพดล ก็เป็นคนแรกที่ได้รับผลกระทบจากพิษเศรษฐกิจในโรงงาน ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ปฏิทิน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก